Kiedy słońce nie wschodzi

?Kije i kamienie kości mi połamią, ale słowa nigdy mnie nie zranią?.

Doktor Charlotte Mills jest jedną z najlepszych pulmonolożek w kraju, cały swój wolny czas poświęca pracy. Przed dziesięcioma laty przeżyła osobistą tragedię, jej dziecko umarło. Życie wokół niej toczy się dalej, jednak dla niej czas stanął w miejscu, a wciąż na nowo powracające wyrzuty sumienia niszczą ją od środka. Wydaje się, że jest pozbawiona emocji, wobec wszystkich trzyma dystans, nikomu nie pozwala się do siebie zbliżyć. W jej życie dość nieoczekiwanie wkracza Porter Reese, mężczyzna ma za sobą złe, bolące życiowe przeżycia. Jednak w przeciwieństwie do Charlotte ma w sobie nadzieję. Jego syn jest ciężko chory, mężczyzna zrobi wszystko, aby pani doktor zajęła się jego synem. Nie ma pojęcia, że ta unika leczenia dzieci, przyjęła twardą zasadę, nie przyjmuje bez wyjątku żadnych nieletnich pacjentów. Jest to dla niej zbyt bolesne.

Z przyjemnością przeniosłam się do trudnego, niepokojącego świata naszych bohaterów. Akcja powieści toczy się swoim rytmem i intryguje. Pani Aly podejmuje szereg skomplikowanych, niełatwych tematów, robi to z wyczuciem i empatią. Wyraźnie ukazani bohaterowie, to ludzie, których życie nie oszczędzało. Ona trzyma wszystkich na dystans, w ten sposób próbuje się chronić, nie okazuje emocji, zatracona w pracy, próbuje nie myśleć o przeszłości. On jest właścicielem restauracji i samotnym ojcem Travisa i Hannah, przed laty stracił żonę. Teraz zmaga się z ciężką chorobą syna, zrobi wszystko, by ratować swoje dziecko.

Poczucie winy, które przygniata, nie pozwala normalnie żyć, cieszyć się z życia. Strata dziecka jest straszna, niewyobrażalny ból, poczucie pustki, rozpacz. Czy po czymś takim można się podnieść? Samotne ojcostwo, choroba dziecka, trudna, bolesna codzienność. Porter ma dla kogo żyć i może to właśnie powoduje, że wciąż ma nadzieję. Ich relacja rozwija się powoli, niespodziewanie przychodzi uczucie. Wbrew temu czego doświadczyli, stają się dla siebie oparciem, każde z nich straciło kogoś bliskiego. Rozum mówi jedno, a serce domaga się czegoś innego. Trudna próba pogodzenia się z przeszłością, potrzeba by ruszyć dalej, życie przecież wciąż trwa. Podejmowane ryzyko, trudne wybory, obawy przed miłością.

Wciągająca, bolesna, trudna opowieść, daje do myślenia. Ukazuje bolesną stratę, rodzinę i miłość. I to szokujące zakończenie, uch? Z niecierpliwością czekam na kontynuację. Bardzo polecam, Tatiasza i jej książki :)

Charlotte jest wybitnym pulmonologiem, która całe swoje życie podporządkowała pracy. Od momentu straty dziecka tylko sprawy zawodowe trzymają ją na powierzchni. Pomimo upływu lat nie jest w stanie pogodzić się z wydarzeniami, które zmieniły ją już bezpowrotnie. Niezrozumiana przez otoczenie już dawno odsunęła od siebie większość osób i tylko garstki bliskich nie zraża jej osobowość. Brak uśmiechu. Uderzająca w nią znienacka rozpacz. Ta kobieta cierpi każdego dnia od dekady i nie wydaje się, by cokolwiek mogło to zmienić.

Porter jest właścicielem dwóch restauracji, choć nie ma bladego pojęcia o gotowaniu. Samotnie wychowuje dwójkę dzieci, a jego syn mierzy się z poważnymi dolegliwościami zdrowotnymi. Ten mężczyzna odrzucił wszelkie sprawy prywatne na rzecz pracy i obowiązków związanych z wychowaniem potomków. Jednak gdy go poznajemy widzimy człowieka skorego do żartów, z uśmiechem na twarzy i niekończącymi się pokładami cierpliwości, walczącym z całych sił z przeciwnościami losu. Lecz, czy to jego prawdziwe oblicza, a może opanowana do perfekcji fasada dla reszty świata?

?Kiedy słońce nie wschodzi? to świetny pokaz mistrzowskich zdolności Aly Martinez co do grania czytelnikom na emocjach. W tej pozycji postawiła na dwie, okrutnie pokiereszowane przez życie postaci, które zgoła odmiennie radzą sobie ze swoim bólem. Mimo że problemy, z którymi się mierzą są różne i trudno je w jakikolwiek sposób porównywać, to dla każdego z nich kładą się one cieniem na każdym elemencie codzienności. I choć plot twist historii przewidziałam to nie przeszkodziło mi to w pełnym zaangażowaniu w czytaną historię. A to historia przepełniona bólem, traumą i mnóstwem emocji, niekoniecznie zrozumiałych dla postronnego obserwatora, a jednak osoby z nimi się zmagające miały do nich pełne prawo. Autorka świetnie pokazuje za pomocą kreowanych postaci, że każdy ma prawo do cierpienia w sposób dla niego odpowiedni i przez tak długi czas, jaki jest mu to potrzebne. Serc nie da się uleczyć ot tak, gdy wspomnienia i wyrzuty sumienia nawiedzają codziennie nasze dusze i świetnie ukazuje to ta książka. Natomiast sama relacja Portera i Charlotte jest wyjątkowa, bo stanowi swego rodzaju dopasowanie potrzaskanych kawałków serc w idealny, choć zupełnie niespodziewany sposób. Jedyne, czego żałuję to tego, że książka nie jest bardziej rozbudowana, natomiast mam nadzieję, że kolejny tom mi to zrekompensuje. Trudne tematy i nieoczekiwane zakręty fabuły? Aly Martinez jest w tym najlepsza i po prostu ? po raz kolejny nie zawodzi.