Jaskiniowiec

To moja pierwsza przygoda z Williamem Wistingiem i raczej nie ostania. "Jaskiniowiec" to kryminał pełną gębą: do pochłonięcia w jedno popołudnie, z dobrze zarysowaną sensacją, ciekawym prowadzeniem fabuły, a do tego sprawny językowo. Nad językiem nie ma co się szerzej rozwodzić, bo to kryminał przecież - ma się dobrze czytać, trzymać w napięciu i nie zdradzać zakończenia już po pierwszych stronach. Język jest więc prosty, przystępny, bez zbędnych upiększeń. Trzeba jednak przyznać, że Horts - były policjant - pisze zadziwiająco zgrabnie. Fajerwerków nie uświadczymy (powtarzam - nie tego oczekuje się od tej literatury), ale językowo nie ma się do czego specjalnie przyczepić. Słowem - to kryminał napisany na bardzo przyzwoitym poziomie, przez osobę, która potrafi operować słowem. Może nieco brakuje głębszego obrazu głównych bohaterów: Wistinga i jego córki, traktuję to jednak - póki co - jako świadomy zabieg autora i zakładam, iż kolejne odsłony przygód tego specyficznego duetu stopniowo będą ten obraz uzupełniać. Jednocześnie cenię fakt, iż każda z powieści o norweskim policjancie stanowi osobną historię i nie wymaga czytania "w kolejności". Dużym plusem jest niewątpliwie umieszczenie obok kryminalnej historii analizy społeczeństwa XXI wieku. Horst na chwilę odrywa nas od zagadki, by zmusić do refleksji nad kondycją społeczeństwa właśnie, w którym coraz częściej żyjemy obok siebie, a nie z sobą. Udaje mu się skłonić czytelnika do zadania sobie pytania: Czy znam swojego sąsiada? Czy zauważyłbym, gdyby go zabrakło? Nazywać "Jaskiniowca" thrillerem jest pewnie lekką przesadą, ale to faktycznie dobry, naprawdę dobry kryminał.

Pracownik elektrowni znajduje Viggo Hansena martwego, siedzącego w swoim fotelu przed telewizorem, od czterech miesięcy nieprzerwanie emitującym Discovery Channel. Z racji, że mężczyzna był samotnikiem, nie miał rodziny ani przyjaciół, policja z Williamem Wistingiem na czele, z braku jakichkolwiek śladów, uznaje, że zmarł z przyczyn naturalnych. Line, córka Wistinga, będąca dziennikarką postanawia napisać artykuł o śmierci i samotnym życiu Viggo Hansena. W tym samym czasie na plantacji jodły zostają znalezione kolejne, tym razem niezidentyfikowane zwłoki.

Akcja w powieści, co można zauważyć już na samym początku, toczy się dwutorowo, gdyż w ?Jaskiniowcu? równolegle prowadzone są dwa śledztwa. Pierwsze policyjne prowadzone przez komisarza Williama Wistinga. Drugie dziennikarskie prowadzone przez Line. Oczywistym faktem było, że początkowo dwa niemające nic ze sobą wspólnego śledztwa, prędzej, czy później skrzyżują się w kluczowym momencie. Nie wpłynęło to, jednak w żaden sposób na przyjemność, jaką dało czytanie tej lektury. Autor skrupulatnie wytyczył długość rozdziałów, przeplatając wydarzenia dwóch bohaterów oraz kończąc je w istotnych dla fabuły momentach, podsycając tym samym ciekawość czytelnika.

Nie jest to książka z wartką akcją i z wieloma nieoczekiwanymi zwrotami akcji. Nie znajdziecie w niej mrożących krew w żyłach scen, gdyż J?rn Lier Horst tak pokierował akcją w swojej książce, że napięcie budowane jest stopniowo, małymi kroczkami. Powolna fabuła połączona z wnikliwie prowadzonym śledztwem prowadzi do zaskakującego zakończenia. Ten zabieg pozwala to na dokładne analizowanie wszystkich tropów i detali. Umożliwia czytelnikowi wytypowanie własnych podejrzanych oraz posiadanie własnych przypuszczeń. Autor podsuwa wiele wskazówek, które jasno wskazują, kim jest morderca, jednak w ostateczności okazuje się, że miały one tylko odwrócić naszą uwagę i skierować ją w innym kierunku. Prawdziwy sprawca wyskakuje nagle w najmniej spodziewanym momencie, a rozwiązanie sprawy okazuje się bardziej skomplikowane, niż można było na początku przypuszczać.

W czasie czytania ??Jaskiniowca? na kilka godzin przeniosłam się do Norwegii, by razem z bohaterami rozwiązać śledztwo. Nie do końca mi się to udało, jednak z zapartym tchem śledziłam postępy w śledztwie ojca i córki. Książka Horsta ma to wszystko, czego oczekuje od dobrego kryminału. Stanowi ona wyjątkowe wyzwanie intelektualne. Idealnie skonstruowana intryga, osadzona w zimowym klimacie znakomicie umili mroźne, zimowe wieczory.

...

Opowieść zaczyna się od znalezienia ciała, samotnego, zapomnianego mieszkańca wioski, gdzie zaledwie kilka domów dalej mieszka zarówno Line oraz jej ojciec, śledczy William Wisting. Lina jako młoda, ambitna dziennikarka postanawia napisać poruszający artykuł o samotności. Nie może pogodzić się, że mieszkańcy tak niewielkiej miejscowości nic nie wiedzieli o jednym z mieszkańców. Kogo tylko pytała na temat zmarłego, nikt z pytanych nie miał wiele do powiedzenia. Nawet ksiądz odprawiający nabożeństwo żałobne niewiele miał do powiedzenia. Jednak dziennikarka poszukując osób i informacji, które pomogły by jej w napisaniu artykułu zaczyna mieć coraz więcej wątpliwości czy śmierć samotnika była naturalna, czy przypadkiem nikt nie przyczynił się do niej.

Równocześnie komisarz William Wisting dostaje zawiadomienie, iż w gospodarstwie zajmującym się hodowlą i sprzedażą choinek, znaleziono zwłoki mężczyzny. Sprawa wydaje się podejrzana, z uwagi na fakt, iż mimo przenikliwego mrozu i wielkich opadów śniegów, znalezione ciało ubrane było w sandały i letnie ubranie. Po wstępnej analizie ustalono, iż zwłoki przeleżały w ukryciu od lata. Podobnie rzecz ma się z umarłym w samotności mieszkańcem. Jego śmierć również nastąpiła już kilka miesięcy wcześniej. Jednak jaki maja związek ze sobą obie sprawy? Kto jest zbrodniarzem? I ile ze zbrodniami wspólnego ma jaskiniowiec?

Śledztwo, jak przystało w przypadku autora początkowo prowadzone jest w powolnym tempie. Tempo to z biegiem czasu przyśpiesza, aby pod koniec nabrać takiej prędkości, która powoduje wypieki na twarzy czytającego. Dokładne, żmudne i czasochłonne analizy komisarza Wistinga opisane przez autora, pozwalają czytelnikowi wczuć się idealnie w pracę śledczą. Można odczuć wrażenie, jak gdybyśmy sami byli członkami ekipy dochodzeniowej. W przypadku ?Jaskiniowca?, dużą rolę w przebiegu śledztwa odgrywa córka komisarza, dziennikarka Line. To ona prowadzi swoje dziennikarskie śledztwo, które pozwala zrozumieć zarówno policjantom jak i czytelnikom sposób działania zbrodniarza.

Książkę czyta się jednym tchem. Praca autora jako szefa działu policji, pozwala mu w tak dokładny, precyzyjny sposób opisać poszczególne etapy działań śledczych. Powoduje to, że książkę czyta się jako autentyczne dokumenty ze zbrodni. Polecam .

Na arene kryminalów w Skandynawii wkracza nowy zawodnik i robi to całkiem dobrze. Horst ma za sobą policyjną przeszłość, a jego lekkość pióra i umiejętność wprowadzenia atmosfery jak z dobrego thrillera robi z "Jaskiniowca" świetny kryminał. Chyba zainwestuję w kolejne jego powieści, bo "Jaskiniowiec" dał mi dużo frajdy!

Trzeba przyznać, że J.L. Horst potrafi trzymać czytelnika w napięciu, oj, potrafi! Czy zasługuje na miano drugiego Jo Nesbo, mysle że za wcześnie oceniać, ale na pewno "Jaskiniowiec" spełnia wszystkie wymogi dobrego kryminału! Wciągający wątek kryminalny, niełatwo to rozgryźć, perfekcyjnie budowane napięcie, a od strony warsztatowej - niewymuszony, lekki styl pisania autora (choć to pewnie po trosze zasługa tłumacza) Zresztą sami się przekonacie, że warto czekać na kolejną ksiażkę Horsta.