Kalendarze

Książki Małgorzaty Gutkowskiej Adamczyk biorę w ciemno. Wiem, co otrzymam.
Tak było i tym razem.
Jakież było moje zdziwienie, gdy zapisywałam ją na portalu Lubimy Czytać, jako pozycję "właśnie czytam" i zerknęłam na opinie. Niektóre były bardzo niekorzystne. Czytelnicy pisali, że nudna, że o niczym.
A ja zaczęłam czytać i przepadłam ????
To według mnie jedna z najpiękniejszych powieści, jakie ostatnio czytałam.
Pani Małgorzata zabiera nas do siebie. Do czasów obecnych, oraz do czasów dzieciństwa, kiedy chodziła do przedszkola, kiedy rodziła się jej siostra, kiedy spotkało ją pierwsze przedszkolne zauroczenie, kiedy szykowała się do pierwszej klasy.
Opisy pobytu u babci były mi bardzo bliskie. Moja babcia też nie miała kanalizacji, wody, kąpałam się w dużej misce a do ubikacji chodziło się "za stodołę" do drewnianego kibelka ????
Ludzie żyli w zgodzie z przyrodą i porami roku. Żywili się tym, co sami wyhodowali.
Do dziś się zastanawiam, jak te kobiety dawały sobie ze wszystkim radę...
Czasy obecne pani Małgorzaty to tzw. syndrom pustego gniazda. Autorka nie może się pogodzić z tym, że synowie wyprowadzają się z domu.
Dla mnie to również nie nowość, bo moja córka "wyfrunęła" z domu dwa lata temu. Jednak nie odczuwałam przy tym aż takich emocji. Ja się cieszyłam szczęściem dziecka.
Styl pisania pani Małgorzaty zawsze mnie fascynował. Widać tu dbanie o każdy szczegół, o piękno naszego języka, brak pośpiechu i brak "byle jakości".
Dla kogo jest ta książka? Myślę, że dla wszystkich, którzy pamiętają tamte czasy, bez wygód, bez "rozpraszaczy". Ja bardzo lubię cofać się w przeszłość, przeżywać tamte chwile z bohaterami książęk.
Ale książka ta jest również dla ludzi młodych, którzy nie doświadczyli życia w PRL-u. To będzie dla nich ciekawa lekcja. Zobaczą ówczesny świat oczami sześciolatki.