Klucz do śmiertelności

W moim czytelniczym życiu bywają takie momenty, że nieznana siła ciągnie mnie w stronę powieści, w których pojawiają się dość specyficzne wątki - zombie, eksperymenty medyczne i inne podobne tematy. Jedyną z takich książek jest Klucz do śmiertelności autorstwa Krzysztofa Rypuły, która przyznaję - czekała jakiś czas na swoją kolej. Jednak, kiedy już postanowiłam wziąć ją na warsztat... Z resztą - przeczytajcie sami.

Korporacja RING odpowiedzialna jest za przeprowadzanie eksperymentów, o których tak naprawdę nikt nic nie wie. W swoich laboratoriach badają kolejne próbki - w końcu każdy człowiek chciałby żyć wiecznie, a grupa niezwykle utalentowanych naukowców pragnie to marzenie spełnić, badając pewne serum. W pewnym momencie dochodzi jednak do tragedii ? podczas transportu badanych próbek powstają komplikacje, przez które wirus wydostaje się z zamknięcia i zaczyna atakować. Najbardziej poszkodowani są ci, którzy przebywają na Uniwersytecie Moskiewskim, a mimo szybkiego wprowadzenia kwarantanny zainfekowane byty zaczynają terroryzować każde miejsce, w których się znajdą. Czy istnieje jeszcze choć cień szansy na uratowanie ludzkości przed krwiożerczymi zombie? Kim i skąd wzięli się Kapłani Śmierci? Czy istnieje osoba, która będzie w stanie zatrzymać to szaleństwo?

Zaczynając lekturę tej pozycji, nie spodziewałam się tego, co ostatecznie otrzymałam. Owszem, zdawałam sobie sprawę z tego, że jest to powieść, w której jest zapewne dużo dziwnych stworzeń oraz nawarstwiających się tajemnic, jednak czegoś tak zawiłego, a jednocześnie fascynującego nie czytałam dawno. Chyba znalazłam kolejną pozycję, która okazała się dla mnie tegorocznym pozytywnym zaskoczeniem.

Przyznam szczerze, że nie potrafię wskazać tutaj jednego głównego bohatera. Z jednej strony może być to traktowane jako minus, ponieważ czytelnik nie jest w stanie zżyć się z kimś konkretnym, przez podczas lektury pozostaje ?obok? tej historii, nie angażując się za bardzo. Z drugiej jednak strony ? liczba bohaterów jest dość spora, więc mimo wszystko podczas lektury widzimy wiele perspektyw, dzięki czemu poznajemy całą tę historię z różnych stron i różnych punktów widzenia ? co ostatecznie może być traktowane jako ogromny plus.

Krzysztof Rypuła ma bardzo dobre pióro i przyznam, że z przyjemnością pochłaniałam kolejne strony powieści. Pierwszą połowę przeczytałam w dosłownie godzinę, ponieważ zostałam tak mocno wciągnięta w akcję, że nie pozwoliłam sobie na choć chwilę rozproszenia. Druga połowa szła mi co prawda troszkę wolniej, jednak wciąż uważałam, że Klucz do śmiertelności to bardzo dobra powieść, która zasługuje na szeroki rozgłos.

Literatura opierająca się o wątek postapokaliptyczny lub jakikolwiek w tym nurcie cieszy się dużym zainteresowaniem, więc jeśli i Wy z chęcią sięgacie po tego typu książki - koniecznie dajcie się porwać tej dynamicznej historii Krzysztofa Rypuły. Myślę, że nie pożałujecie.

Klucz do śmiertelności to debiut Krzysztofa Rypuły, jednak od tego czasu tj. 11 lutego dorobek autora powiększył się o kolejną pozycję o tytule Kroniki upadku ludzkości.
Patrząc na okładkę, zaglądając do środka i trafiając na ogrom ilustracji, nie można mieć wątpliwości z czym będziemy mieć do czynienia.

Nieśmiertelność brzmi kusząco. Zbyt kusząco. Zrzeszeni naukowcy próbują znaleźć substancję, która sprawi, że wieczność będzie na wyciągnięcie ręki. Tajemniczy artefakt może urzeczywistnić marzenia śmiertelników. Czy jednak w tak poważnej sprawie wszystko może pójść zgodnie z planem? Wręcz przeciwnie... Kolejne komplikacje pojawiają się, a kolejne rozdziały rodzą pytania - czego tak naprawdę dotyczy projekt ORION? Czy nieśmiertelność jest możliwa i jaką cenę może przyjść za to zapłacić ludzkości?

Patrząc na wydarzenia na świecie, wydźwięk fabularny może nabierać nowego znaczenia po pandemii.
Mamy tutaj dużo postaci takich jak zombie, czy wilkołaki, ale też poruszane są tematy kosmitów, czy duchów. W połączeniu z polityką, mafią, wirusem, tajnymi projektami, badaniami, można odnieść wrażenie, że jest tego zwyczajnie zbyt dużo w jednym miejscu.
Fabuła wydaje się zawiła. Rozdziały są krótkie i skaczą między miejscami dynamicznie, a jednak ciężko mi było brnąć przez kolejne strony. Nie ukrywam, że jest to tematyka po którą zazwyczaj nie sięgam.

Postaci była tutaj tak duża ilość przy jednoczesnej nijakości każdej z nich, że zapamiętanie ich było niemożliwe. Przeważnie znajdowała się jakaś jedna rzecz, która wyróżniała danego bohatera, jednak to trochę za mało. Gdyby wyrzucić część wątków, a zamienić to na dopracowanie postaci, myślę, że wyszłoby to pozycji na dobre.

Nie była to książka po którą sięgnęłabym ponownie, jednak jak już wspomniałam wcześniej - nie jest to gatunek w którym się zaczytuję. Do tego pisanie w czasie teraźniejszym w tym przypadku akurat było dość drażniące.
Nie wiem czy jest to pozycja na wakacje, kiedy poruszanych jest tak wiele ciężkich kwestii, ale być może dobrze się sprawdzi, gdy nadejdą szare dni? Chociaż nie ma co w sierpniu wspominać o szarudze. Mowy nie ma!
Pozostaje mi życzyć Wam cudownie spędzonych dni wolnych, a jeśli ktoś nie ma wolnego, to chociaż czerpania radości z otoczenia ????