Kobieta z biblioteki

"Mam wrażenie, że to trochę nieprzyzwoite pisać tak dobrze po takiej tragedii. Ale pisze. Historię o nieznajomych złączonych krzykiem."
Łagodny blask abażurowych lamp oświetla skupioną twarz kobiety, która uważnie przelewa swoje myśli na papier. Ukradkowe i dociekliwe spojrzenia, które rzuca w stronę w stronę pozostałych osób spędzających poranek w bostońskiej bibliotece, wykorzystuje, notując swoje spostrzeżenia. W głowie pisarki, kreślą się coraz bardziej absurdalne scenariusze, w których główne role odgrywa siedząca na przeciwko Freudystka, Komiksowy bohater i Przystojniak. Nagle ciszę przeszywa rozdzierający krzyk kobiety, a wszystko zamiera w nerwowym oczekiwaniu. Początkowo nieśmiałe komentarze, zmieniają się w przyjacielską rozmowę i zbliżają czwórkę nieznajomych. Każde z nich ma własny powód by przebywać w czytelni. I tak się składa, że ktoś z nich jest mordercą...
Autorka zburzyła schemat, do którego jesteśmy przyzwyczajeni, serwując nam książkę o powieści tworzonej przez pisarkę, a każdy rozdział kończy list od tajemniczego Leo, z którym koresponduje.
Już sam bogaty i piękny styl, którym się posługuje, zwraca uwagę. Akcja rozwija się stopniowo, co pozwala bliżej zapoznać się z bohaterami i lepiej wczuć się w bostoński klimat. Fabuła przemyślana i dopracowana w najmniejszych szczegółach, jednym słowem wyborna.
Strona po stronie zanurzamy się w zawiłą intrygę pełną tajemnic, niewytłumaczalnych zdarzeń i domysłów. Sulari Gentill doskonale wie jak zaangażować czytelnika i sprawić, by zupełnie zapomniał o otaczającym świecie.
10/10

? Tak więc idziemy do Sali Map, żeby odnaleźć przyjaźń i pierwszy raz w życiu piję kawę z mordercą ?.

Bostońskiej biblioteki mury i śmierci krzyk.
Czworo nieznajomych i przyjaźni początek.
O książkach książka.
O słowach pisanych historia.
O śmierci nawet.
Niby spokojna. Niby niespieszna.
Dość dziwna. Nietypowa. Osobliwa.

Bez oczekiwań żadnych do tej książki podeszłam.
Bez myśli czy mnie ona zaskoczy.
Bez wymagań.
Chciałam tylko, żeby uspokoiła moją duszę czytelniczą, która ostatnio ogrom emocji otrzymała.
I tak się stało.
Mimo że, znów przyszło mi w śmierci zagadkę się zaangażować, ta powieść była odskocznią świetną.

Bo toczy się swoim rytmem, zaskakująco i niecodziennie jest napisana. Może to sprawić kłopot, by się w nią wgryźć, ale nie zrażajcie się.
Może zmylić. Może wywieść czytelnika w pole nie raz. Może do myślenia podsunąć kwestie pewne. Ale przez nią się płynie. Zaczyna się czytać i świat jakby jawi się inny.

? W powieści chodzi o poprowadzenie czytelnika do sensów ?.

Subtelnie, frapująco i w napięciu.
Tak mnie właśnie autorka do tych ? sensów ? prowadziła.
Zaufałam jej. Chwyciłam ją za dłoń, która mi drogę wskazała.
Dokąd mam podążyć, by odnaleźć mordercę.
Jak spojrzeć powinnam na kwestię przyjaźni i lojalności.
Gdzie kończy, a zaczyna się literacka fikcja.
I choć czasem drogę gubiłam i się myliłam, to nic. Bo też o to chodzi, żeby czytelnikowi za bardzo nie ułatwiać. By mógł się wykazać. I to się autorce udało.