Klub Dzikiej Róży

"Morderstwo. W samym środku sielskiego, sennego Waszyngtonu z jego płotami ze sztachet! I to w Święto Dziękczynienia!"

Znacie twórczość Kate Quinn?
"Klub Dzikiej Róży" to moje pierwsze spotkanie z autorką. Przyznam, że ta książka bardzo mnie zaintrygowała i zaskoczyła.

Już początek zapowiada się obiecująco, bo oto w Domu Pod Dziką Różą zostają znalezione zwłoki.
Śledczy próbują odkryć kim jest denat i kto stoi za jego zabójstwem.
Wszak Dom zamieszkiwało siedem kobiet. Siedem różnych kobiet, z różnymi historiami i tajemnicami.
Kate przybliża czytelnikowi portrety psychologiczne każdej z nich. Przedstawia ich życie i to, jak odnajdują się we współczesnym świecie.
Pokazuje ich troski, plany, marzenia.
Pokazuje życie w Ameryce, w realiach lat 50 XX wieku, wplatając w to poglądy polityczne, ustrój, władze...
Wplatając codzienność.
Wplatając historię.

Dom Pod Dziką Różą odżył, wraz z pojawieniem się w nim Grace.
Kobieta wprowadziła do niego radość.
Sprawiła, że mieszkające tam kobiety zaczęły ze sobą rozmawiać i spędzać wspólnie czas.
Czwartkowe kolacje, które zapoczątkowała zmieniły życie mieszkanek. Dom staje się prawdziwym domem, a one - rodziną.
Kobiety zacieśniają więzy.
Rozmawiają.
Powierzają swoje tajemnice.
Opowiadają swoje historie.
Otwierają się przed sobą.
Właśnie przygotowują się do wspólnego obchodzenia Święta Dzieńkczynienia.
Współpracują.
I wydają się szczęśliwe.
Tymczasem w Domu dochodzi do morderstwa.
Na miejsce przybywają policjanci.
I każda musi złożyć zeznania.
Czy w takich chwilach będzie liczyła się przyjaźń?
Czy w takich chwilach liczy się solidarność?

"Klub Dzikiej Róży" jest idealnie napisaną powieścią. Możemy wejrzeć wgłąb naszych bohaterek. Poznać je z każdej możliwej strony. Autorka nieustannie przybliża nam ich portrety. Odkrywa największe sekrety. Kate Quinn robi to z niezwykłą starannością i subtelnością, momentami wręcz z pewną nostalgią.
Karta po karcie odkrywa historię każdej z nich, splatając je w jednolitą całość.
Powieść napisana jest z perspektywy każdej z kobiet.
Nawet Dom staje się narratorem, co tylko podsyca jej wydźwięk. Dom jest naocznym świadkiem, skrywającym własne tajemnice i strzegącym tajemnice ludzi, przekraczających jego mury.

Dacie szansę tej powieści?

Waszyngton, lata 50 XX wieku. Policja odkrywa zwłoki w jednym z pensjonatów. Kto zabił i dlaczego?
Dom pod Dziką Różą to miejsce, w którym mieszkają nie powiązane ze sobą osoby. Nie utrzymują one ze sobą większych kontaktów. Wszystko zmienia się, gdy do Domu wprowadza się młoda wdowa. Grace wprowadza cotygodniowe kolacje i to właśnie ta osoba sprawia, że mieszkańcy zaczynają rozmawiać ze sobą i nawiązywać przyjaźnie.
Książka napisana jest w ciekawy sposób. W innym niż dotychczasowe książki Kate Quinn. Najpierw dowiadujemy się o morderstwie, ale długo nie dostajemy odpowiedzi co tak naprawdę wydarzyło się w Domu pod Dziką Różą. Autorka za to dość dokładnie przedstawia nam osoby tam mieszkające. Każda z tych osób jest inna i posiada charakterystyczne dla niej cechy. Przez co na pewno nie można powiedzieć, że książka jest nuda. Każdy z bohaterów dostarcza wielu emocji i zapewnia wiele wrażeń podczas czytania.
Bardzo lubię książki, których akcja dzieje się tuż po II Wojnie Światowej. I tak właśnie jest tutaj. Lubię również, że poszczególne rozdziały poświęcone są konkretnej postaci.
Książka napisana jest lekkim stylem przez co czyta się ją bardzo szybko, chociaż nie należy do cienkich powieści. Posiada ponad 500 stron, ale w ogóle tego nie czuć. W książce znajdziemy również zaskakujące zwroty akcji, które tym bardziej sprawiają, że książka wręcz sama czyta się. Bardzo polecam!