Kobieta w białym kimonie

O kulturze Japonii nie wiem nic, albo prawie nic, jednak opis tej powieści (mimo moich braków) bardzo mnie zaintrygował. Historia dwóch kobiet, których losy splecie jeden mężczyzna, dwie linie czasowe, piękny język i klimat - to się musiało udać.

Książka jest podzielona na dwie części, które się przeplatają, na przemiennie poznajemy losy Naoko, żyjącej w Japonii w latach 50. i Tori, Amerykanki, która współcześnie, po śmierci ojca odkrywa nieznane fakty z jego życia. Tutaj możemy się domyślić, że te dwie historie się połączą, jednak zakończenie na pewno nie będzie oczywiste. Autorka podkreśla, że cała powieść to fikcja, jednak w dużej mierze, wydarzenia zostały zaczerpnięte z prawdziwego życia. Według mnie dodaje to takiego dodatkowego klimatu.

Bardzo podobał mi się styl autorki, równy, lekki, nieśpieszny, nacechowany nostalgią i oddający realność panujacych zwyczajów. Jest tutaj dużo przytoczonych japońskich legend, przypowieści, dużo duchowości i obrzędów. Mimo tej delikatności dotyka ważnych tematów - wykluczenia społecznego, niechęci, stygmatyzacji i roli kobiet w konserwatywnym kraju.

To powieść równie piękna, co bolesna. Godna polecenia i każdej minuty  spędzonej przy książce.

"Człowiek wędruje po świecie, żeby szukać tego, czego potrzebuje, lecz wraca do domu, by to znaleźć."

W powieści ?Kobieta w białym kimonie? takich japońskich sentencji znajdziemy wiele. Mają one w sobie dużo mądrości i z pewnością warto je przemyśleć, a i zastosować w życiu. Czy jednak równie pozytywnie ocenimy tradycje, nie tylko japońskie, zmuszające młode dziewczyny do ożenku wbrew ich woli? Uprzedzenia rasowe, w których nie ma miejsca na miłość Japonki z amerykańskim żołnierzem?

Opowieść przedstawiona z dwóch perspektyw. Współcześnie, przez Amerykankę, która po śmierci ojca odkrywa historię jego młodości i podążając jej śladem udaje się do Japonii oraz Naoko, młodziutką Japonkę, która w roku 1957, oddaje serce amerykańskiemu marynarzowi skazując się tym samym na napiętnowanie i cierpienia.

Wzruszająca do głębi historia miłości dwojga młodych ludzi, rozdzielonych przez politykę, uprzedzenia rasowe, tradycję i nienawiść. Opowieść o kobiecie, która mimo przeciwności losu walczy do końca o to, w co wierzy.

Poruszająca tym bardziej, że czerpiąca z prawdziwej tragicznej historii amerykańskiej okupacji Japonii, której owocem były narodziny ponad dziesięciu tysięcy dzieci amerykańskich żołnierzy. Niektóre z gwałtu, inne z miłości, ale wszystkie traktowane przez tradycyjne społeczeństwo Japonii, jak i niechętną do mieszania ras Amerykę jako niechciane zło. Zło, którego trzeba się pozbyć.

Masa emocji buzująca podczas czytania musiała znaleźć ujście i w pewnym momencie łzy same popłynęły mi po twarzy. Jestem pewna, że i Was chwyci za serce.

"Kobieta w białym kimonie" to niezwykle poruszająca opowieść o miłości, która chwyta za serce i wzbudza ogromne emocje.
Dwie kobiety i dwie historie, które przeplatają się ze sobą. Naoko to młoda dziewczyna, która wychowuje się w Japonii. Jest rok 1957. Naoko ma poślubić mężczyznę wybranego przez jej rodzinę. W międzyczasie przenosimy się do współczesnej Ameryk, gdzie Tori próbuje poznać prawdę o swoim ojcu.
"Kobieta w białym kimonie" to obraz dwóch kobiet. Obie rozdarte emocjonalnie. Naoko musi dokonać trudnego wyboru. Posłucha głosu serca, czy pozostanie wierna tradycji. Tori szuka odpowiedzi, które nie dają jej spokoju, w końcu dotyczą jej bezpośrednio.
Ta książka to powieść fikcyjna, autorka bazuje na wydarzeniach, które spotkały jej ojca.
Czytając poznajemy historię Japonii oraz jesteśmy zasypani różnymi mądrościami, które są głoszone w rodzinie Naoko.
Mnie ta historia wciągnęła od samego początku i bardzo wzruszyła mnie historia obu dziewczyn.
Polecam gorąco i zachęcam do zapoznania się z tą historią. Jest to jedna z lepszych książek jakie czytałam.

Japonia, 1957 rok- zaaranz?owane małz?en?stwo dla siedemnastoletniej Naoko, dziewczyna wste?puja?c w zwia?zek małz?en?ski z Japon?czykiem miałaby zapewniony byt, i szacunek co było waz?ne w tamtejszej społecznos?ci. Sercem jednak dziewczyna była przy pewnym amerykan?skim marynarzu, lecz zwia?zek z nim skon?czyłby sie? han?ba? i odrzuceniem od rodziny...

We wspo?łczesnych czasach Tori jest dziennikarka?, i pewnego dnia trafia na list, kto?ry burzy wszystko co kobieta wiedziała na temat swojej rodziny dotychczas. To odpowiedni czas by dowiedziec? sie? prawdy...

Historia jest wzruszaja?ca, momentami bardzo. Mimo, z?e historie w jakis? sposo?b sie? przeplataja? bardziej podobała mi sie? historia Naoko wie?c tylko do niej sie? odniose?, bo byłam pod ogromnym wraz?eniem jak zachowywała sie? ta nastolatka i ile miała w sobie siły i determinacji.

Nie mam wie?kszych przemys?len? po tej ksia?z?ce. Historia nie zostanie ze mna? na długo, spodziewałam sie? mocnego wyciskacza łez. Ale czytało sie? szybko i przyjemnie.

Tak jak wspomniałam bardziej podobała mi sie? historia z przeszłos?ci, wie?c byłam ciekawa jak to wszystko sie? zakon?czy. Tym bardziej, z?e jest to historia inspirowana prawdziwymi wydarzeniami.

Po przeczytaniu ksia?z?ki miałam ochote? zapoznac? sie? z aktualna? kultura? Japonii i poro?wnac? jak wszystko sie? tam zmieniało na przestrzeni lat.

Japonia, 1957 rok. Naoko Nakamura niedługo ma wyjść za mąż, za człowieka, którego wybrał dla niej ojciec, a który zapewni jej wysoki status społeczny. Jej zadanie polega na byciu posłuszną i dobrze wypełniającą swe obowiązki żoną. Niestety nikt nie zważa na fakt, iż bohaterka oddała już serce amerykańskiemu żołnierzowi. Nade wszystko dziewczyna pragnie małżeństwa z miłości. Ponieważ związek z Amerykaninem okryje jej rodzinę hańbą, Naoko staje przed niewyobrażalnie trudnym wyborem. Czy dziewczyna postawi na swoim i sprzeciwi się tradycji, czy może jednak przyjmie wybór ojca?

Stany Zjednoczone, czasy współczesne. Tori Kovač jest dziennikarką. Jej ukochany ojciec umiera na raka. Zostawił dziewczynie list, który ujawnia nowe fakty na temat jego przeszłości. Staje się on także pretekstem do dalekiej podróży i odkrycia prawdy. Czego dowie się Tori i jaki to będzie miało wpływ na jej życie?

Kobieta w białym kimonie to fikcja literacka, jednak inspirowana prawdziwymi wydarzeniami. Chwytająca za serce opowieść o trudnej miłości japońsko-amerykańskiej, która rozgrywa się kilka lat po wojnie. Miłość, choć prawdziwa i czysta, nie zawsze jest prosta, czasem sprowadza się do trudnych wyborów, a coś trzeba dla niej poświęcić.

To bardzo poruszająca opowieść o realiach życia w kraju, gdzie ojcowie ciągle aranżują małżeństwa swoich córek. W kraju, w którym nadrzędną rolę pełnią tradycja i kultura. W kraju, w którym mieszane małżeństwa żyją poza marginesem społecznym, a ich dzieci traktowane są jak chore i trędowate.

Książka napisana jest bardzo pięknym i poetyckim językiem. Niezwykle wzruszająca i zapadająca w pamięć historia dwóch kobiet, które łączy rodzinny sekret.

...

"Kobieta w białym kimonie" to jedna z tych książek, które przeczytać trzeba. Mroczna i prawdziwa historia Japonii, o której powinniśmy wiedzieć i pamiętać, ale przede wszystkim, z której powinniśmy wyciągnąć lekcje. To historia o miłości, ale też o ksenofobii i nienawiści. O tym, do czego prowadzi źle pojęta obrona narodowych wartości i honoru. Czy czegoś Wam to nie przypomina?

Kiedy byłam w połowie mówiłam, że ta książka jest piękna. I faktycznie taka jest. Pierwsza połowa to wspaniała, Szekspirowska wręcz opowieść o zakazanej miłości. Naoko, córka Japońskiego businessmana , zakochuje się w Amerykańskim żołnierzu. Jej rodzina nie akceptuje tego związku i zmusza ją do zaaranżowanego tradycyjnego Japońskiego małżeństwa. Dziewczyna staje przed trudnym wyborem. Miłość czy rodzina?

Część druga to obraz Japonii, jakiego dotąd nie znałam. Czarna karta historii, która sprawiła, że znienawidziłam kraj kwitnącej wiśni. Wiem, że każdy naród ma na sumieniu różne grzechy. My również. Po prostu, nie mieści mi się w głowie takie okrucieństwo. Ta część rozbiła mnie na kawałki tak, że nie mogłam się pozbierać.

Dawno, żadna książka nie pozostawiła mnie z takim kacem i taką blokadą! Nie potrafiłam o niej mówić ani napisać. Jest po prostu niesamowita!

Myślę, że ta pozycja zdeklasowała rywali w kategorii najlepsza książka obyczajowa roku. Nie wiem czy przeczytamy coś lepszego!