Jeden dzień (okładka filmowa)

Kolejny raz zauważyłam, że dawni autorzy bardzo dobrze znali się na manifestacji i sile chwili obecnej. Autor przytoczył tutaj dwa fragmenty, które doskonale to odwzorowują. To z kolej nasuwa mi wnioski, że ludzi od zawsze byli mądrzy i posiadali ogromną wiedzę, jednak tylko niektórzy potrafili dzielić się nią w książkach, a z kolei osoby nie znające zasad świadomego kreowania swojej rzeczywistości nie wiedząc na czym to polega, nawet nie czytali o tym książek, bo dla nich były zbyt inteligentne. Niestety nie każdy potrafi wyjść ze swojej strefy komfortu z powodu strachu. A wystarczy sobie uświadomić, że strach, to tylko uczucie jak każde inne. I zawsze można zamienić je w radość:-)
Ciekawe było to, że autor lawirował tutaj pomiędzy różnymi czasami, które są zaznaczone w nagłówku. Ci, którzy nie zwrócą na to uwagi niestety mogą się pogubić podczas czytania. O dziwo mamy tutaj nieco mniejszy druk i jest ciaśniej osadzony, lecz nie przeszkadza to we wciągnięciu się w fabułę. Postacie są tutaj przedstawieni na podstawie sytuacji i części ich ciała bądź ubioru, który właśnie ma podkreślić daną czynność. Są bardzo zazdrosne i dociekliwe. Od razu przypomniały mi o osobie z mojego życia, która również ma świra na punkcie zazdrości i scenariusza, który sam sobie pisze w głowie i jeszcze ma pretensje, że pewnie się wydarzył. Także jak widzicie, mamy tu trochę rzeczywistości:-) Czytając dosyć często się wzruszałam, bo sytuacje robiły się bardzo intymne, a postacie uzewnętrzniały się z tego, co ich boli. Nie dało się być twardzielem, bo opisy były mocno realistyczne i ja czytając je nieraz robiłam sobie przerwę, bo musiałam złapać oddech. Było to też spowodowane tym, że mamy pełne skupienie na konkretnych osobach, nikt nam tu nagle nie wyskakuje z osobnymi problemami, które by mogły nas rozproszyć. Najważniejsze było to, co oni przeżywali, co do siebie mówili, jak się kochali i co wyszło na końcu. Największym przemyśleniem był dla mnie tu czas, który nieprzerwanie płynął. Możemy sobie tkwić w kłótni z kimś, a później po latach bardzo będziemy tego żałowali. Każdego dnia starsi. Czy ktoś o tym w ogóle myśli? Serdecznie ją polecam i nie, nie oglądałam filmu:-)

Wybaczcie, że na samym początku pisze od razu o zakończeniu, ale powinny one być zakazane!!! Rozumiecie?! Zakazane. Książka ma wiele wznowień więc zdaje sobie sprawę, że większość z was pewnie już zna historie Emmy i Dexa, a jeśli jakimś cudem (tak jak ja do tej pory) jeszcze nie czytaliście jej to koniecznie nadrobić, no ale wracając do początku o zakazie podobnych zakończeń. W swoim życiu opisów książki przeczytałam nie więcej niż dziesięć razy! Szkoda, że tym razem tego nie zrobiłam, bo zaoszczędziłabym sobie tego płaczu na końcu! Pisze to oczywiście w pozytywnym znaczeniu. Kurka wodna książka może nie jest rollercoasterem w akcji, ale w emocjach na pewno. No dobra, ale jak tak sobie analizuje to w sumie ominęłoby mnie coś fantastycznego. Jeżeli chcecie to przeczytacie opis, ale wieźcie mi tego, co was czeka nie da się przewidzieć. Będąc na tym etapie swojego życia prywatnego, emocjonalnego muszę stwierdzić, że nawet w najśmielszych snach nie wyobraziłam sobie takiego życia, jakie mam teraz. Pisze o tym, ponieważ książka dała mi chwilę na wspomnienie sobie czasów szkolnych i nie tylko oraz o tym, jak małymi krokami wchodziło się w okres dorastania i zaczęcia podejmować coraz to trudniejszych decyzji, czego konsekwencją jest obecny punkt, w którym się znajduje. Widzę konsekwencje wyborów (te dobre, jak i te złe) Przez chwilę chciałabym wrócić do czasów, mając te naście lat i myśleć, że w życiu wiele zdziałam, że niczym nie muszę się martwić (no może poza tym, że na sprawdzian trzeba się nauczyć :p). Dla nastoletniego czytelnika może to być pewnego rodzaju wskazówka, która powie, że już dziś waży się twój los, że nawet w najgorszym bagnie jest możliwość na poradzenie sobie z tym, że jak masz moment zwątpienia rezygnacji, poddania się to jutro, za miesiąc będzie dzień, w którym to wszystko odmieni się o 180 stopni. Fantastyczna historia i jak wspomniałam na początku nie ma w niej akcji iście z ?Zabili go i uciekł?, ale ten rollercoaster emocjonalny powoduje, że na chwilę zatrzymasz się i pomyślisz, gdzie byłeś, jesteś a może chcesz być. Czy decyzje podjęte rok temu dziś mogą mieć ciąg dalszy? Polecam całym sercem. Obejrzałam też film i błagam nie oglądajcie, zanim nie przeczytacie książki. Wiele momentów jest zabranych, które są fantastyczne (według mnie).

"Jeden dzień" kojarzyłam jako film, który oglądałam w liceum (więc dawno temu) i bardzo zapadł mi w pamięci! Choć już wiedziałam, czego się spodziewać, zdawałam sobie sprawę, że nie jest to typowa romantyczna historia, to byłam bardzo ciekawa, czy po kilkunastu latach odbiorę opowieść Dexa i Emmy tak samo.
Właśnie pojawiło się nowe wydanie książki Davida Nichollsa, przy okazji powstania serialu o tym samym tytule, a ja nie mogłam przejść obok niego obojętnie.
Zachęcam więc na parę słów o tej absolutnie wyjątkowej pozycji!

"Chciałby zadać jej tyle pytań, na przykład dlaczego nie mogą być razem, przecież są dla siebie stworzeni i stanowią taki zgrany zespół: Dex i Em, Em i Dex ? wszyscy to mówią."

Dex i Em, Em i Dex.
Ich historia rozpoczęła się niepozornie, jak milion innych. Wspólnie spędzona noc kończąca studia, szczera rozmowa do świtu i kolejny dzień, początek 20-letniej relacji, pełnej wzlotów i upadków.
Dwie osoby, dwa całkiem różne światy.
Kujonka, okularnica, zakompleksiona idealistka i bogaty, przystojny bawidamek.
Z pozoru nie łączy ich wiele, jednak ich przyjaźń przetrwa długie lata, zniesie niemal wszystko, ale jak się zakończy?
Czy to w ogóle jeszcze przyjaźń, czy kiedykolwiek nią była?
A może to już miłość?

"? Dexter, naprawdę bardzo cię kocham. Bardzo. l pewnie zawsze będę. ? Jej usta dotknęły jego policzka. ? Ale niestety już cię nie lubię."

Właśnie skończyłam lekturę i po mojej głowie krąży tyle myśli, że nie wiem, od czego zacząć.
Książka wciąga od pierwszych stron. Co do tego nie ma wątpliwości, a im dalej jesteśmy, tym ciężej ją odłożyć.
Relacja bohaterów jest jednocześnie prosta i skomplikowana, a ja raz im kibicowałam jako ewentualnej parze, aby zaraz nie móc sobie wyobrazić ich naprawdę razem.
Na przestrzeni tych wszystkich lat oboje zmienili się ogromnie, rzadko nadawali na tych samych falach, mijając się i nie rozumiejąc, jednocześnie jednak będąc nawzajem takimi swoimi stałymi filarami. Znali się dogłębnie, myśleli o sobie, a jednocześnie kłócili się i krzywdzili, żyjąc swoimi, ciągle bardzo różnymi, życiami. Co więc w ich historii jest tak wyjątkowego?
Moim zdaniem to jakaś niewidzialna nić, która sprawiała, że mimo tych wszystkich różnic, byli naprawdę jednością. Może to to słynne dopełnianie się nawzajem? Chyba tak.
Czy znajdą wspólne szczęście? Miejmy nadzieję...

"Nie był sentymentalny, ale czasami mógłby tak siedzieć i obserwować ją po cichu, jak się śmiała, opowiadała historie, i czuł, że to najwspanialsza osoba, jaką znał. Czasem nawet chciał się do tego przyznać, przerwać jej i po prostu powiedzieć to głośno. Ale to nie była właściwa chwila."

Jest to, oczywiście, historia o miłości, ale jest to również coś o wiele większego. Podziwiam sposób, w jaki autor wykreował oboje bohaterów, jak bardzo złożeni 8 wyraziści byli. Jeśli czytaliście już książkę, pewnie w którymś momencie znienawidziliście Dexa. Ja sama nieraz czytałam kolejne strony ze strachem o niego, o jego bliskich, ale też z obrzydzeniem i fascynacją. To niesamowite, jak bardzo jego postać się ewoluowała, jak on sam zmieniał się w zależności od jego aktualnych relacji z innymi, a zwłaszcza z Emmą.

Ona również została przedstawiona z każdej możliwej strony i podobał mi się fakt, że mimo bycia idealistką, marzycielką i pracowitą, ambitną, młodą kobietą, była też zakompleksiona, wywyższająca się i oceniająca wszystkich i wszystko wokół. To, że bohaterowie byli tacy nieidealni, nadało książce wyjątkowy chatakter i - wbrew pozorom - sprawiło, że bardziej ich polubiłam.
Powieść jest napisana w ciekawy sposób, lekki i wciągający, z płynnym przechodzeniem między perspektywą Emmy, a Dexa, z licznymi retrospekcjami, skakaniem pomiędzy różnymi czasami, choć w głównej mierze chronologia została zachowana.
Autor zabiera nas w wiele ciekawych miejsc, od Edynburga, przez Londyn, aż po Paryż, a nawet Indie, tworząc taki trochę "vintage" klimat (i nie, lata 90 to nie jest dla mnie vintage, ale chodzi o samą atmosferę).

To nie jest powieść o miłości, a raczej o miłościach. O tej romantycznej, platonicznej, przyjacielskiej, cielesnej, krótko- i długotrwałej, rodzinnej i rodzicielskiej, skomplikowanej, toksycznej, pozornej i wielkiej. To również książka o dojrzewaniu, poszukiwaniu siebie, o marzeniach i celach, o sensie życia i naszych słabościach.
To książka, która wkurza, wzrusza, wciąga, niszczy i naprawia. Sprawia, że łzy się w oku kręcą, a nawet nie kręcą, a spadają jak wodospad.
Uwielbiam ją i cieszę się, że przypomniałam sobie tę historię po tylu latach, bo odebrałam ją trochę inaczej.
Oczywiście, cały czas miałam przed oczyma piękną Anne Hathaway, ale myślę, że dam też szansę serialowi, choć chyba zawsze książka będzie dla mnie lepsza od ekranizacji.
A jak jest u Was?
Znacie? Planujecie?

Jeden dzień to niewiele, nawet w perspektywie roku, a co dopiero całego życia. Są jednak takie daty, które rok w rok napawają nas melancholią. Ale spojrzenie z perspektywy jednego dnia może też pokazać jak wiele zmian zachodzi w człowieku i jego otoczeniu wraz z upływającymi latami.
Emma i Dexter nigdy nawet nie byli parą. Połączyło ich świętowanie uzyskania dyplomu, choć przez okres akademicki nie zwracali na siebie zbytnio uwagi. Zresztą, na pierwszy rzut oka już widać, że różnią się wszystkim ? podejściem do świata, pochodzeniem, majątkiem, planami na przyszłości. Dexter nie ma zamiaru szukać stabilizacji tuż po ukończeniu studiów i kompletnie nie ma na siebie pomysłu. Emma wydaje mu się odrobinę nudna, w końcu jest poukładana, nieskora do szaleństw i ma usystematyzowane poglądy. A jednak jakimś dziwnym trafem tych dwoje zostaje przyjaciółmi. A my mamy okazję śledzić ich znajomość przez dwie dekady.
?Jeden dzień? to książka, przy której na pewno nie da się nudzić. Każdy rozdział poświęcony jest kolejnemu 15 lipca w życiu głównych bohaterów, a wydarzenia z przeszłego roku są nam ukazane w pigułce. Bo tak naprawdę, najważniejszym jest tu moment, w jakim zastajemy postaci, zmiany, jakie zaszły w ich życiu. Każdego roku mamy okazję obserwować jak zmienia się świat, ale też i nasi bohaterowie. W jakim kierunku idą ich losy i, co ważne, nie zawsze jest to dobry kierunek, a oni sami bywają zagubieni i obierają szalenie błędne ścieżki. Nie zawsze dają się też lubić, a ich decyzje, zmarnowane marzenia, porzucone nadzieje, zapomniane aspiracje i wartości, sprawiają, że mamy ochotę nimi wstrząsnąć. Niektóre lata wydają się wręcz stracone, niektóre wybory wydają się wręcz bezsensowne, a jednak z drugiej strony idealnie ukazują zwyczajne realia ludzkich losów. Losów, w których zbyt wiele bierzemy za pewnik, zbyt szybko się poddajemy, zbyt mocno zachłystujemy się krótkotrwałym sukcesem, zbyt mało walczymy o to, co w życiu najważniejsze. Dodatkowo otrzymujemy tu mój ulubiony rodzaj zakończenia, napawający melancholią, ale też skłaniający do głębokiej i wartościowej refleksji. Ta podróż przez długie lata życia bohaterów jest zdecydowanie warta przebycia, a powieść, mam wrażenie, nigdy się nie zestarzeje. Polecam!

Możesz przeżyć całe życie, nie dostrzegając, że to, czego szukasz, jest tuż przed tobą.

Emma i Dex. Ona, zakompleksiona idealistka w grubych okularach. On, playboy z poczuciem, że świat należy do niego. Niedobrana para, to za mało powiedziane. Bo też w sumie parą nie są.
15 lipca 1988. Po otrzymaniu dyplomów na Uniwersytecie spędzają ze sobą noc. Następnego dnia każde z nich pójdzie w swoją stronę. A za rok? Za dwa lata? A kolejnego i jeszcze następnego? Czy jeszcze się spotkają?

Biorąc do ręki tę książkę, nie wiemy z czym przyjdzie nam się zmierzyć. Od początku będziemy towarzyszyć Emmie i Dexowi przez lata. I nie będą to całe lata, nic płynnego. To będą wyrywki, wyimki z życia. Dwadzieścia lat, w których dzieje się bardzo dużo, albo nie dzieje się prawie nic. I będą rozmowy telefoniczne i niezliczone kraje, różne miasta; praca jedna, druga, trzecia?; życiowe zakręty, małe sukcesy, ale zawsze, co roku, w migawce ukazują nam się Em i Dex i ciągle o sobie myślą, nawet jeśli nie zawsze się dogadują. I tak, to jest historia miłosna ? bardzo piękna historia miłosna, która finalnie wyciśnie z Waszych oczu łzy. Brawa dla autora, który potrafił w taki sposób wejść w skórę Emmy, że w ogóle nie odczuwa się, iż mógł napisać to mężczyzna.

Hasło TYLKO PRZYJAŹŃ wydaje się być idealne dla tej pary. Jednak każdy z nas zdaje sobie sprawę, że do czasu. Tak naprawdę Emma i Dex za sobą szaleją, ale nie dopuszczają do siebie tego głosu. Kochają się, ale sądzą, że z kimś innym będzie im lepiej, a spotykać się mogą od czasu do czasu. Tylko co, jeśli w efekcie będzie już za późno? Jeżeli stracą szansę na bycie z sobą, a ona już nie wróci? Może należałoby zmienić to hasło na A JEDNAK MIŁOŚĆ.

Czytając układa nam się w głowie gotowy scenariusz na zakończenie tego trwającego od dwóch dekad związku-nie związku. Myślę, że nie tylko moje myśli galopowały do przodu i układały sobie zakończenie tej historii. Jestem ciekawa ile osób trafiło na taki właśnie finał. Nie! Nie zamierzam spojlerować! Nie napiszę jak to się kończy. Sami się przekonajcie, a macie trzy możliwości. Albo przeczytacie tę książkę, która była już kiedyś wydana, a teraz ma wznowienie, ponieważ nie tak dawno, bo w Walentynki na platformie Netflix pojawił się serial wg tej powieści. I trzecia możliwość to świetny film z 2011 roku w reżyserii Lone Scherfig ? w rolach głównych Anne Hathaway i Jim Sturgess. Jestem ciekawa czy netflixowski serial dogoni ów film. Widziałam i wspominam do dziś. A książka to po prostu rewelacja. Tylko dałabym po łapach Davidowi Nichollsowi, a jeśli Was interesuje za co, to musicie przeczytać.

Życzę przyjemnej lektury, pełnej dobrej zabawy, emocji i wzruszeń.

Jeden dzień to książka Davida Nicholasa, która z pewnością pokaże czytelnikowi prawdziwe życie. Przedstawia ona historię dwójki bohaterów Emmy i Dextera, którzy poznali się w dniu otrzymania dyplomów uniwersyteckich. To właśnie ta noc na zawsze odmieniła ich życie, bowiem spędzili ją razem. Ona od zawsze pozostawała w cieniu, nie wyróżniała się z tłumu i osiągała najlepsze wyniki w nauce. On natomiast był jej totalnym przeciwieństwem. Był bardzo popularny, a dziewczyny za nim biegały. Oboje poczuli wzajemnie coś do siebie, jednak po wspólnie spędzonej nocy podjęli decyzję, że nie będą tego dłużej ciągnąć, a każde z nich będzie dalej układało sobie życie. Niemniej jednak wyznaczają sobie dzień 15 lipca, na ich dzień. Co roku tego dnia mają się spotkać, a ich relacja pozostaje na stopie przyjacielskiej. Autor przeprowadził nas przez kolejne dwadzieścia lat życia tej pary przyjaciół, która oddzielnie układała sobie życie po swojemu, jednak zawsze, raz w roku wracali do siebie. Każdy kolejny rozdział, to kolejny wspaniały rok, który w życiu każdego wniósł wiele zmian. Książka to wspaniała i poruszająca historia. Czytałam z zapartym tchem, nie mogłam się oderwać. Nie zabrakło emocji, które dosłownie kipiały, radość, smutek, żal do bohaterów za ich wybory oraz podejmowane przez nich decyzje. Nie obyło się również bez łez, choć mi bardzo często zdarza się je uronić podczas czytania. To naprawdę piękna historia, która mnie porwała i zachwyciła zarazem. Szczerze przyznaję, że zakończenie nie było takie, jakiego oczekiwałam, ale może i dobrze, że nie okazało się przewidywalnym banałem, może to właśnie w tym tkwi sukces książki! Teraz zdecydowanie pora na nadrobienie filmu, choć Wam zalecam zachować kolejność, że pierwsza książka, bo wierzcie mi, że znając jej zakończenie, czytanie nie sprawi Wam tyle przyjemności. Ja bardzo serdecznie polecam wszystkim, niezależnie od wieku, ale szczególnie tym, którzy kochają poruszające miłosne historie! Z pewnością się na tym tytule nie zawiedziecie

Jeden dzień to książka Davida Nicholasa, która z pewnością pokaże czytelnikowi prawdziwe życie. Przedstawia ona historię dwójki bohaterów Emmy i Dextera, którzy poznali się w dniu otrzymania dyplomów uniwersyteckich. To właśnie ta noc na zawsze odmieniła ich życie, bowiem spędzili ją razem. Ona od zawsze pozostawała w cieniu, nie wyróżniała się z tłumu i osiągała najlepsze wyniki w nauce. On natomiast był jej totalnym przeciwieństwem. Był bardzo popularny, a dziewczyny za nim biegały. Oboje poczuli wzajemnie coś do siebie, jednak po wspólnie spędzonej nocy podjęli decyzję, że nie będą tego dłużej ciągnąć, a każde z nich będzie dalej układało sobie życie. Niemniej jednak wyznaczają sobie dzień 15 lipca, na ich dzień. Co roku tego dnia mają się spotkać, a ich relacja pozostaje na stopie przyjacielskiej. Autor przeprowadził nas przez kolejne dwadzieścia lat życia tej pary przyjaciół, która oddzielnie układała sobie życie po swojemu, jednak zawsze, raz w roku wracali do siebie. Każdy kolejny rozdział, to kolejny wspaniały rok, który w życiu każdego wniósł wiele zmian. Książka to wspaniała i poruszająca historia. Czytałam z zapartym tchem, nie mogłam się oderwać. Nie zabrakło emocji, które dosłownie kipiały, radość, smutek, żal do bohaterów za ich wybory oraz podejmowane przez nich decyzje. Nie obyło się również bez łez, choć mi bardzo często zdarza się je uronić podczas czytania. To naprawdę piękna historia, która mnie porwała i zachwyciła zarazem. Szczerze przyznaję, że zakończenie nie było takie, jakiego oczekiwałam, ale może i dobrze, że nie okazało się przewidywalnym banałem, może to właśnie w tym tkwi sukces książki! Teraz zdecydowanie pora na nadrobienie filmu, choć Wam zalecam zachować kolejność, że pierwsza książka, bo wierzcie mi, że znając jej zakończenie, czytanie nie sprawi Wam tyle przyjemności. Ja bardzo serdecznie polecam wszystkim, niezależnie od wieku, ale szczególnie tym, którzy kochają poruszające miłosne historie! Z pewnością się na tym tytule nie zawiedziecie