Jak dzikie gęsi

Jesienią zawsze chętniej sięgam po literaturę obyczajową, a bogaty i wysoko oceniany dorobek Agnieszki Olejnik naturalnie skierował mnie ku książkom jej autorstwa. Równie ważnym powodem była nadchodząca premiera drugiego tomu cyklu ?Gdziekolwiek jesteś?.

Młodość, miłość i wojna to połączenie, które budzi ogrom emocji, nawet jeśli opowiadana historia jest w pełni fikcyjna. Tak jest i w przypadku powieści ?Jak dzikie gęsi?, w której pięcioro młodych ludzi powinno śmiać się, bawić, przyjaźnić, kochać i planować przyszłość, a nie żyć w strachu, poczuciu zagrożenia, z widmem śmierci.

Wiosną 1938 roku, gdy w Niemczech rządzą naziści lepiej nie przyznawać się do słowiańskich przodków i pacyfistycznych poglądów. Pochodząca z polsko-niemieckiej rodziny Katrin i wierny swojej religii wykluczającej przemoc Peter odczuwają zagrożenie równie realnie jak miłość, która połączyła ich od pierwszego wejrzenia. Ucieczka przed możliwymi reperkusjami rozdziela zakochanych, ale żyją nadzieją na szybkie spotkanie w Danzig.

Autorka z ogromnym realizmem oddała nastrój ówczesnych Niemiec wypełnionych nazistowską propagandą i hitlerowskimi ideałami, w których narasta wzajemna wrogość, nieufność i strach. Gdzie wystarczy jeden donos, by zniszczyć czyjeś życie. Gdzie osoby uważane dotychczas za przyjaciół mogą okazać się niebezpieczne.

Kreacja bohaterów tak odmiennych ukazuje wiele różnorodnych zachowań i motywacji począwszy od religijnego pacyfizmu Petera, ślepego zaangażowania w Hitlerjugend Rudolfa, poprzez zagrożoną przez wzgląd na swoje pochodzenie i poglądy ojca Katrin, zazdrosną i przez to niebezpieczną Marlene po milczącą Annę, skrywającą własne sekrety.

Wchodzenie w dorosłość w okresie niepokojów, zmagania z trudnościami życia w obliczu bezwzględnej historii i rozświetlające uczucie, które napawa nadzieją sprawiają, że ta historia tak ogromnie wciąga i porusza. Cieszę się, że kolejny tom już na mnie czeka.

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, czytałam kilka książek Pani Agnieszki i każda mi się podobała, dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok jej najnowszej powieści - "Jak dzikie gęsi". Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny co sprawia, że książkę czyta się naprawdę sprawnie. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona. Natomiast bohaterowie zostali w niesamowicie realistyczny sposób przedstawieni. Myślę że mimo dzielących nas lat i okoliczności śmiało moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach z postaciami tej powieści, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Z dużym zainteresowaniem oraz zaangażowaniem śledziłam losy bohaterów i byłam bardzo ciekawa jak autorka poprowadzi tą historię. Każda z postaci przedstawionych na kartach tej powieści jest bardzo ważna - są postaci, które od początku zaskarbiły sobie moją sympatię, zdarzyły się także takie, które musiały zapracować na moje uznanie czy nie przypadły mi do gustu ze względu na swoje decyzje i zachowanie. Razem z bohaterami przenosimy się do 1938 roku, autorka w niesamocie autentyczny i plastyczny sposób opisuje realia wojennych czasów - cierpienie, okrucieństwo. Wielokrotnie miałam nawet wrażenie jakbym towarzyszyła bohaterom we wszystkich wydarzeniach i chłonęła wszystkie odczuwane przez nich emocje. Autorka na przykładzie swoich bohaterów pokazuje, że powinniśmy cenić każdy dzień, każdą chwilę, bo nie wiadomo kiedy nasze życie może diametralnie się zmienić i możemy stracić wszystko to co do tej pory mieliśmy. Jedno jest pewne tą historia z pewnością zmusza do głębszych przemyśleń. "Jak dzikie gęsi" to emocjonująca poruszająca i wartościowa historia pełna życiowych mądrości, doświadczeń i prawd z którą miło spędziłam czas. Oczywiście chętnie w przyszłości sięgnę po kolejne powieści spod pióra autorki. Polecam!

Agnieszka Olejnik stworzyła bardzo interesującą i wzruszającą powieść "Jak dzikie gęsi". Zaciekawiła mnie od samego początku. Chciałam poznać historię jej bohaterów. W trakcie czytania płynęły mi łzy. Zżyłam się z niektórymi postaciami. Bardzo przejęłam się ich losem. Powiem nawet, że przez moment stanęło mi serce. Końcówka książki spowodowała u mnie emocjonalny szok. Szczerze, nie mogę się doczekać kolejnej części. Dlaczego? Tego dowiecie się, czytając "Jak dzikie gęsi".
Autorka Agnieszka Olejnik swoich bohaterów umieściła w bardzo trudnych czasach. Poznajemy ich losy od 1938 roku.
Nasi bohaterowie to:
Katrin Dulke ? ta bohaterka jest pół-Polką. Co grozi jej w nazistowskich Niemczech, gdzie liczy się czystość rasy? Podoba mi się postawa ojca tej bohaterki. Jacob Dulke doskonale wie, że krajem rządzi szaleniec i nie zgadza się z jego poglądami. Czy przyjdzie mu słono zapłacić, za swoje myślenie? Nie chciał iść do wojska, ani strzelać do ludzi. Uważał to za nieludzkie. Był i jest pacyfistą. Katrin jest piękną dziewczyną. Dla niej nie liczą się pieniądze, tylko to, co ma się w sercu. O jej zainteresowanie będzie się starało dwóch młodych mężczyzn. Ciekawi was, którego wybierze? Ta bohaterka w swoim życiu dużo przejdzie. Autorka dla niej stworzyła mnóstwo problemów. Czy mimo wszystko zawsze będzie chodziła z podniesioną głową? W celu ratowania życia będzie musiała opuścić ukochane miasto. Czy jeszcze kiedyś do niego powróci?

Marlene Wiemann ? można śmiało powiedzieć, że jest fałszywą przyjaciółką Katrin. Do czego może się posunąć zazdrosna przyjaciółka? Nie podobała mi się ta bohaterka. Jest po uszy zakochana w Rudolfie. Co z tego wyniknie?

Anna Kushner ? bardzo chorowita i nieśmiała przyjaciółka Katrin i Marlene. Cierpi na epilepsję. Anna to tajemnicza i bardzo skromna osoba. W pewnym momencie bardzo mnie zaskoczyła. Pozytywnie, czy negatywnie?

Peter Kessler ? bardzo dobry młody mężczyzna. Nie ma rodziców. Jest kuzynem Marlene. Pracuje w karczmie pana Lehmanna, który za ciężką pracę daje mu marne grosze. Kiedy pierwszy raz zobaczył Katrin, zakochał się w niej bez reszty. Tylko czy ona i jej rodzice będą chcieli biednego chłopaka? Jest przeciwny wojnie. Nie weźmie do ręki karabinu. Nie chce zabijać ludzi. Nie chce walczyć. Co zrobi, gdy świat stoi u bram drugiej wojny światowej? Musi się ukrywać. Odmowa wstąpienia do Hitlerjugend grozi więzieniem. Bardzo go polubiłam. Dużo w swoim życiu wycierpiał z rąk nie tylko najbliższej rodziny. Bałam się o niego. Życzyłam mu jak najlepiej. Czy poszło po jego myśli, czy nie? Dowiecie się podczas czytania "Jak dzikie gęsi". Wierzy w Boga. Dba o bliźnich. Nie chodzi do kościoła, tylko modli się w domu. Nie zrobi niczego, co byłoby niemiłe Bogu. We wszystkim szuka dobra. Postawa godna naśladowania. Tak został nauczony przez dziadka, który go wychowywał.

Rudolf Hertz ? ten bohater nie ma łatwego życia przez swojego ojca. Gdy poznacie jego rodzinkę, będziecie w szoku. On jest zakochany w Katrin. Czy jest to tylko platoniczna miłość? Ten bohater nosi mundur Hitlerjugend. Jest zwolennikiem ideologi Hitlera. Według niego najważniejszym zadaniem Niemki jest rodzenie dzieci. Czy taki sam pogląd podzielają Katrin, Marlene i Anna? Czy tak naprawdę zadaniem kobiety jest tylko małżeństwo i macierzyństwo? Czy do niczego innego się nie nadają? Rudolf mocno mnie przerażał. Był zagrożeniem dla wszystkich, nawet dla samego siebie. On ukrywa coś wstydliwego przed innymi. Musicie sami odkryć, co to jest.

Kto przyjdzie z pomocą jednej z bohaterek, gdy jej ojciec zaginie bez śladu?

"Jak dzikie gęsi" to bardzo ciekawa historia. Znalazłam w niej mnóstwo zwrotów akcji, oryginalne zakończenie, różnorodnych bohaterów i ciekawą fabułę. Spotkałam tutaj fałsz, zazdrość, nienawiść, czystą i prawdziwą miłość, przyjaźń i walkę o lepsze jutro.

Tej powieści się nie czyta, przez nią się płynie. Kiedy doszłam do jej końca, byłam bardzo smutna, że muszę pożegnać się z bohaterami. Mam nadzieję, że autorka nie da nam długo czekać na dokończenie tej historii. Jestem bardzo ciekawa, jak potoczą się dalsze losy: Katrin, Marlene, Anny, Petera i Rudolfa.

"Jak dzikie gęsi" to idealna powieść, dla wszystkich miłośników literatury obyczajowej z historią w tle.

Ta książka jest godna polecenia. Nie będziecie się nudzić, czytając, a czas poświęcony na tę historię nie będzie czasem straconym. Idealna historia na początek wiosny.

okładka książki jest równie piękna jak jej wnętrze. Wspaniały styl pisarski, który pisany jakby w spokoju przekazywał nam niekoniecznie dobre wieści. Autorka na początku książki zrobiła doskonały wstęp, który nie zapowiadał tak strasznego końca. Od razu ciarki przeszły prze moje ciało. Cokolwiek nie chciała nam ukazać, to robiła to zawsze jakby z wprowadzeniem, by przygotować nas emocjonalnie. Przeplatała tutaj opowieści dające radość z tymi, które dały nie tylko smutek, niepokój, ale i nerwy. Gdy opisywała jak wygląda nauka w szkole niemieckiej, to aż ciśnienie mi się podnosiło. Tutaj tylko naród niemiecki był dobrze traktowany, a inne znosili do zwykłego popychadła, jakby ludzi gorszej rangi, niższej jakości. Bardzo mnie to drażniło i powtarzałam sobie, że to tylko książka i tak nie zmienię tego, co już było. Opowieść przedstawi nam czasy tuż przed wojną. Kiedy to ludzie przestali czuć się bezpiecznie we własnych domach i niemal zmuszeni byli uciekać, jeśli chcieli przeżyć. Mi też było smutno, kiedy czytałam opisy jak było im ciężko porzucić ostoję, którą sami zbudowali. My poznamy tutaj miłość, która zaowocowała dzieckiem o imieniu Katrin i następnie jej losy. Od małego była uczona, że nie może się przyznawać do polskiego pochodzenia matki. Wiedziała, że jakiekolwiek napomknięcie przy bliskich o swoich polskich poglądach może okazać się dla niej zgubne. Bardzo często jednak walczyła sama ze sobą, gdyż bolały ją słowa kolegów, jakie kierowali do ludzi z jej utajonej rodziny. Wybrała drogę milczenia i odwracania tematu na przyjemniejsze, choć nigdy nie mogła przestać się pilnować. W momencie, kiedy ukazana nam zostaje postać Rudolfa, domyślamy się, że coś poczuje do Katrin. Nie wie jednak, że obiekt jego westchnień jest tą z której pochodzenia szydzi. Na tym jednak ta opowieść się nie kończy. Autorka wplotła tutaj losy jeszcze jednej postaci, która nieco tutaj namieszała, ale i sprawiła, że od książki nie można było się oderwać.
Nie chciałabym żyć w tamtym okresie czasowym, kiedy dzielono na ludzi lepszych i gorszych. Kiedy to trzeba było ukrywać swoje myśli na rzecz społeczeństwa w którym się przebywa i rządzących. Lekko się ją czyta, ale jest burzą emocjonalnych doznań. Takie bolesne piękno na tle natury. Bardzo ją polecam:-)

,,Podnosząc z chodnika ciałko chłopca z roztrzaskaną główką, malutkiego Eliasza, sam zaczął wyć. Opętańczo, nieludzko. Wtedy przyszedł jeden z niemieckich policjantów i go zastrzelił"

Och nie ma chyba takiej powieści p. Agnieszki Olejnik, której nie pokochałabym całym sercem. Może pisać na każdy temat, o wszystkim i każda książka będzie wyjątkowa i wspaniała.

Dzisiaj przychodzę do Was z recenzją książki ,,Jak dzikie gęsi", która opowiada o miłości w czasach nazizmu. Na uczucie nigdy nie ma najlepszego momentu. Spada na nas jak grom z jasnego nieba, nie patrząc na to, czy okoliczności temu sprzyjają, czy nie. Jak to mówią serce nie sługa. Tak też było w przypadku Katrin. Nasza bohaterka pochodzi z rodziny polsko- niemieckiej. Żyje w czasach Führera, gdzie bezpieczeństwo ma wiele do życzenia. Za drobnostkę można stracić życie albo mieć je doszczętnie zniszczone. Wiosna 1938 roku daje mnóstwo znaków zapytania, niepewności i strachu wynikającego z potyczek politycznych.
Drugim szczególnym bohaterem jest Rudolf Hertz, który jest członkiem Hitlerjugend. Kariera i praca dla Rzeszy to jego priorytety. Zmienia się to w momencie, kiedy spostrzega piękną Katrin.

Czy miłość w brutalnych czasach przetrwa? Czy uda się uchronić to, co najbardziej delikatne i niewinne?

Książka należy do tych, w których piękno i miłość ukazane są na tle okrucieństwa. Nienawiść niszczy, prowadzi do niewyobrażalnych czynów, zemsta, która nigdy nie przynosi niczego dobrego. To wszystko znajdziecie w książce, ale także będziecie świadkami pozbawienia człowieka ostatnich resztek godności. Autorka potrafi dotrzeć do naszych serc każdym możliwym sposobem. Wzbudza w nas wiele emocji i to takich, z którymi do tej pory nie mieliśmy do czynienia, bo jak można poczuć strach przed wojną, nie żyjąc w takich czasach. Pani Agnieszka potrafiła tak nam je przekazać, że czytelnik czuł się tak, jakby funkcjonował w tamtych czasach. Uwielbiam, jak autor ceni czytelnika, a treść, którą przekazuje w jego ręce, jest podarunkiem, a nie zwykłą książką do przeczytania, która niczego nie wnosi. Uwielbiam pióro autorki.
Ta pozycja to zdecydowanie przepiękna historia o wierze, nadziei i miłości. Jest mocno emocjonująca, ale warta przeczytania, mimo że uronicie przy niej nie jedną łzę.
Pani Agnieszko poproszę jeszcze więcej takich pozycji. ??