Jednominutowy menedżer spotyka małpę

tratę ponieśli jednak ci, którzy nigdy go nie poznali. Mam nadzieję, że dzięki naszej książce oni również będą mieli okazję skorzystać z niezwykłych osiągnięć Billa i zdobyć choć część wiedzy, którą w tak humorystyczny sposób przekazywał podczas seminariów. Stanowi ona kwintesencję jego pracy i stylu życia. Książka ta opowiada o wiecznie zmęczonym menedżerze, który mimo licznych nadgodzin nie mógł nadążyć z realizacją wszystkich stojących przed nim zadań. Jego życie zmieniło się diametralnie, gdy poznał techniki zarządzania problemami i przestał wyręczać swoich pracowników w wypełnianiu ich obowiązków. Nauczył się również lepiej komunikować z przełożonymi i elastyczniej reagować na wymagania stawiane mu przez jego organizację. W rezultacie zwiększył wydajność podległego mu wydziału i przyspieszył tempo swojej kariery. Prowadzone przez Billa seminaria oraz jego książka Managing Management Time stanowią prawdziwą kopalnię wiedzy na temat zarządzania czasem dla menedżerów. Opisują zasady funkcjonowania organizacji oraz liczne techniki pozwalające zwiększyć efektywność pracowników i skuteczniej komunikować się z przełożonymi. Niniejsza publikacja skupia się głównie na zarządzaniu personelem. Mam nadzieję, że po jej przeczytaniu ty również zmienisz swoje życie i podzielisz się zdobytą wiedzą z innymi ludźmi. Dr Kenneth Blanchard współautor książki Jednominutowy Menedżer Problem Jeśli czujesz się przytłoczony cudzymi problemami, ta książka zmieni twoje życie. Opowiada ona o menedżerze, ale jej przesłanie dotyczy również innych ludzi, zwłaszcza nauczycieli i rodziców. Kilka lat temu mojej karierze groziła katastrofa, jednak dzięki pomocy dwójki niezwykle mądrych osób udało mi się odnieść znaczny sukces. Postanowiłem opisać tę historię, aby ich wiedza mogła posłużyć również tobie. Wszystko zaczęło się od obiadu, na który zaprosił mnie mój dobry przyjaciel, Jednominutowy Menedżer. Po spotkaniu wróciłem do swojego biura, usiadłem w fotelu i potrząsnąłem głową z niedowierzaniem. Nie mogłem przestać myśleć o tym, co usłyszałem. W trakcie posiłku wciąż skarżyłem się na swoją pracę. Jednominutowy Menedżer słuchał uważnie, a kiedy skończyłem, w kilku zdaniach podsumował przyczynę moich problemów. Nie mogłem uwierzyć, że rozwiązanie jest tak proste. Najbardziej zaskoczyło mnie to, że sam sobie zgotowałem taki los. Prawdopodobnie właśnie dlatego nie byłem w stanie wybrnąć z tarapatów. Zdałem sobie jednak sprawę, że nie jestem sam - wielu innych menedżerów cierpiało podobne męki. Teraz, siedząc w swoim gabinecie, uśmiechnąłem się do siebie. ,,Małpy - mruknąłem pod nosem. - Kto by przypuszczał, że moim problemem są małpy". Pierwsze stanowisko kierownicze Spoglądając na stojące na biurku zdjęcie mojej żony i dzieci, uśmiechnąłem się po raz pierwszy od bardzo długiego czasu. Cieszyła mnie myśl, że już wkrótce będę z nimi spędzał więcej czasu. Rok przed moim ,,małpim objawieniem" dostałem awans na stanowisko kierownicze. Wszystko zaczęło się dobrze. Byłem bardzo entuzjastycznie nastawiony do pracy, co nie pozostawało bez wpływu na moich podwładnych. Produktywność i morale stopniowo wzrastały. Była to ważna zmiana, ponieważ mój poprzednik nie najlepiej radził sobie pod tym względem. Niestety, po pierwszych sukcesach sytuacja zaczęła się pogarszać, najpierw powoli, później w zawrotnym tempie. Nastroje wśród personelu wróciły do poprzedniego poziomu, podobnie jak efektywność. Pomimo licznych nadgodzin nie byłem w stanie zatrzymać tego procesu. Nie mogłem znaleźć rozwiązania i popadałem w coraz większą frustrację. Miałem wrażenie, że im ciężej pracuję, tym gorsze rezultaty osiąga cały mój dział. Harowałem po kilkanaście godzin dziennie, także w soboty, a czasem nawet w niedziele, ale nadal nie byłem w stanie zrealizować wszystkich stojących przede mną zadań. Żyłem w ciągłym stresie, co odbijało się na moim zdrowiu. Bałem się, że wkrótce dostanę wrzodów żołądka lub nerwowych tików. Moja rodzina również boleśnie odczuwała skutki tej sytuacji. Niemal codziennie wracałem późno, byłem wiecznie przemęczony, a mimo to nawet po powrocie próbowałem dalej pracować, często do późnej nocy. W rezultacie żona musiała przejąć na siebie wszystkie obowiązki domowe. Nie miałem też czasu na zabawę z dziećmi, które nie ukrywały swojego niezadowolenia z takiego stanu rzeczy. Zmiana tej sytuacji nie wydawała mi się możliwa. Praca była najważniejsza. Moja szefowa, Alice Kelley, na początku nie była wobec mnie krytyczna, ale z czasem jej nastawienie zaczęło się zmieniać. Coraz częściej prosiła mnie o raporty na temat wydajności mojego działu. Nie ulegało wątpliwości, że uważnie mnie obserwuje.