Kobiety których nie ma

Nawet bezdomność podlega stereotypom.
Reportaż ,,kobiety, których nie ma" to hotorie kobiet w bezdomności. Zmiażdżyła mnie ta książka. Wielu rzeczy nie wiedziałam. Nie zdawałam sobie sprawy jak wygląda ten system wychodzenia z bezdomności i jakie to jest błędne koło. Autorka poruszyła wiele kwestii i problemów z jakimi borykają się osoby bezdomne. Kolejny reportaż w którym, wady przestażałego systemu działają na szkodę ogółu. Systemu, który w innych krajach odszedł do lamusa.

Autorka przybliża nam historię kilkudziesięciu kobiet, które znalazły się w kryzysie bezdomności. Niektóre historie szokują, inne zmuszają do zastanowienia. Wszystkie łączy brak dachu nad głową. Spanie w pustostanach, noclegowniach, schroniskach.
Rozmawia z prawnikami ww. instytucji a także, niedocenianymi w naszej kochanej ojczyznie, streetworkerami, którzy odwalają mrówczą pracę.
Autorka próbuje odpowiedzieć pytania, na które chyba nie ma odpowiedzi.
Po lekturze nasuwa mi się znowu na myśl, ze ludzie są bezwzględni, bezlitośni, pozbawieni empati. Wiecie, wiele z tych kobiet znalazło się na ulicy za sprawą rodziny. Oczywiście nie generalizuje, bo ludzie często sami pracują na relacje z bliskimi...ale mimo wszystko.
Reportaż rzuca nowe światło na problem bezdomności kobiet w Polsce. Inaczej wygląda to w dużych miastach i inaczej w małych. Autorka stworzyła bardzo wartościową lekturę.
Polecam.

Bardzo mądra, jedyna w swoim rodzaju i otwierająca oczy książka. Owszem, temat bezdomności jest poruszany w literaturze. Jednak bardzo rzadko jest to ukazane w kontekście kobiet. Kobiecej bezdomności, jakby nie było w literaturze. Sylwia Góra tę lukę wypełnia i robi to znakomicie.
Autorka doskonale ukazuje przyczyny, skutki, kładzie nacisk na to, że także w kwestii bezdomności w Polsce nie ma równości płci. Bezdomne kobiety to istoty, których dla większości Polaków po prostu nie ma.
Wykluczone z systemu, wykluczone z literatury, programów, wreszcie wykluczone ze świadomości rodaków, to nie może skończyć się dobrze i nie kończy.
Autorka zestawia dwie kwestie. Niby różne od siebie, a jednak takie, które są sobie bliskie i które powinny sprawnie ze sobą koegzystować.
Pierwsza kwestia to sprawa samej bezdomności kobiet. Tu pojawiają się opisy losów poszczególnych bohaterów, opis jak do bezdomności doszło, co było przyczyną, jak jest teraz.
Druga kwestia to sprawa systemu pomocy, który powinien takim kobietom pomóc. Powinien, po to został stworzony. Jednak realia bywają różne. czy system się sprawdza? Czy pomaga? Za każdym systemem, przepisami stoją ludzie. Czasami bardzo zaangażowani czasami mniej. Co oni mają do powiedzenia? Sami się o tym przekonajcie w trakcie lektury tej niezwykłej i bardzo potrzebnej książki.
Bohaterki opowiadanych historii pochodzą z różnych środowisk, maja różne doświadczenia życiowe, charaktery, wiek, wykształcenie. Są osoby nastoletnie, tu wielki szok, kobiety po 30-tce, 50-tce, jak i seniorki, osoby z małych miast, wsi, jak i metropolii, doskonale wykształcone, jak i ledwo potrafiące się podpisać. Bezdomność, los nie wybierają. Nieraz wystarczy drobne potknięcie w życiu żeby znaleźć się po drugiej stronie, żeby być bezdomną.
Sporo uwagi Góra poświęca psychologicznej kwestii bezdomności. Chodzi na równi o to, co i jak czują bezdomne kobiety, jak i o to, jak wiele są w stanie wybaczyć, żeby uciec od bezdomności, żeby w ich rozumieniu tego słowa było normalnie. Bardzo smutny obraz. Jednak byłam zszokowana, jak często jest to powielane w umysłach i życiu nawet nie bezdomnych kobiet. Każda z nas powinna tę książkę przeczytać. Każda powinna lekturę przemyśleć. To świat, o którym nie myślimy, ludzie, od których odwracamy wzrok. Pamiętajmy, to ludzie, jak my. Odpukać, każda z nas może być na ich miejscu. Mocna, potrzebna książka.