Kobieta w lustrze (twarda)

Schmitt ponownie rozczarowuje. "Kobieta w lustrze" nie jest dziełem, a powieścią dla mas. Płytka, banalna, oklepana i prosta ? i tu można by recenzję skończyć. Schmitt nie jest ani oryginalny, ani pociągający. Jego portrety trzech kobiet nie zawierają niczego, czego nie znalibyśmy już wcześniej i nie czytalibyśmy już po kilkakroć. Nie umiem znaleźć tej głębi psychologicznej, nad którą rozpływają się krytycy. Przeciwnie. Panie są "płaskie", o żadnej pasji detektywa badającego tajemnice kobiecej duszy mowy być nie może, a jedyny "oryginalny" zabieg polegać ma na tym, iż umieszczono je w trzech czasoprzestrzeniach. Prosty język, prosta fabuła, prosta książka. Rzeczą trafioną wydaje się być tytuł - rzeczywiście: każda z powieściowych postaci może być jednocześnie każdą z nas. Ale czy to powód, by rozwodzić się nad niezwykłością powieści Schmitta i pisać o głębi tam, gdzie jej brak? Tak jak szybko książkę przeczytałam, tak szybko pewnie o niej zapomnę. Wielka szkoda, bo Schmitt potrafi wspiąć się na wyższy poziom. Wystarczy wspomnieć rewelacyjną "Ewangelię według Piłata" czy naprawdę dobry "Przypadek Adolfa H." Chciałabym móc powiedzieć, parafrazując Gombrowicza, iż Schmitt to pierwszorzędny pisarz drugorzędny... Niestety, przy okazji "Kobiety w lustrze" to i tak byłoby na wyrost.

Każda kobieta o której dane mi było czytać początkowo odczuwały niedosyt, jakby to co osiągnęły dotąd nie było tym, czym powinno. Że życie to coś więcej. Każda z nich to postać niezwykła, wszystkie odstają od stereotypu kobiety swoich czasów, choć czasem nakładają maski, żeby podporządkować się otoczeniu w głębi duszy czują się samotne i niezrozumiałe. Każdy rozdział przynosi coś nowego. To jest pierwsza zaleta tej książki ? czyta się migiem i lektura sprawia prawdziwą przyjemność. Wciągająca opowieść o trzech kobietach, trzech doświadczeniach życiowych, trzech epokach, a może tylko o jednej kobiecie- każdej z nas. Bohaterki czują się inne, ale na życzliwość otoczenia nie może liczyć żadna z nich. Poszukują swojej drogi na ślepo, wiedzione instynktem, zdane na łaskę przypadku i ludzi. To nie są wojowniczki, to kobiety, które z największym heroizmem próbują być sobą ? mimo wysokiej ceny jaką przychodzi im za to zapłacić. Historie tych trzech kobiet są smutne, piękne i pełne emocji. Wraz z kolejnymi kartami książki śledzi się losy i jednocześnie dogłębnie poznaje charaktery oraz uczucia trójki bohaterek. Nigdy wcześniej nie miałam kontaktu z twórczością Szmitta, dlatego nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać po tej lekturze. Choć nie ma w niej zawrotnej akcji to książka jest bardzo ciekawie napisana. Każda kobieta powinna ją przeczytać i myślę, że mężczyzną tez nie zaszkodzi, możed wtedy bardziej będa mogli zrozumieć kobiety. Czytelnik nie ma najmniejszych problemów z czytaniem, a poznawanie losów trzech całkowicie różnych kobiet staje się wkrótce przyjemnym dla odbiorcy zajęciem. Styl w jakim pisze autor jest przyjemny i lekki. Kreacje bohaterek są bardzo dobrze dopracowane i świetnie razem powiązane. Powieść zastanawia, uczy, jest w pewnym sensie wskazówką. Autor doskonale przedstawia nasze słabości i skłania do myślenia.

Ta historia to metafora życia kobiety i nie bez powodu zatytułowano książkę w ten sposób. W tej powieści splatają się losy 3 bohaterek, każda z innej epoki, z pozoru nic je nie łączy, ale gdyby przyjrzeć się im bliżej dostrzeżemy pewne podobieństwa.

To kobiety indywidualistki, z odwagą porzucają dotychczasowe życie, zrywają z konwenansami, szarą rzeczywistością, chcąc wyzbyć się stereotypów i zacząć żyć w zgodzie z własnymi przekonaniami.

E. Schmitt zachwycił mnie stylem i sposobem przedstawienia portretu tych trzech bohaterek, nie znajdziemy tu szalonych zwrotów akcji, ale piękną i wzruszającą, a przede wszystkim pełną mądrych sentencji opowieść nad którą warto się pochylić. Dla wszystkich tych, którzy oczekują od książki refleksji i chwili zatrzymania - z ręką na sercu polecam. Tej historii się nie czyta, przez nią się płynie!
Każda z nas odnajdzie w niej cząstkę siebie...

Kobieta jest pięknym stworzeniem. Bohaterki „Kobiety w lustrze” – w tytule pojawia się jedna kobieta, będąca reprezentantką nas wszystkich, bo to jest powieść o nas – są trzy, ale każda z nich jest inna. Tak inna, że zostały umiejscowione w różnych epokach. Wszystkie borykają się z tym samym problemem – ich życie na pierwszy rzut oka wygląda na szczęśliwe, ale czegoś im brakuje. W środku są smutne, nieusatysfakcjonowane. Radzą sobie z tym w kobiecy sposób, każda z trzech narracji przepełniona jest wrażliwością, delikatnością i niestety naiwnością. Najważniejsze jest jednak to, że te kobiety są na tyle odważne, bo podjąć wyzwanie i zdecydować się na zmiany w swoim życiu. Bez względu na epokę , dążą do szczęścia. Książka powstawała ponoć 15 lat. Nie może być zła i taka nie jest. Polecam płci pięknej i wybrankom ich serc. Bardzo polecam facetom.

„Kobieta w lustrze” to niewątpliwe jedna z najlepszych książek Erica-Emmanuela Schmitta. Poruszająca, zabawna, zadziwiająca, czasem również przerażająca powieść sprawia, że czytelnik angażuje się w każde uczucie bohaterek, współdzieli z nimi smutki i radości, udaje się w podróż do wnętrza ludzkiej duszy. Książkę czyta się jednym tchem, ciężko się od niej oderwać, gdy przerwiemy w połowie powstaje w nas uczucie niedosytu, które można zwalczyć jedynie kontynuowaniem czytania.
Schmitt opowiada historię trzech kobiet, które, chociaż pochodzą z innych epok, można wręcz powiedzieć innych światów, mają ze sobą wiele wspólnego. Łączy j uczucie obcości, inności w stosunku do reszty społeczeństwa. Anne jest szesnastowieczną mistyczką, Hanna arystokratką z początku XX wieku zafascynowaną psychoanalizą Freuda, a Anny współczesną gwiazdą filmową, która choć błyszczy na scenie ponosi klęskę w prywatnym życiu. Zamiast tkwić w narzuconym przez czasy stereotypie kobiety, uciekają od takiego losu i oddają się w pełni temu, co daje im satysfakcję i szczęście.
Czasem warto spojrzeć w lustro i pomyśleć, czy osoba która stoi naprzeciwko nas czuje się zadowolona ze swojego losu, czy aby nie próbuje na siłę dostosować się do otoczenia, zapominając kim tak naprawdę jest. Bardzo polecam!!