Jezioro szczęścia

Jezioro szczęścia czytałam, kiedy u nas była pełnia wiosny. Za oknem ponad 25 stopni, a akcja powieści toczy się zimą, gdzie mróz i śnieg zawitał do Idy. Razem z nimi nowi bohaterowie. Tym razem poznajemy Kate, czyli Katarzynę. Kobieta jest rozchwytywaną scenarzystką, która ma zająć się przeniesieniem na ekrany małego ekranu powieści Sabiny. Obie panie choć mają pokrewne charaktery nie mogą się dogadać. To silne osobowości, które bronią swego. Czy uda im się zaprzyjaźnić? Czy Katarzyna spędzając w Idzie całą zimę, odnajdzie tu spokój, którego w wielkim mieście jej brakowało? Kolejna kobieta w Idzie, która ma silny charakter. Bo moim zdaniem powieści Agnieszki Krawczyk są właśnie historiami kobiet, które są przebojowe i które osiągają sukcesy w życiu zawodowym,a szukają go na polu prywatnym. Katarzyna również na karierę nie narzeka, jednak jest sama. A jak domyślamy się już po kilku stronach powieści, sam jest też Marek Rokosz. A zatem coś się ma na rzeczy... Jednak to, co najbardziej spodobało mi się w powieści, to wplecenie w nią historii sprzed lat. To poplątane losy Tekli Tyczyńskiej i jej rodziny, które teraz wracają w postaci argentyńskiego gościa hotelu Mili. Takie historie zawsze dobrze się czyta. Również tym razem, gdzie przeszłość przeplata się z teraźniejszością budzą ciekawość, budują napięcie i intrygują. Moim zdaniem ostatni tom tej sagi jest najlepszy właśnie ze względu na magię przeszłości.