Klub mało używanych dziewic

Przyznaję, że tym razem tytuł książki mnie zirytował. Jest dla mnie niestrawny. Oczywiście Monika Szwaja tłumaczy się z niego w książce, czyniąc jego autorem sympatycznego faceta, który wymyśla tę nazwę będąc na banii, a później bardzo się wstydzi tego wytworu swojej inwencji. Szkoda, że w takim razie został on tytułem książki. I to książki tak sympatycznej. Jak zawsze można by ją zapisywać jako lekarstwo na chandrę, zdecydowanie pomaga. Bohaterki - cztery przyjaciółki - zmagają się z codziennymi i niecodziennymi problemami z wdziękiem, którego można pozazdrościć i który warto spróbować czasami ponaśladować. Monika Szwaja naprawdę potrafi podnieść na duchu i pisze lekko, nawet jeśli napomyka o sprawach trudniejszych. Jej książki zachęcają mnie mocno do wycieczki do Szczecina - gdybym jeszcze miała pewność spotkania choć kilka bohaterek jej książek, pojechałabym tam natychmiast. A to przecież ważne: promować własne miejsce na świecie... Jedyne, co mogłabym tej książce zarzucić to to, że odrobinę za bardzo wymaga sięgnięcia po następną część przygód przyjaciółek. I tak bym to zrobiła, ale nie lubię, kiedy jestem do czegoś przymuszana. Wydaje mi się, że lepiej jest, jeśli książki są pewnymi zamkniętymi całościami. Oczywiście można nadal pisać dalsze ciągi, ale jednak w pewien sposób zamykać wątki, a nie zawieszać... Mimo wszystko gorąco polecam tę książkę z całego serca wszystkim kobietom zmęczonym szarzyzną codzienności.