Jej wszyscy mężczyźni

"-Nie będziesz mi się sprzeciwiać. Nigdy. Nie. Będziesz. Mi. Odmawiać - syczał do jej ucha, zdejmując spodnie."

"- Jesteś moja. Nigdy nikt inny cię nie zechce."

"- Masz spełniać swoje obowiązki!- ryknął."

Trochę tego typu tekstów jest w tej książce. A.P.Mist swojej bohaterce - Alicji zgotowała piekło na ziemi. I pomyśleć, że gdzieś tam, są kobiety w podobnych lub może i w identycznych sytuacjach jak bohaterka tej książki.



Książka "Jej wszyscy mężczyźni" została wydana jako debiut A.P.Mist w marcu 2022 r. W tym roku we wrześniu to wydanie zostało odświeżone o nową okładkę i tę właśnie odświeżoną wersję miałam okazję przeczytać, a teraz opiszę swoje wrażenia. Czy mi się spodobała? Tak. I to bardzo. Choć autorka porusza tematy przemocy psychicznej i fizycznej w rodzinie, traumie żony i matki, która jest zastraszana przez męża i boi się nawet własnego cienia, o mężczyznach, którzy traktują kobietę jak swoją własność, trofeum które im się należy. I dziecku wychowywanym w takiej rodzinie. To bolesna dosyć lektura. Ale i takie są potrzebne. Musimy mieć świadomość, że choć w naszym związku jest dobrze, jest ok, a może nawet jest rewelacyjnie, to u niektórych wcale to tak nie wygląda. A nikt nie lubi opowiadać o sobie lub o swojej rodzinie czegoś złego, czegoś traumatycznego lub czegoś, co może przysporzyć komuś również problemów. Mam wrażenie, że kobiety są wręcz rewelacyjnymi aktorkami i potrafią maskować swoje uczucia, emocje no i ślady przemocy na ciele. Jednak zawsze gorzej jest z duszą kobiety. Tutaj tych ran nie idzie skleić plasterkiem, nie można posmarować ran na duszy maścią przeciwbólową, ani nie zatuszuje się ich pudrem. I jeśli taka złamana psychicznie kobieta nie znajdzie partnera który odpowiednio się nią zajmie i spróbuje dotrzeć do wnętrza takiej kobiety, to ona może sama sobie nie poradzić ze sobą i swoimi emocjami.



"- Nienawidzisz wszystkich mężczyzn, nikomu nie pozwalasz się zbliżyć. Nie lubisz, kiedy ktoś cię dotyka, a najbardziej w świecie boisz się, że ktoś mógłby dotknąć twojej duszy, albo nie daj Boże wzbudzić w tobie jakieś uczucia."



Tak właśnie było z Alicją. Ona w domu miała piekło, a kiedy trafiała na mężczyzn, którzy jakoś chcieli jej pomóc, to pierwszym odruchem było odrzucenie pomocy i zapewnianie, że takowej pomocy ona w ogóle nie potrzebuje. Gdy udało się jakiemuś mężczyźnie zbliżyć trochę do naszej zranionej bohaterki, to wystarczyła mała iskierka, żeby ona straciła zaufanie do takiej osoby i zdecydowanie odsuwała się od niego. Czasem robiła to zbyt impulsywnie, ale... nie ma się jej co dziwić, po tym co przeszła. Czy Alicja będzie w stanie zaufać w końcu jakiejś osobie? Czy pozwoli sobie pomóc? I czy wyrwie się z tego przemocowego małżeństwa ratując córkę i siebie? Zerknijcie do książki i sami o tym poczytajcie. Zapewniam, że emocji tutaj nie zabraknie i że nie samą przemoc autorka funduje czytelnikowi. Jest kilka ciekawych, wręcz gorących scen... No ale co ja będę Wam opowiadała, zachęcam do samodzielnego przeczytania książki. A wierzcie mi, że warto ja przeczytać!!! A ja tylko po przeczytaniu tej książki teraz się zastanawiam - dlaczego niektórzy mężczyźni są takimi Diabłami w ciele człowieka i wyrządzają kobietom taką ogromną krzywdę?

?Miał wrażenie, że to jakaś starożytna wiedźma, która rzucała uroki na napotkanych mężczyzn. Nie celowo, tylko tak, jakby miała to być dla niej jakaś klątwa?.

Powyższy cytat idealnie pasuje mi do głównej bohaterki, która na swej drodze spotyka nieodpowiednich mężczyzn. Przyciągani jakąś dziwną siłą nie są w stanie oprzeć się Ali i przez to zaczynają wyprawiać głupoty.

Ala nie ma łatwego życia, mąż nadużywający alkoholu i ciągłe awantury w domu to dla niej chleb powszedni. Tkwi przy nim ze względu na dziecko, lecz czy to jest dobry powód, aby pozwalać na takie traktowanie?

Pobyt w szpitalu uświadamia jej, że tak dalej nie da się żyć. Uwolniona od męża, postanawia na nowo zacząć korzystać z życia. Los bywa jednak złośliwy i rzuca Ali pod nogi coraz to nowsze kłody.

?-Jestem zagubiona ? szepnęła do siebie. - Ale to światło nie wskazuje drogi dla mnie?.

Wreszcie nasza bohaterka postanawia wyjechać w góry, nabrać dystansu a przede wszystkim odpocząć od mężczyzn. Na miejscu poznaje Jędrzeja, który również nie może oprzeć się urokowi Ali.

Autorka w prosty, ale bardzo bolesny sposób uświadamia nam, że każdego może spotkać taki los. Mijamy tłumy uśmiechniętych ludzi, a nie zdajemy sobie sprawy, jakie skrywają tajemnicę i wewnętrzny ból. Po lekturze książki inaczej patrzę na otoczenie, mając w świadomości historię Ali.

Z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów, kibicowałam bardzo naszej bohaterce. I z przejęciem czytałam wszystkie sceny, gdy Ala była zagrożona. W końcowej scenie myślałam, że zejdę na zawał. Wczułam się bardzo, do tej pory o tym myślę.

Autorka ma lekki i przyjemny dla czytelnika sposób pisania. Przez fabułę dosłownie się płynie, nie mogąc się oderwać. Chwyta za serce i nie pozwala o sobie zapomnieć.

To nie jest cukierkowa historia o księżniczce i księciu na białym koniu. To prawdziwa historia, w której nie ma miejsca na szczęście, jest tylko ból i cierpienie.

Pamiętajcie jednak, że w każdej nawet najgorszej sytuacji istnieje mała iskierka nadziei.