Jej portret

"Jej portret" jest odświeżoną wersją powieści wydanej kilka lat temu. Muszę przyznać, iż spodziewałam się raczej lekkiej obyczajówki, a otrzymałam coś znacznie więcej. Emocji było tu co niemiara. Z każdą stroną tylko wzrastały. 

To, że kobiety to silne babki, o czym doskonale wiemy, prawda? Potrafimy same ogarnąć tyle rzeczy na raz. Dom, dzieci, mąż, wymarzona praca... wydaje się nam, że w życiu już nic więcej nam do szczęścia nie potrzeba. A jednak. Samotnym można być, pozornie mając wszystko. 

Podczas poznawania tej historii wielokrotnie zdarzyło mi się pomyśleć, a nawet głośno powiedzieć do bohaterów: ja bym tak nie zrobiła, a zwłaszcza do głównej bohaterki Mai, która decyduje się porzucić męża i dzieci w imię dawnej pierwszej miłości. Trudno jest pochwalać jej postępowanie, ale w pewien sposób ją rozumiałam. Złapałam się też na tym, że ją oceniałam. Zresztą jej męża Marcela również. A gdy dobrnęłam do finału, stwierdzam, że nie potrafię jednoznacznie opowiedzieć się za którąś ze stron. Wzruszyło mnie także cierpienie jej rodziny. A mąż... jego siła miłości była zdolna wybaczyć żonie wszystko. Fakt faktem zaniedbywał sprawy rodzinne, ale przecież ideałów nie ma.

Historia ku przestrodze dla każdego małżeństwa, by nigdy nie zapominał o tym, co w życiu najważniejsze. To również przypomnienie o drobnych, z pozoru nieznaczących chwilach, rzeczach, pielęgnacji uczuć. To one tworzą coś większego. Należy pamiętać, że nic nie jest nam dane na zawsze. Nasze wybory niosą ze sobą konsekwencje nie tylko dla nas, ale i naszych bliskich.

Jedynie nie do końca przemawia do mnie zakończenie (choć było zaskakujące), które wydaje się być lekko przekombinowane. Ale widocznie tak miało być.

To pełna mądrości powieść o zdradzie małżeńskiej, rodzinie, tajemnicach z przeszłości, tęsknocie, poświęceniu i wybaczeniu. To książka, dzięki której w mojej głowie, duszy, a przede wszystkim sercu tworzę swój własny "Jej portret". Może brzmi pokrętnie, ale miłość i wyobrażenia o niej takie właśnie są. Pełne niewiadomych...