Jeden na milion

Jeden na milion Martina Reinera się wymyka, może nie wyraźnie ale na pewno zauważalnie. Martin Reiner sobie radzi, w piórze jest przyzwoity, ale nie by dotknąć do żywego, czy nie dać o sobie zapomnieć. Czy więc jest przeciętny? Tu też nie będzie tak łatwo. Człowiek pogrąża się w wariacji wniosków, myśli o całości, myśli o poszczególnych opowiadaniach i mu nic się nie rozjaśnia. Może ktoś by te opowiadania porozrzucał po różnych tytułach od codziennych dzienników po prasę kolorową, wielu by nie zaglądnęło, a tych niewielu po lekturze by nie skrytykowało. No ale znowu nikt by nie pochwalił.

Nie pochwali mimo że też nie skrytykuje nikt całości, bo to książka zbudowana ze zbyt wielu niewiadomych. Niewiadome są intencje całego cyklu, klucz porozrzucanych kolejnych opowiadań, ogólna intencja autora. Pierwsza z brzegu obciążająca toksycznością Greta , gdy widz vel czytelnik chciałby przyładować, a może będzie miał okazję? Anioł to znowu Hřebejk według solidnego scenariusza kumpla ze studiów i brata w twórczości Jarchovského w swoim mikropiekle. O czym ważnym w takim czeskim evergreenie jak 68 rok można napisać? Kiedyś pomierzyli niedźwiedzia w Peliškach i wyszło błyskotliwie. Reiner radzieckiego ?ksichtu? nie wypróbował, a jedynie zadekował się w przedszkolu, tam przecież też coś się działo, choć już jedynie symbolicznie. Niby nieszczęśliwy docent, którego rozwikła samo życie huknie raz, masywnym uderzeniem, ale noce będziemy nadal przesypiali bez zarzutu. Podobnież jeden dzień. Potem się to znowu zacznie rozmijać, gdzieś każą nam wejść....