Jak mniej się męczyć w zwyczajnym świecie

a­nia. Kto poma­gał kole­gom w prze­pro­wadzce, ten wie, jak wiele rado­ści i ener­gii dostar­czają takie jed­no­dniowe akcje (w prze­ciw­nym razie zmień­cie kole­gów!). Nawet zro­bie­nie cze­goś samemu bywa gra­ty­fi­ku­jące, pozwala bowiem dostrzec wymierny efekt naszej pracy. Życie biu­rowe speł­nia podobną - pod­sta­wową - funk­cję: wyko­nu­jemy dzia­ła­nia we wspól­nej prze­strzeni po to, żeby wymie­niać się gła­skami. Rezul­tat liczy się zatem mniej niż sam pro­ces. Wymow­nym tego przy­kła­dem jest Pene­lopa, latami tka­jąca szatę w ocze­ki­wa­niu na Ody­se­usza. Intym­ność: Według Tay­lor Jen­kins Reid ,,[l]udziom wydaje się, że intym­ność doty­czy wyłącz­nie sfery seksu. Intym­ność to mówie­nie prawdy. Kiedy uświa­da­miasz sobie, że możesz powie­dzieć komuś prawdę, kiedy możesz się przed tą osobą otwo­rzyć, kiedy sta­jesz przed nią nago, a ona mówi: <>, to jest wła­śnie intym­ność"10. Intym­ność dostar­cza naj­bar­dziej budu­ją­cych zna­ków roz­po­zna­nia, ale nie­sie ze sobą rów­nież naj­więk­sze ryzyko. Bar­dzo lubię defi­ni­cję Jen­kins Reid, ale podoba mi się także ta Francka Far­rellyego11: ,,Intym­ność to zbli­ża­nie się do dru­giego czło­wieka zupeł­nie nago z nadzieją, że obciął paznok­cie". To samo doty­czy sfery psy­chicz­nej. Rela­cja nie zawsze jest tak cie­pła i budu­jąca, na jaką się zapo­wia­dała. Nie­któ­rzy utoż­sa­miają bowiem intym­ność z zagro­że­niem. W oba­wie przed zra­nie­niami tak bar­dzo bro­nią się przed obna­że­niem, że zamie­niają każdą bli­ską rela­cję w grę psy­cho­lo­giczną. Gry psy­cho­lo­giczne: Gry psy­cho­lo­giczne to kolejne z klu­czo­wych pojęć ana­lizy trans­ak­cyj­nej. Funk­cjo­nują w obrę­bie zde­fi­nio­wa­nego przez Ste­phena Karp­mana trój­kąta dra­ma­tycz­nego, w któ­rym można przy­jąć jedną z trzech ról: ofiary, prze­śla­dowcy lub wyba­wi­ciela. Zaletą gier psy­cho­lo­gicz­nych jest fakt, iż opie­rają się one na tak dalece sko­dy­fi­ko­wa­nych sche­ma­tach (dla­tego nazy­wamy je grami), że w efek­cie są prze­wi­dy­walne, jed­no­cze­śnie spra­wia­jąc wra­że­nie nie­umyśl­nych. Jako że dostar­czają bar­dzo inten­syw­nych bodź­ców, sta­no­wią dobrą alter­na­tywę dla intym­no­ści. Wbrew nazwie nie są jed­nak zabawą12. Ponie­waż sporo ludzi czuje się nie­swojo z intym­no­ścią, wasze próby stwo­rze­nia kli­matu bli­sko­ści czę­sto będą przez nich wyko­rzy­sty­wane do ich roz­gry­wek. Tutaj warto zadać sobie pyta­nie: dla­czego miał­bym wcho­dzić w bli­ski kon­takt ze wszyst­kimi? Dla­czego nie zare­zer­wo­wać tej uprzy­wi­le­jo­wa­nej rela­cji dla naj­bar­dziej war­to­ścio­wych osób z mojego oto­cze­nia? Nie­które z naszych trans­ak­cji nie wyma­gają wycho­dze­nia poza jeden rytuał: dzień dobry, pro­szę, dzię­kuję. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki P. Despro­ges, Chro­ni­ques de la haine ordi­na­ire, t. 2, Points, Paris 2017. [wróć] Hiper­este­zja (prze­czu­lica) obja­wia się nad­zwy­czajną wraż­li­wo­ścią na bodźce. [wróć] Beau­vois, Joule, Gra w mani­pu­la­cje. Postaw na swoim i nie daj się oszu­kać, tłum. E. Ursche­ler, GPW, Sopot 2019. [wróć] Ch. Haag, La con­ta­gion émotionnelle, Albin Michel, Paris 2019. [wróć] M. Catron, How to Fall in Love with Any­one: A Memoir in Essays, Simon & Schu­s­ter, New York 2017. [wróć] F. Dard [San-Anto­nio], Réflexions poivrées sur la jac­tance, Fleuve Noir, Paris 1999. [wróć] D. Tam­met, Embra­cing the Wide Sky: A Tour Across the Hori­zons of the Mind, Atria Books, New York 2009. [wróć] E. Berne, Dzień i co dalej?, tłum. M. Kar­piń­ski, Rebis, Poznań 2008. [wróć] Wię­cej o zna­kach roz­po­zna­nia dowie­cie się z Bajki o cie­płych futrza­kach Claudea Ste­inera (pol­ski czy­tel­nik znaj­dzie prze­kład tej bajki na stro­nie: ­li­za­tran­sak­­po­nenty-teo­rii/wzmoc­nie­nia/bajka-o-cie­plych-futrza­kach-claude-ste­iner/). Choć opo­wieść wydaje się infan­tylna, dosko­nale wyja­śnia mecha­nizm dzia­ła­nia gła­sków. [wróć] T. Jen­kins Reid, Sied­miu mężów Eve­lyn Hugo, tłum. A. Kalus, Czwarta Strona, Poznań 2019, s. 146-147. [wróć] Franck Far­relly jest twórcą metody zwa­nej tera­pią pro­wo­ka­tywną i auto­rem książki o tym samym tytule (J. Brand­sma, F. Far­relly, Tera­pia pro­wo­ka­tywna, tłum. T. Szo­kal-Egierd, META­mor­fozy, Wro­cław 2004). [wróć] Wię­cej na ten temat: Ch. Petit­col­lin, Vic­time, bour­reau, sau­veur: com­ment sor­tir du pi?ge?, Éditions Jouvence, Paris 2006. [wróć]