Kiedy znów zakwitną irysy

"Kiedy znów zakwitną irysy" autorstwa Małgorzaty Lis to prawdziwa literacka perełka, która wciąga od pierwszych stron. Książka ta jest nie tylko wspaniałym przykładem dobrze napisanej powieści obyczajowej, ale także piękną opowieścią o miłości, nadziei i odwadze.
Karolina, nie może pozbierać się po bolesnym rozstaniu. Poznając Maksa myśli, że w końcu znalazła idealnego mężczyznę. Ale szybko przekona się, że wpadła w pułapkę toksycznej relacji z mężczyzną, który będzie ją niszczył.
Małgorzata Lis w mistrzowski sposób kreśli portrety swoich bohaterów. Główna bohaterka, dzięki swojej determinacji i walce z przeciwnościami losu, staje się inspiracją dla wielu kobiet, pokazując, że nigdy nie warto się poddawać.
Autorka potrafi wciągnąć czytelnika w świat swoich bohaterów, sprawiając, że każda strona jest pełna emocji i refleksji.
"Kiedy znów zakwitną irysy" to książka, która na długo pozostaje w pamięci i sercu. To opowieść o sile miłości i odradzaniu się nadziei.
Polecam tę książkę każdemu, kto szuka inspirującej i wzruszającej lektury. Małgorzata Lis stworzyła dzieło, które z pewnością zadowoli nawet najbardziej wymagających czytelników.

Karolina, będąc w trudnym związku, choć samej ciężko jej się do tego przyznać, poznaje młodego goprowca Pawła. Młodszy od niej o kilka lat mężczyzna, staje się jej bliskim przyjacielem. Z czasem rodzi się między tą dwójką coś więcej. Niestety... Próba zerwania z osaczającym ją coraz bardziej Maksymilianem, kończy się tragicznie. To staje się początkiem wielkich zmian w życiu Karoliny i nie tylko w jej życiu... Tylko czy będą to zmiany na lepsze?

"Kiedy znów zakwitną irysy" to historia, której nie zapomnę bardzo długo. Spotykamy w niej postacie znane nam już z poprzednich tomów, więc to trochę jak powrót do domu. Trzecia część tryptyku, w której na pierwszy plan wysuwa się Karolina, traktuje w sposób szczególny o nie rzadko spotykanym problemie toksycznych relacji. Historia przedstawiona w książce jest najlepszym odzwierciedleniem powiedzenia "nieoceniaj książki po okładce". Piękna, wyzwalająca ciepłe uczucia okładka, skłania, by myśleć, iż czeka nas urocza, lekka opowieść. Nic bardziej mylnego.

Czytelnik wraz z Karoliną, przechodzi trudną, pełną bólu drogę. Obserwuje jak kobieta buduje wokół siebie zasieki najeżone kolcami, w obawie przed kolejnym zranieniem. I rozumie to wszystko. Ale jednocześnie, ma wielką ochotę potrząsnąć nią porządnie, by po chwili przytulić i powiedzieć, że to wszystko to już przeszłość. I właśnie ta huśtawka emocji sprawiła, że żyłam tą historią. Fabuła rozgrywała się tu i teraz, na wyciągnięcie ręki. I tak jak w życiu... Beznadzieja nigdy nie ma ostatniego słowa, chyba, że sami na to pozwolimy. Bo "miłość może rozkwitnąć wszędzie, jeśli tylko odważymy się zasiać i pielęgnować właściwe ziarno" . Tylko musimy dostrzec szansę na nowe, gdy wokół wciąż zalegają gruzy.