Kolor rzeczy niewidzialnych (barwione brzegi)

"Kolor rzeczy niewidzialnych" to przepiękna, nostalgiczna opowieść o sile przeznaczenia. O tym, że jeśli droga dwójki ludzi maja się połączyć, to w końcu do tego dojdzie?

Andrea Longarela chyba ma taki styl. Pisze rozciągle. Wylicza wszystkie emocje, skupia się na tym, jakie uczucia towarzyszą bohaterom. Nie boi się ich doświadczać. Nie zawaha się przez wzbudzeniem w nas poczucia beznadziei, krzywdy. Nie powstrzyma się przed zadaniem bólu bohaterom, ale i nam, bo przecież sami przeżywamy w głębi duszy to, do dotyka postacie. Autorka rozciąga opisy, to one tutaj królują dopełniając całość.

"Kolor rzeczy niewidzialnych" przeplata tak naprawdę trzy linie czasowe: teraźniejszość, czasy, gdy matka dziewczyny jeszcze żyła, czyli przeszłość, oraz coś pomiędzy; okres, gdzie los chciał ponownie wepchnąć Jacka i Rain w swoje ramiona, jednak oni na to nie byli jeszcze gotowi.

Ta powieść jest magiczna. Dajcie się jej porwać. Kroczcie po malowniczych ulicach z młodymi ludźmi, podziwiajcie ich przemiany: z aspirującej gwiazdy sportu, do barmana, który stracił wszystko; od dziewczyny umierającej się na czarno, mającej jedną przyjaciółkę, do odważnej kobiety osiągającej to co chce.

To tez obraz miłości, nieidealnej, jednak pięknej; łączącej przeciwieństwa i udowadniającej, że ta jedna, prawdziwa silniejsza jest niż smierć.

To dowód na to, że nawet gorzkie zakończenie może po czasie nieść nadzieję, szczęście.

To zbiegi okoliczności, tak liczne, że aż nieprawdopodobne.

"Kolor rzeczy niewidzialnych" będę polecać. Piękna, chwilami poetycka, doświadczająca, hipnotyzująca, wzruszająca. Taka jest ta powieść.