Jesień zapomnianych

?Jesień zapomnianych? to trzeci i ostatni tom serii Anny Kańtoch z Krystyną Lesińską. W tomie tym przenosimy się do lat młodości Krystyny, studentki prawa. Krystyna dalej rozpamiętuje tajemnicze zaginięcie swojej starszego brata, Romana, który nie powrócił z górskiej wyprawy w Tatry i do tej pory nie wyjaśniono okoliczności jego zaginięcia.

Katowice, lata sześćdziesiąte, mroczny czas na Śląsku, bo grasuje tam wciąż nieuchwytny wampir, mordujący kobiety. Tymczasem w katowickich Szopienicach Drugich młodzi mężczyźni w pewnych, nieodległych odstępach czasu popełniają samobójstwa, co dziwne, wszyscy giną w ten sam sposób, powieszeni, ze związanymi z tyłu rękami. Milicja, co prawda, wszczyna dochodzenie, ale nic z tego nie wynika. Wszystko wskazuje na to, że były to naprawdę samobójstwa. Tymi tajemniczymi zgonami zaczyna interesować się pewien dziennikarz, łukasz, który do swojego śledztwa wciąga też Krystynę. Jakie tajemnice wyjdą na jaw, czy do śmierci młodych mężczyzn ktoś się przyczynił i co miał z tym wspólnego Roman, zaginiony brat Krystyny? Jaką prawdę o swym bracie odkryje kobieta? Na te pytania odpowiedź znajdziecie w książce ?Jesień zapomnianych?, a ręczę, że będą to informacje zaskakujące i nie takie, jakich oczekiwała Krystyna.

?Jesień zapomnianych? to kryminał świetnie osadzony w epoce, w której rozgrywa się jego akcja, ukazujący specyfikę Śląska z lat sześćdziesiątych, mroczną i duszną atmosferę tamtych lat. Jego akcja toczy się powoli, autorka snuje opowieść o odkrywaniu przez bohaterów kolejnych okoliczności i tajemnic, mających na celu wyjaśnienie przyczyn domniemanych samobójstw, a Krystyna przy okazji prowadzi swoje prywatne śledztwo dotyczące zaginięcia Romana. W fabule przeplatają się zatem dwie pełne sekretów sprawy, które raz wydają się mieć ze sobą wiele wspólnego, a raz ma się wrażenie, że jednak nie łączą się ze sobą. I jak to bywa u Anny Kańtoch nie brak też pogłębionej charakterystyki psychologicznej bohaterów. Zakończenie nie rozczarowuje, choć nie jest bardzo spektakularne. W sumie dobry, poprawnie napisany kryminał, który nie rozczaruje czytelnika.

To już trzeci tom kryminału tej autorki, który przeczytałam t. 1 to Wiosna zaginionych, t. 2 Lato utraconych. Wszystkie tomy z porami roku w tytule. Bardzo interesujące. Wspaniała intryga, trzyma w napięciu do ostatniej kartki.

RECENZJA

?Cza­sa­mi czło­wiek naj­bar­dziej nie­na­wi­dzi tych, któ­rzy są mu naj­bliż­si?.

Dzięki Marginesy miałam okazję przeczytać książkę Anny Kańtoch ?Jesień zapomnianych". Jest to trzeci i ostatni tom cyklu o Krystynie Lesińskiej, a zarazem pierwszy o historii zaginięcia jej brata Romana. Serię tą można czytać bez znajomości poprzednich części. Nie czytałam poprzednich dwóch tomów i nie odczułam, że czegoś brakuję czy też postacie są ze sobą powiązane. Nie przeszkadza to w odbiorze lektury.

Jest październik 1966 roku. Krystyna Wojciechowska bez większego przekonania studiuje prawo. Trzy lata wcześniej w tajemniczych okolicznościach zniknął w Tatrach jej brat, Roman. Rodzina żyje w zawieszeniu, nie chcąc przyjąć do wiadomości, że coś zmieniło się na zawsze. Tymczasem na katowickich Drugich Szopienicach młody mężczyzna, Karol Fiszel, znajomy z dzieciństwa Krystyny, odbiera sobie życie. Po pogrzebie okazuje się, że to nie był pierwszy taki zgon w okolicy, co więcej, wcześniejszymi interesował się Romek niedługo przed zaginięciem. W nadziei, że obie sprawy jakoś się ze sobą wiążą, Krystyna pomaga lokalnemu dziennikarzowi dotrzeć do rodzin zmarłych. Nad jesiennym śledztwem tej połączonej przez czysty przypadek pary unosi się złowrogi cień Wampira z Zagłębia, seryjnego i nieuchwytnego zabójcy kobiet?

W tej historii zaintrygował mnie klimat PRL-u. Wiernie oddany i przekalkowany, bardzo realistyczny. Nigdy nie czytałam książek właśnie w tym klimacie. W tej książce znajdziemy wszystkie elementy dobrego kryminału/thrillera m.in. tajemnice, nieprzewidziane obroty akcji. Ta historia jest mroczna, a jednocześnie ciekawa i wciągająca. Trzyma w napięciu do ostatniej strony. Nie jeden raz autorka zagrała czytelnikowi na nosie; mąciła, myliła tropy, rzucała strzępkami informacji. Wszytko, po to, aby czytelnik został z nią do końca. Po to, aby zakończenie wbiło w fotel. Umiejętnie poprowadziła odbiorcę przez łamy swojej książki. Autorka bardzo realistycznie wykreowała bohaterów. Przedstawiła ich niczym prawdziwe osoby ze wszystkimi ich wadami i zaletami. W wolnej chwili sięgnę po poprzednie książki z tej serii. Jeśli Ty, Czytelniku jesteś fanem historii w takim klimacie, to zdecydowanie ta książka jest dla Ciebie. Pełna intryg i tajemnic, zmuszająca do myślenia. Spędzisz z nią mile czas.
...

"Jesień zapomnianych" to trzeci i zarazem ostatni tom trylogii od Anny Kańtoch.

Wraz z główną bohaterką cyklu, Krystyną Lesińską cofamy się w czasie do roku 1966, kiedy pomaga lokalnemu dziennikarzowi w prywatnym śledztwie dotyczącym podejrzanych samobójstw.
Karol jest pią­tym męż­czy­zną z katowickich Dru­gich Szo­pie­nic, który po­peł­nił sa­mo­bój­stwo bez żad­ne­go wy­raź­ne­go po­wo­du. Wszy­scy byli w po­dob­nym wieku. I wszy­scy za­koń­czy­li swoje życie w taki sam spo­sób: wie­sza­jąc się.
Brat Krysi twierdził, że to nie może być przypadek. Niestety zniknął bez wieści podczas wyprawy z przyjaciółmi w Tatry. Czy obie te sprawy jakoś się ze sobą wiążą?

Zagadka samobójstw jest doprawdy niezmiernie interesująca, dałam się porwać amatorskiemu śledztwu prowadzonemu przez Krystynę, a najbardziej podobał mi się właśnie realizm w jej postępowaniu. Autorka w zawiłą kryminalną intrygę zręcznie wplotła pytania o zadziwiające zdolności ludzkiej psychiki. Jak wiele potrafimy zracjonalizować, wybaczyć, zapomnieć, a ostatecznie po prostu wyprzeć, żeby żyć dalej?
Umiejscowienie akcji w nieodległych mojemu miejscu zamieszkania, znanych mi terenach w czasie, gdzie tuż za rogiem grasował seryjny i nieuchwytny zabójca kobiet - Wampir z Zagłębia, stanowiło dodatkowy smaczek. Pisarka doskonale oddała szarość i mrok jesieni na Śląsku. Choć akcja toczyła się niespiesznie, to jednak poczułam się w nią zaangażowana, a cierpienie bliskich ofiar obudziło we mnie spore emocje. To dziwnie poruszająca historia, która na długo zostanie w mej pamięci.

"Jesień zapomnianych" to znakomite zwieńczenie genialnej serii z Krystyną Lesińską w roli głównej.

Bardzo dobrze się czyta, trzyma w napięciu do ostatniej kartki. Warto przeczytać.

Ta książka jest trzecią i prawdopodobnie ostatnią częścią z cyklu Krystyna Lesińska. Przyznaję szczerze, że nie znałam wcześniej ani autorki jak i jej twórczości, jednak teraz wiem, że muszę to zaniedbanie jak najszybciej nadrobić, gdyż ten kryminał był świetny.

Na szczęście ?Jesień zapomnianych? można czytać bez znajomości wcześniejszych części, gdyż akcja powieści rozgrywa się w przeszłości w 1966 roku, a główna bohaterka nazywa się jeszcze wtedy Wojciechowska.

Krystyna straciła brata Romana, który trzy lata wcześniej zniknął w tajemniczych okolicznościach w Tatrach. Teraz dowiaduje się, że jej znajomy z dzieciństwa Karol Fiszer popełnił samobójstwo. Młody dziennikarz Łukasz Szewczyk prosi ją o pomoc, gdyż takich podejrzanych wypadków jest więcej i według niego są to morderstwa. Zaintrygowana kobieta postanawia wyjaśnić te zagadkowe sprawy.

Co wydarzyło się w górach i czy samobójstwa mają jakieś powiązania z Romanem? Czy samobójstwa są dziełem seryjnego mordercy? Jak ułoży się współpraca dziennikarza i studentki prawa?

Jestem pod wrażeniem tej lektury, która jest ciekawa, mroczna, trochę duszna i trzyma w napięciu, a śledztwo okazało się zawiłe oraz nieprzewidywalne. Pisarka umiejętnie poprowadziła fabułę, wiernie oddała klimat PRL-u, podrzucała strzępki informacji i myliła tropy. Nie domyśliłam się niczego, a finalne wyjaśnienia naprawdę mnie zaskoczyły.

Podobała mi się kreacja postaci, które są normalnymi ludźmi z wadami i zaletami. Krystyna doskonale udaje milicjantkę i genialnie przeprowadza rozmowy z ludźmi, którzy coś mogą wiedzieć na temat spraw młodych chłopców. To uświadamia jej, że ma instynkt śledczego i potrafi odróżnić przydatne oraz prawdziwe informacje od tych fałszywych.

Jedynym minusem było to, że akcja toczy się umiarkowanym tempem, bez zaskakujących zwrotów, co powodowało u mnie dosyć wolne czytanie. Jednak całość oceniam dosyć wysoko, bo historia totalnie mnie wciągnęła i na szczęście nie lała się krew.

Uważam, że każdy koneser tego gatunku znajdzie w tej pozycji coś dla siebie i miło spędzi czas na jej czytaniu. Lektura jest intrygująca i daje naprawdę dużo do myślenia. Przeczytajcie, polecam!

1966 rok. Krystyna jest studentką prawa, trzy lata wcześniej zniknął w Tatrach jej brat Roman. Tymczasem w Katowicach młody mężczyzna Karol, znajomy z dzieciństwa Krystyny odbiera sobie życie. Okazuje się, że to nie pierwszy taki zgon w okolicy, a wcześniejszymi przed zaginięciem interesował sie Roman. Krystyna przeczuwa, że obie sprawy się łączą i postanawia pomóc lokalnemu dziennikarzowi. Co wyniknie z ich sledztwa? Kto jest odpowiedzialny na te wydarzenia?

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, nie czytałam wcześniejszych książek z tej serii i szczerze mówiąc w ogóle mi to nie przeszkadzało, skupiłam się całkowicie na historii zawartej w "Jesień zapomnianych". Autorka ma lekkie i przyjemne w odbiorze pióro, co przełożyło się na to, że książkę przeczytam w jeden wieczór. Fabuła od samego początku niesamowicie mnie zaciekawiła i wciągnęła. Akcja toczy się swoim tempem, co bardzo mi się podobało, pozwoliło mi to dokładnie zrozumieć wszystkie wydarzenia występujące w książce. Ogólnie pomysł na tą powieść bardzo trafiony, niesamowicie mnie zaintrygowała sprawa tajemniczych zaginięć i samobójstw. Akcja powieści rozgrywa się w latach sześćdziesiątych XX wieku na Śląsku i myślę, że autorka świetnie oddała klimat tamtego okresu. Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani i biła od nich niesamowita autentyczność. Autorka w umiejętny sposób buduje napięcie, czym skłania czytelnika do dalszego czytania. Muszę przyznać, że ta książka wywołała u mnie masę skrajnych emocji, które chłonęłam całą sobą. Zakończenie bardzo mnie zaskoczyło i już teraz wiem, że to z pewnością nie będzie ostatnia książka autorki jaką przeczytam. Moja ocena to 8/10.

Brat Krysi zaginął w tajemniczy okolicznościach i mimo że od tragedii minęło już kilka lat, dziewczyna wciąż czeka na dobre wieści w tej sprawie. Tymczasem dochodzi do kolejnej tragedii. Młody Fiszel odbiera sobie życie. Na pogrzebie chłopaka Krysia spotyka Łukasza, dziennikarza, który ma dla niej ciekawą propozycję. Oboje zaczynają zajmować się podejrzanymi samobójstwami z okolicy. Krysia mocno angażuje się w prowadzone śledztwo, mając nadzieję, że uda się jej również ustalić, co spotkało jej brata.

Od początku byłam bardzo zaintrygowana tą historią i ciekawa, jak autorka ją zakończy, bo zakończenie sprawy wcale nie wydawało się oczywiste. Przez długi czas nie ma motywu, dowodów ani podejrzanego. Wydaje się, że w samobójstwa nie mogły być zamieszane osoby trzecie.
Wiele scen w książce wzbudza niepokój, czuć dreszczyk emocji a napięcie trzyma do końca.

Wszystko może być wskazówką, potrzebną do rozwiązania zagadki, a bohaterowie będą musieli je wychwycić i rozszyfrować.
Równolegle toczą się dwa wątki. Krysia zajmuje się również sprawą swojego brata.

Bohaterowie będą mieli trudny orzech do zgryzienia, a sprawa zacznie się robić niebezpieczna.
Do końca nie wiedziałam, kto tak naprawdę kłamie, a kto mówi prawdę. Podejrzliwa byłam wobec wszystkich, nawet wobec Krysi i Łukasza.

Krysia zachowuje się niczym prawdziwy detektyw. Jest uparta i za wszelką cenę chce dojść do prawdy. O jej odkryciach nie dowiadujemy się od razu, a dopiero przy bezpośredniej konfrontacji z osobą, wobec której żywi podejrzenia. Pod tym względem jest bardzo tajemnicza.

Rozwiązanie sprawy będzie zaskakujące, ale będzie doskonałym zakończeniem wątku. Autorka spójne połączyła i przedstawiła fakty.
Jednak opowieść toczy się dalej i autorka doprowadza do końca również drugi wątek. Wątek zaginięcia brata Krysi. Mimo że dowiadujemy się prawdy o Romku, zakończenie tak naprawdę pozostaje otwarte.

Warsztat autorki jest bardzo dobry, tekst czyta się szybko, historia jest ciekawa, realistyczna i bohaterowie nawiązują do autentycznych wydarzeń rozgrywających się w tamtych czasach w Polsce. Będą zwroty akcji, a autorka wie jak zbudować napięcie, a opowieść przez cały czas jest mroczna i tajemnicza.

?Jesień zapomnianych? od Anny Kańtoch, stanowi ostatni tom trylogii o losach Krystyny Lesińskiej. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tej Pani, (tak, zdaję sobie sprawę, że powinnam przeczytać dwa pierwsze tomy, ale spokojnie, czekają już one na mnie na półce wstydu) i mogę zaliczyć tę przygodę do udanych. Jeśli chodzi o ogólną ocenę tej książki to mam z tym mały kłopot - ?Jesień zapomnianych? niby - według mnie - jest zwyczajnym kryminałem, ale jednak nie do końca...

Poznajcie Krystynę, studentkę prawa, która podczas pogrzebu spotyka tajemniczego dziennikarza, który prosi ją o pomoc w swoim śledztwie.... Otóż w mieście, od kilku lat dochodzi do tajemniczych samobójstw młodych mężczyzn. Jeden dziwny element sprawa, że coraz większa ilość ludzi zaczyna sądzić, że ktoś trzeci maczał w tych morderstwach palce. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że zaginiony brat Krystyny - Roman, wcześniej interesował się tą sprawą, a teraz słuch o nim zaginął...

Po przeczytaniu muszę powiedzieć, że Pani Anna doskonale wie jak zaciekawić swojego czytelnika - wystarczył sam prolog bym straciła dla tej książki głowę. Do gustu przypadło mi również tło całej fabuły - mam tutaj na myśli czas, w którym obsadzona została ta historia. Mamy tutaj do czynienia nie z rokiem współczesnym, a latami 60 - dokładnie 1966 rok, przez co jeszcze bardziej byłam ciekawa losów naszych bohaterów.

Jeśli chodzi o akcję to muszę Was ostrzec - ?Jesień zapomnianych? rządzi się swoimi prawami, przez co fabuła toczy się własnym powolnym tempem. Może dla większości z Was jest to duży minus, jednak ja czasami potrzebuję sięgnąć po takiego rodzaju lektury, by odpocząć od szybkich i mrożących krew w żyłach kryminałów. Dzięki powolnej fabule nie tylko mogłam lepiej przyjrzeć się całej sprawie, ale i poznałam bliżej bohaterów tej historii. Kańtoch wykonała kawał dobrej roboty jeśli chodzi o ich wykreowanie. Bardzo spodobały mi się ich portrety psychologiczne, które autorka przedstawiła w swoim dziele.

Niestety ?Jesień zapomnianych? pomimo licznych zalet, posiada tez kilka wad:
1)brak rozlewu krwi - po przeczytaniu zarysu fabuły, liczyłam na dość mocną historię, dlatego też przez ten element nie mogę nazwać tej pozycji kryminałem doskonałym,
2)wątek romansu - jak dla mnie był on odrobinkę niepotrzebny. Czasami miałam nawet wrażenie, że w niektórych momentach rozwiązanie sprawy zeszło na drugi plan, na rzecz uczuć pomiędzy głównymi bohaterami,
3)zakończenie - nie do końca mnie ono kupiło. To samo tyczy się rozwiązania sprawy brata Krystyny - pomimo, że książkę przeczytałam kilka dni temu, to nadal mam co do tego mieszane uczucia oraz próbuję sobie to wszystko jakoś ułożyć w głowie... Trochę zabolał mnie fakt, że nadal nie wiem co tak naprawdę stało się z Romanem.

Czy książkę polecam? ?Jesień zapomnianych? jest pozycją idealną dla osób, które pragną odpocząć od szybkich i brutalnych kryminałów. Niestety przez to, że mam co do tej książki mieszane uczucia muszę Was przestrzec, że czytacie tę lekturę na własną odpowiedzialność, ponieważ u mnie spowodowała ona lekkie rozczarowanie.