Bezmiar rozpaczy

"W roz­pacz­li­wych sta­nach ducha nawet złu­dze­nia przy­no­szą pewną po­cie­chę."

Powstanie zabrało jej wszystko to, co najbardziej kochała. Okryło żałobą, ograbiło z majątku i zdrowia, pozostawiając w dławiącej rozpaczy. Jednak Nina nie może pozwolić sobie na rozpamiętywanie bolesnej straty. Teraz liczy się codzienna walka z przeciwnościami i chęć przetrwania w jakże trudnych czasach. Królestwo Polskie Litwa i Ruś, zdławione przez carskich naczelników, opanowuje terror, rekwirowane są majątki, a ludzie zsyłani są na Sybir. Nikt nie może czuć się bezpiecznie. Młoda hrabina Klonowiecka znajduje się pod czujnym okiem najeźdźców ze względu na powstańczą działalność męża.

To już dziesiąta, a zarazem przedostatnia odsłona cyklu Kochankowie burzy, którą śledzę od samego początku. Ten tom bardzo różni się od tych pierwszych, niemal sielankowych, które przybliżały nam historię Niny. Barwne krynoliny zostają zastąpione skromnymi żałobnymi sukniami, a radosne bale - strachem i niepewnością jutra. To również część, w której na pierwszy plan wysuwa się walka, przede wszystkim o przetrwanie, o ojczyznę, a także o to, by w ciężkich czasach pozostać godnym człowiekiem. Kolejne nieszczęścia, które spadają na Ninę pozbawiają ją tej dziecinnej naiwności, która dominowała w poprzednich tomach. Pozostał tylko upór i hart ducha, tak bezcenny w tych trudnych chwilach. Nieustępliwość godna podziwu, równocześnie jednak mogąca doprowadzić do zguby. Z zapartym tchem śledziłam istotne wydarzenia, które zapisały się z historii, jak i ponurą codzienność społeczeństwa. Autorka z wielką wrażliwością opisuje nastroje panujące w kraju, wzbudzając wiele emocji.
Jestem bardzo ciekawa, jaki będzie finał tej historii, na który czekam z ogromną ciekawością.