Kochanka

�nie, że posta­no­wił pomóc w posta­wie­niu domu jed­nemu z kole­gów. W tam­tych cza­sach wie­ści szybko się roz­cho­dziły. Wie­sław - bo tak miał na imię prapradzia­dek Pawła - nie tylko poma­gał w ukła­da­niu cegieł, ale także w ich orga­ni­zo­wa­niu. Sąsiedzka pomoc szybko prze­ro­dziła się w dobrze pro­spe­ru­jący inte­res. Nic dziw­nego, że Janek całe życie powta­rzał, że biz­ne­sem czę­sto rzą­dzi przy­pa­dek. Mówił też, że skoro suk­ces nie wyma­gał wysiłku, to był mu dany. Sza­no­wał firmę, którą prze­ka­zał mu ojciec. Nie wyobra­żał sobie prze­rwa­nia dobrej passy wraz ze swoją śmier­cią, dla­tego teraz cały doro­bek Jana miał prze­jąć Paweł. Pro­wa­dze­nie firmy nie było łatwe; pochła­niało mnó­stwo czasu i wyma­gało ogrom­nych poświę­ceń. Ale Jan­kowi to odpo­wia­dało. Po śmierci żony Marii, która zmarła na raka, kiedy Paweł miał szes­na­ście lat, Janek nie szu­kał szczę­ścia u boku innej kobiety. Z Marią poznali się na wiej­skiej impre­zie. Był rok 1958, może 1957. Janek jak co pią­tek wybrał się z kole­gami na potań­cówkę. Wcale nie po to, żeby tań­czyć, ale żeby popa­trzeć na piękne kobiety. Marii przy­glą­dał się już od kilku mie­sięcy, jed­nak ni­gdy nie zdo­był się na odwagę, by się do niej ode­zwać. Tego wie­czora wszystko poto­czyło się ina­czej. Kole­dzy nie dotarli na czas. Janek niczym zagu­biony w lesie wędro­wiec krą­żył po sali z oran­żadą w dłoni, szu­ka­jąc roz­mówcy. Zauwa­żyła go Maria i pode­szła do niego. - Cześć. Widzę, że dzi­siaj jesteś sam. Gdzie twoi kole­dzy? - Maria zagad­nęła go tylko dla­tego, że chciała dodać mu otu­chy. Zauwa­żyła też, że od kilku mie­sięcy bacz­nie się jej przy­gląda. Janek z początku zanie­mó­wił, jed­nak prze­łknął ślinę i zaczął się jąkać. - Jaaa, to, ja - Nie jesteś sam, tak? - zapy­tała. - Cze­kam na kole­gów - wydu­sił z sie­bie wresz­cie. Zaczer­wie­nił się, a butelka oran­żady wyśli­zgi­wała mu się z dłoni, tak mu się pociły ze zde­ner­wo­wa­nia. - Chyba cię stre­suję. - Nie, gdzie - Widzę, że na każ­dej potań­cówce mnie obser­wu­jesz, jed­nak ni­gdy nie pod­sze­dłeś. Uzna­łam, że skoro dzi­siaj jesteś sam, to może wresz­cie uda nam się poznać. Mam na imię Mary­sia. - Podała mu rękę. - Janek. - Jak na dżen­tel­mena przy­stało, poca­ło­wał ją w dłoń. Zwró­cił uwagę na jej paznok­cie sta­ran­nie poma­lo­wane prze­zro­czy­stym lakie­rem. Była kobietą z klasą. Miała na sobie dobrze skro­joną gar­sonkę za kolana, w kolo­rze bordo. Była ciemną blon­dynką o błę­kit­nych oczach. To po niej Paweł odzie­dzi­czył ten kolor. Trzeba przy­znać, że bar­dzo przy­po­mi­nał matkę. Nie tylko wyglą­dem, ale także cha­rak­te­rem. Już od chwili, gdy się poznali, Mary­sia robiła wszystko, by Janek ni­gdy nie czuł się samotny. Poma­gała mu także, czę­sto nawet o tym nie wspo­mi­na­jąc. Kiedy nie mógł się doga­dać z kon­tra­hen­tami, trza­skał drzwiami i wycho­dził z domu, a ona czę­stowała ich kawą i cia­stem i wyja­śniała dzia­ła­nia firmy. Byli nie­roz­łączni. Janek dużo pra­co­wał, ale czas wolny zawsze spę­dzał w jej towa­rzy­stwie. Tak naprawdę przez całe życie nie wziął bez niej udziału w żad­nym męskim wypa­dzie. Ufał jej bez­gra­nicz­nie, trak­to­wał jak przy­ja­ciółkę, zwie­rzał się z trosk. Kiedy Paweł miał pięt­na­ście lat, dowie­dzieli się, że Mary­sia ma raka piersi. Zaczęło się od tego, że lekarz gine­ko­log wyczuł jakiś guzek pod­czas wizyty kon­tro­l­nej. Na początku nikt się tym nie przej­mo­wał. - Janeczku, wytną guza i po spra­wie - pocie­szała go Maria. W dniu ope­ra­cji Janek tylko się modlił, żeby nowo­twór nie oka­zał się zło­śliwy. Bada­nia na to nie wska­zy­wały, jed­nak leka­rze powie­dzieli, że dopiero pod­czas wyci­na­nia guza stwier­dzą, jak bar­dzo się roz­rósł i czy to rak. Nie­stety, konieczna była mastek­to­mia. Po ope­ra­cji Janek poin­for­mo­wał żonę o naj­gor­szym sce­na­riu­szu. Teraz cze­kała ją che­mio­te­ra­pia. Przez cały czas Janek pod­kre­ślał, że kocha ją nad życie. Nawet przez chwilę nie dał Marysi odczuć, że stra­ciła na kobie­co­ści, brak piersi nie miał dla niego żad­nego zna­cze­nia. Po ope­ra­cji wziął tydzień wol­nego i zaj­mo­wał się żoną w domu. Poma­gał ćwi­czyć rękę, goto­wał obiady, robił her­batki. Zaba­wiał aneg­do­tami, by odcią­gnąć ją od złych myśli. Co dwa tygo­dnie woził Mary­się na che­mio­te­ra­pię, a po niej przez kolejne dwa dni nie spusz­czał żony z oczu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki