Jak płakać w miejscach publicznych

Emilia Dłużewska bardzo szczerze pisze o depresji i chorobie dwubiegunowej. O trudnym życiu pełnym lęków, smutku, niezrozumienia. O tym jak trudno się żyje z piętnem osoby borykającej się z depresją i chorobą dwubiegunową. Książka jest formą autoterapii, wylaniem na papier w sposób żartobliwy, groteskowy morza żalu, smutku, złości, skonfrontowaniem się z lękami, próbą zrozumienia choroby.

Nie zdajemy sobie sprawy jak trudna do przezwyciężenia jest depresja. Samotność i często nieprzychylne nastawienie otoczenia też nie ułatwiają powrotu do równowagi. Szczerość autorki jest ujmująca i rzadko spotykana. Mimo iż porusza bardzo trudne emocjonalnie kwestie, to pojawia się iskierka. Z kolejnych stron prześwieca nadzieja dla wszystkich tych, którzy zmagają się z podobnymi problemami, jeśli zdecydują się głośno o nich opowiedzieć i szukać pomocy.

To poruszające świadectwo, ważne dla wszystkich.