Jej tajemnice

"Bywają w życiu takie sytuacje, gdy żaden wybór nie jest jednoznacznie ani dobry, ani zły..."
- Beata Olejnik "Jej tajemnice"

Pani Beata Olejnik to zdecydowanie jedna z moich ulubionych autorek- jej książki są nieszablonowe i nieoczywiste, poruszają tematy, które w naszym rynku wydawniczym spychane są na margines bądź zostają całkowicie przemilczane, a zakończenia nie dość, że nie zawsze kończą się happy endem, zawsze zostawiają nadzieję na to, że losy poszczególnych postaci jakoś się poukładają.
Po dwóch historiach, które już poznałam ("W deszczu łatwiej ukryć łzy" i "Amulet") bez najmniejszego oporu sięgnęłam po kolejną historię, która wyszła spod jej pióra i ponownie jestem zachwycona zarówno treścią jak i formą tej historii, a tytułowe tajemnice niejednokrotnie mnie zaskoczyły, wzruszyły, a także okryły ramiona "gęsią skórką".
Nie będę opisywać fabuły, bo już sam wydawca wiele zdradza w opisie, a nie chciałabym Wam odebrać przyjemności z odkrywania drugiego, niezwykle ważnego wątku. Zdradzę tylko, że autorka pozwoliła nam zerknąć za zakonne mury i poznać życie zakonników od środka, zrozumieć ich troski i rozterki dnia codziennego, poznać wątpliwości, które nimi targają i dotyczą sensu ich powołania.
Tytułowe tajemnice to olbrzymie brzemię, które niesie na swoich barkach młoda kobieta, która przybierając nowe, ale jednak skradzione nazwisko, stara się zbudować swe życie na nowo. Jest to opowieść o prawdziwej przyjaźni, która uniesie i przetrwa wszystkie nawet te najstraszniejsze wydarzenia, o różnym rodzaju miłości, oddaniu, wybaczeniu i wierze. Niezwykle poruszająca, zmuszająca do refleksji do przystanięcia i zastanowienia się nad tym jak ja bym się zachowała/ zachowała w podobnej sytuacji.

Książkę czyta się fenomenalnie, narracja podzielona pomiędzy dwójkę głównych bohaterów pozwala "wejść" w ich głowę, poznać druzgocącą historię, która doprowadziła ich do miejsca, w którym obecnie się oboje znajdują. Możemy poznać ich rozterki i motywy, zżyć się z nimi obdarzyć całą gamą różnych emocji od współczucia po całkowitą zgodę na ich nie zawsze dobre postępowanie i tego co chcą swym zachowaniem pokazać.
Fabuła jest cudownie poprowadzona, z każda kolejną stroną wciąga w swe wydarzenia coraz mocniej i nie pozwala, by choć na chwilę odłożyć książkę na bok. Wciąga i intryguje a tajemnice, którymi naszpikowana jest ta opowieść to już totalny majstersztyk, dostarczający mnóstwo intensywnych emocji.
Sama akcja rozłożona jest na przestrzeni kilku lat, nie goni na złamanie karku, ale to nie znaczy, że można się nią znużyć. Absolutnie nie, na nudę w tej historii nie ma miejsca.
Bohaterowie są wyraźni, każdy z nich wiele wnosi do tej historii, nie ma tu nikogo zbędnego, a każdy jest dopracowany na najwyższym poziomie.

"Jej tajemnice" to trudna i złożona historia, trudno napisać o niej tak, by przekazać wszystko to, co by się chciało, nie zdradzając przy tym samym zbyt wiele. Mam jednak nadzieję, że sięgnięcie po tę historię, bo naprawdę warto. Żadna minuta poświęcona tej historii nie będzie zmarnowana. Jest to opowieść, która pokaże, że po każdym ciosie od losu można się podnieść, wystarczy tylko pozwolić sobie pomóc, a życie i los przyniesie jeszcze coś dobrego...
Z wielką niecierpliwością czekam na kolejne książki pani Olejnik. Ja jestem zachwycona.

Czy polecam?
Zdecydowanie tak. Książka kusi tajemnicą, intryguje i każdy w niej odnajdzie iskierkę nadziei na to, że los zawsze ma coś dobrego w zanadrzu.

Jej tajemnice - Beata Olejnik

- Nigdy nie uciekniesz przed niezamkniętymi sprawami -

Już na samym początku chcę zaznaczyć, że nie jest to lekka lektura do poduszki.
Książka mnie zaciekawiła już samą okładką, mało kiedy jest przestawiona kobieta, a już w ogóle w tak subtelny sposób. Najczęściej to miejsce zajmuje mężczyzna, bądź dwoje ludzi.
To jest moje pierwsze spotkanie z twórczością tej autorki. Bardzo spodobała mi się ta historia, uroniłam przy tej lekturze sporo łez. Były to zarówno łzy smutku jak i te powodujące radość. Mamy tu naprawdę bardzo wiele emocji, a sama książka jest dla czytelników 16+.
Historia początkowo mnie nieco nudziła, nie mniej postanowiłam dać jej szansę. Powiem szczerze, że to była trafna decyzja, bo z czasem opowieść mnie wyciągnęła i tak już pozostało aż do samego końca. Powiem tylko tyle, że jak już się wbijemy w tą książkę i to co się tam dzieje, to nie ma szans, aby ją odłożyć, nim skończy się ją czytać. Czytamy, a gdzieś z tyłu głowy już nam dzwoni - "co się tam dalej wydarzy?"...
Historię poznajemy z perspektywy dwóch osób - Marianny oraz Apolla. Ten sposób narracji wiele tłumaczy. Podczas czytania wyzwala się też uczucie wściekłości w kierunku tego mężczyzny i tego co zrobił...
Po wielu latach poznajemy historię Zuzanny/ Marianny, która po zmianie tożsamości zaczęła nowe życie. Podczas tej podróży w przeszłość, którą opowiedziała swej przyjaciółce, siostrze zakonnej, wiele razy mocno mną wstrząsnęło.
Utrzymywała się we mnie spora miara szoku i szybszego bicia serca. Cały czas za każdym razem przechodzą mnie ciarki, gdy tylko sobie przypomnę tę historię...
To co wydarzyło się podczas podróży bohaterki książki do Australii sprawiło, że nie dziwię się jej iż miała potem koszmary oraz problemy z normalnym funkcjonowaniem w życiu codziennym.
Oczywiście nie można tu też zapomnieć o postaci zakonnicy o której już wcześniej wspomniałam.
Polubiłam tą kobietę, gdyż nie była jak to one niektóre miały w zwyczaju nazbyt "sztywna". Ta nadwyraz wyjątkowo dawała i miała tzn: "Serce na dłoni".
Mało kiedy autorzy pokazują realia surowego świata zakonu, gdzie niby nie ma uczuć, oraz słabości, tylko posługa dla ludzi. Starają się pokazać nam, że to pozory, bo przecież jak każdy człowiek, tak też siostry zakonne mają swoje uczucia, rozterki, oraz pragnienia. Niestety te kobiety niosą ze sobą wiele smutku przez nijako brzemię wywieranej na nich presji.
Zostaje tu poruszonych wiele ważnych kwestii, ale uczyniono to tak, że one nie przytłaczają, za to skłaniają one do głębszych refleksji. Podczas czytania tej książki odczuwa się tę przemożną potrzebę zatrzymania i przeanalizowania poczynań bohaterów, oraz rodzi się w nas myśl, jak my sami byśmy się zachowali na ich miejscu.
Mamy tu między innymi przedstawione takie tematy jak: bezinteresowna pomoc, miłość, przyjaźń, oraz rozterki i dylematy samotnej matki.
Gorąco polecam wszystkim czytelnikom, chodź dłuższą chwilę zajęła mi jej ostateczna ocena. Nie mniej teraz mogę śmiało postawić najwyższą notę 10/10

Cytaty z książki:
" ["Dzień jest mądrzejszy od nocy "] "

"- Był dorosły, świadomy, a zachował się jak szczeniak. Po co wiązał się z tamtą kobietą, skoro twierdził, że kocha ciebie? Nigdy nie zrozumiem takich ludzi. "

" [...] Życie piszę swój scenariusz, a ludzie to tylko aktorzy, [...] "

"- Przeszłości nie zmienimy, ale możemy spróbować naprawić to, co jeszcze można naprawić. [...] "

" Bywają w życiu takie sytuacje, gdy żaden wybór nie jest jednoznacznie ani dobry, ani zły..."