Kolorowo jak diabli

Niegdyś Paulina była zakochana po uszy w swoim sąsiedzie Tomku. Tylko że on miał wobec niej inne plany, które sprawiły, że dziewczyna od lat czuję do niego uraz. Paulina idzie w ślady dziadków i toczy spór przez płot z chłopakiem. Los sprawia, że ta dwójka będzie spędzała ze sobą dużo czasu. Czy Tomek się zmienił? Czy Paulina zapomni o krzywdzie, jaką jej wyrządził?

Kochani, dostaliśmy od Izy coś zupełnie nowego, zabawnego i świeżego na rynku wydawniczym. Zazwyczaj pisała "mocne", wartościowe i życiowe historie z przekazem. Tym razem zaprezentowała nową odsłonę. Bardzo lubię twórczość autorki i muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczona jej nową, barwną komedią romantyczną.
Okładka głosi "Sami swoi w wydaniu współczesnym". Absolutnie się z tym zgadzam. Spór sąsiadów, potyczki słowne, od lat chowany uraz, walka serca z rozumem. To tylko część tego, co zastaniecie w środku.
Przede wszystkim nastawiajcie się na ogromny zastrzyk humoru. Boże, jakie to było śmieszne i to przez całą książkę.
Autorka potrafiła opisać sytuacje ironiczne, kuriozalne do zrozumienia(jak dla mnie) w taki sposób, że uśmiech nie schodził mi z twarzy. Przodowała w tym mamusia Paulinki. Ja nie wiem, jak ona z nią wytrzymywała przez tyle lat. Moja pierwsza myśl? Dobrze, że moja mama jest normalna.???? Na wyróżnienie zasługują też dziadkowie. Ich ploteczki, wspólne "śledztwo", podglądanie młodych, było urocze. Włączyłam sobie audiobooka i intonacje lektora idealnie oddały klimat tej komedii, szczególnie głosówki dziadków.
Nie byłbym sobą, gdybym nie wspomniała o zachowaniu głównych bohaterów. O dziwo bardzo zaimponował mi Tomasz. Kiedyś niedojrzały, rozpuszczony małolat, a teraz "ogarnięty" facet, który niejednokrotnie przywoływał Paulinę do porządku.Brawo!
Sądzę, że autorka pod ogromną ilością humoru, zabawnych sytuacji, chciała nas przekonać do tego, że ludzie się zmieniają i czasami zasługują na drugą szansę.
Potrzebowałam takiej książki i absolutnie nie żałuję, że wpadała w moje ręce.
Polecam ????

?Kolorowo jak diabli? to najnowsza książka Izy Maciejewskiej. Promowana, jako współczesna wersja kultowego już polskiego filmu komediowego ?Sami swoi?. Książkowe połączenie komedii i romansu to coś, co uwielbiam.

Czasem w nasze czytelnicze ręce wpadają takie książki, których ma się ochotę nie kończyć, bo przedstawiona historia jest tak dobra, że na samą myśl o odłożeniu książki na półkę pojawia się w nas coś w rodzaju tęsknoty. Mnie to uczucie nawiedziło właśnie przy lekturze ?Kolorowo jak diabli? i za nic nie chciało opuścić. Ależ czemu się dziwić, skoro książka ta ma wszystko, to co bardzo dobra pozycja mieć powinna.

Paulina, jako dorastająca dziewczynka zauroczyła się w swoim sąsiedzie ? Tomku. Choć ich relacja w dzieciństwie i nastolęctwie była raczej daleka od wzajemnej sympatii, uczucie, które tkwiło w dziewczynie, z biegiem czasu przybierało na sile. Tomek wyjechał do wojska, a serce Pauliny nawet wtedy nie pozwalało jej o nim zapomnieć. Wszystko zmieniło się, kiedy ten dostał przepustkę i wrócił do miejscowości dziewczyny. Ku uciesze Pauliny chłopak zwrócił na nią uwagę i spędzili ze sobą noc. Niestety, niebawem wrócił do wojska i mimo obietnicy, że będzie wysyłał listy, nie zrobił tego. Do Pauliny dotarło, że została przez niego wykorzystana. Potwierdziło to również ich późniejsze spotkanie, kiedy na wspólnej imprezie chłopak pojawił się z inną dziewczyną.
Paulina przysięgłą sobie, że to, co od tamtej pory będzie czuła do Tomka, może nazwać tylko i wyłącznie nienawiścią. Jednak nie podejrzewa ona, że za siedem lat ponownie się spotkają?

Doskonale wykreowani bohaterowie zarówno ci, którzy ?grali pierwsze skrzypce?, jak i Ci poboczni, drugo i trzecioplanowi. Każdy z nich miał cel, własną osobowość, bagaż doświadczeń i przekonań, który definiował ich postępowanie. Główna bohaterka jest niebywale charyzmatyczna. Nie gryzie się w język i jasno wyraża własne zdanie.
Sprawia wrażenie silnej osobowości, jednak cała ta otoczka jest, swego rodzaju pancerzem, zasłoną. Paulina ma wrażliwe wnętrze, trochę boi się zmian, rozpamiętuje przeszłość i ciężko jej do końca wybaczać. Ponadto specyficzna relacja z matką, pozbawiona ciepła a skoncentrowana tylko na strofowaniu dziewczyny, doprowadza do tego, że dorosła już Paulina ma tak naprawdę niskie poczucie własnej wartości. Ta złożona jakby postać głównej bohaterki bardzo mi się podobała. Jej konstrukcja była warstwowa niczym cebula, a autorka co jakiś czas zrywała kolejną warstwę, by prawdziwe ?ja? Pauliny mogło coraz bardziej wychodzić na światło dzienne.
Na uwagę zasługuje to, że bohaterowie nie są przesłodzeni, nie są wyidealizowani. Zarówno Tomek, jak i Paulina mają swoje wady, czasem postępują pod wpływem emocji. Są po prostu niczym zwykli ludzie, którzy muszą zmierzyć się z przeszłością, przepracować, zrozumieć, ale też buntować się, czasem ranić.
Matka Pauliny, dziadkowie głównych bohaterów, przyjaciele ? wszyscy oni są w tej książce po ?coś?. Wnoszą ogrom wartości i napędzają fabułę, przy czym tak, jak postacie główne, mają wady i zalety.

Teraz coś, co jest przysłowiową wisienką na torcie tej historii: humor. Jestem fanką wszelakich komedii. Czytam książki z humorem, oglądam komedie i na co dzień ten humor mi towarzyszy. Z humorem, jest podobnie, jak ze scenami erotycznymi w romansach. Należy znać umiar, nie przedobrzyć, aby nie wyszło żenująco, niczym słynne ?żarty prowadzącego Familiadę? i co najważniejsze, postarać się, aby ten humor był dla wszystkich zrozumiały, smaczny i wpisywał się w gusta większości odbiorców. Brzmi jak wyzwanie i faktycznie stworzenie dobrej komedii to nie lada wyczyn. Jak z tym poradziła sobie autorka?
Doskonale. W książce dominowały przezabawne dialogi, sytuacje, cechy bohaterów i ich przemyślenia. Wątki komediowe nie były żenujące, niezręczne czy pospolite. Wszystko było bardzo przyjemne w odbiorze, inteligentne, przemyślane i po prostu śmieszne. Bawiłam się wspaniale.

Nie zabrakło również tajemnic, plot twistów, które mieszały w akcji i życiu bohaterów. Wszystko to wplecione w fabułę w wartki, dynamiczny i ciekawy sposób.
Autorka ma ciekawy styl, charakteryzujący się odpowiednią lekkością dlatego też książkę pochłania się ekspresowo.

?Kolorowo jak diabli? to komedia romantyczna, która każdy miłośnik gatunku powinien przeczytać. Znajdziemy tutaj zarówno doskonały humor, bardzo ciekawą i zaskakującą fabułę oraz kilka poważniejszych, wartych uwagi elementów fabuły, czy kreacji bohaterów.
Ja z przyjemnością sięgnęłabym po kolejną część tej książki, mimo że to powieść jednotomowa, albo po bardzo podobną pozycję spod pióra Izy Maciejewskiej. Mam wrażenie, że dopadło mnie to zjawisko, które wśród wielbicieli literatury określane jest jako ?książkowy kac?, a jak to mówią, czym się strułeś, tym się lecz ;D
Polecam serdecznie tę książkę. Szczerze mówiąc, to niebywale zazdroszczę tym, którzy mają lekturę tej pozycji jeszcze przed sobą?

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki i Iza stała się dla mnie pisarką po której książki tak naprawdę sięgam w ciemno. Więc i tym razem nie mogłam sobie odmówić przeczytania jej najnowszej powieści - komedii romantycznej "Kolorowo jak diabli". Stylistyka i język jakim posługuje się Iza jest bardzo lekki, prosty i przyjemny co sprawia, że książkę czyta się naprawdę ekspresowo, ja pochłonęłam ją w jedno popołudnie i nie odłożyłam póki nie poznałam zakończenia historii Pauliny i Tomka. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie świetnie wykreowani, to postaci niezwykle autentyczne, które tak jak my popełniają błędy, postępują pod wpływem emocji, chwili dlatego tak łatwo się z nimi utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Myślę, że śmiało moglibyśmy spotkać ich w rzeczywistości. Historia ta przedstwiona jest tak naprawdę oczami kilkorga bohaterów, co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się borykają, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Myślę, że był to świetny zabieg, bo tym sposobem każda z postaci odegrała tutaj istotną rolę, dostarczając Czytelnikowi wielu emocji i wrażeń. Główna bohaterka i zarazem moja imienniczka już od pierwszych stron zaskarbiła sobie mają sympatię - jej cięty język, usposobienie, dosłownie wszystko w niej polubiłam i przyznaję nawet, że w niektórych momentach miałam wrażenie jakbym czytała o sobie samej. Jeśli chodzi o Tomka, to ten "osobnik" musiał zapracować sobie na moją sympatię i zaufanie, na szczęście z każdą kolejną przeczytaną stroną rehabilitował się coraz bardziej! Ich potyczki słowne wielokrotnie sprawiały, że na mojej twarzy gościł uśmiech, a nawet parę razy zdarzyło mi się jawnie parsknąć śmiechem! Moje serce całkowicie skradli dziadkowie - Roman i Witold, no po prostu uwielbiam tych dwóch starszych panów! Naprawdę odnalazłam tutaj klimat "Samych swoich". Humor w tej powieści dosłownie wylewa się z każdej strony, nie pozwalając tym samym na chwilę nudy! Bardzo zaintrygowała mnie również postać Agaty i mam nadzieję, że Iza pokusi się i napisze także o jej losach. Bo wiem, że wyszłaby z tego kolejna świetna historia! Cudownie spędziłam czas z tą książką i jej bohaterami! "Kolorowo jak diabli" to idealna lektura dla fanów komedii romantycznych, w których nie brakuje świetnego poczucia humoru, barwnych postaci oraz ogromu emocji! Bardzo polecam!

Minęło już siedem lat.
Ale raz złamane serce nigdy nie zapomina.
Paulina przysięgła sobie, że nie da się znów omamić Tomkowi.
Że nienawiść, którą przez ten czas w sobie pielęgnowała, nie rozpłynie się na widok tych ciemnobrązowych tęczówek.
Przecież da radę. Prawda?

Komedie romantyczne to zawsze jedna wielka loteria - nie sposób bowiem trafić z humorem w gust każdego czytelnika. Niemniej muszę przyznać, że przy "Kolorowo jak diabli" bawiłam się wprost wyśmienicie!

Historię tę tworzą przede wszystkim piekielnie barwni bohaterowie. To postaci charakterne, temperamentne, a przy tym tak kompletnie od siebie różne, że nie ma co się dziwić, iż dochodziło między nimi do nieustannego iskrzenia. Relacja Pauliny i jej mamy mnie rozbroiła, chwilami miałam wrażenie, że słucham słów własnej rodzicielki. I chociaż to wątek miłosny niezaprzeczalnie jest tym wiodącym, to w jego tle pojawia się jeszcze wiele innych motywów - przyjaźń, rodzicielstwo, czy poczucie własnej wartości.

I ten humor! Sarkastyczny, z dystansem i dozą czarnej nuty. Niejednokrotnie zdarzyło mi się nie tyle uśmiechnąć, co parsknąć głośnym śmiechem (jeśli czytacie w komunikacji miejskiej, robicie to na własną odpowiedzialność!). Iza Maciejewska w swojej powieści nie stroni od ironii i z rozbrajającą lekkością zapewnia nam kawał porządnej rozrywki. Polecam!

Upór w życiu się przydaje ? przynajmniej jeśli chodzi o osiąganie kolejnych celów, zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym. Niestety, nie zawsze jest zaletą, chociażby w przypadku upartego trzymania się swojego zdania czy dawnych uraz. Wybaczać nie jest łatwo, ale trwać przez lata w swoim gniewie też nie jest zdrowo. Z tym że czasem trudno poskromić swój charakter?

Paulina to szatan w kobiecym wcieleniu. Nie potrafi ugryźć się w ostry jak brzytwa język, jest bardzo uparta i niczego nie puszcza w niepamięć ? zwłaszcza własnych krzywd. Jest w związku i nie ma w planach powrotu w rodzinne strony na stałe. Kocha tatuaże, swoją najlepszą przyjaciółkę i swój charakter. Lecz jej wybuchowość w zestawieniu z pamiętliwością, może stanowić mieszankę nad wyraz niebezpieczną?

Tomek to młodzieńcza miłość Pauliny. Inteligentny, dobrze sytuowany, z głową na karku. Popełnił w życiu trochę błędów, ale gdy go poznajemy jest już mężczyzną, który wie, czego nie chce od życia. Uwielbia spędzać czas z dziadkiem i docenia atmosferę wsi. Czy doceni także obecność sąsiadki zza płotu?

?Kolorowo jak diabli? to książka, której ? przyznam szczerze, trochę się obawiałam. Chociażby dlatego, że pióro Izy znam z odrobinę innego rodzaju powieści, a fanką ?Samych swoich? nie jestem. Ale królowa może być tylko jedna i Iza znowu to zrobiła ? zahipnotyzowała mnie swoją powieścią! Nie mogłam jej odłożyć, a jednocześnie nie chciałam, by dobiegała końca. Poza tym ja ? jako wielbicielka miasta i wszelkich udogodnień z tym związanych, po lekturze tej książki chciałabym się wyprowadzić na wieś. I mieć taką Jolkę i takiego Tomka u swojego boku. I niech to będzie najlepsza rekomendacja dla tej pozycji. Bohaterowie są genialni, a Paulinę kocham nad życie za całokształt jej postaci ? być może dlatego, że w wielu aspektach przypomina mi mnie samą. Dziadkowie obu stron są niezrównani i choć nie oni grają główną rolę w powieści to rozświetlają ją za każdym razem, gdy tylko się w niej pojawią. Oczywiście, jak w życiu, nie każdy, kto pojawi się na kartach tej książki przypadł mi do gustu i uważam, że to genialne ? przecież w życiu jest tak samo. A dodatkowo, Iza wplata w tę historię zarówno za pomocą głównych bohaterów, jak i postaci pobocznych, ważne kwestie, chociażby dotyczące rodzicielstwa, związków, błędów, które wszyscy popełniamy, zaufania, które jest tak szalenie ważne, ale i opinii powszechnej, to znaczy wiejskiej czy starej, dobrej miłości. Ta książka to majstersztyk w całej okazałości i ogromnie, ogromnie ją polecam!

Zdanie: "Sami Swoi" w współczesnym wydaniu zobowiązuje. Myślę, że większość z nas widziała niejednokrotnie ten kultowy film, a perypetie sąsiadów "zza płota" są bardzo dobrze nam znane, ale właśnie. Czy Izie udało oddać się klimat klasycznej komedii?

Paulina już jako kilkuletnia dziewczynka posyłała w stronę Tomka, wnuka sąsiada, tęskne spojrzenia. Dziecinne zauroczenie nie minęło, przerodziło się w nastoletnią fascynację, aż pewnego wieczora jej marzenie się ziściło. Tomek, będąc na przepustce wojskowej, pojawił się na ognisku w jej wiosce. Paulina nie wahała się, spędziła noc z obiektem westchnień, w głowie planując już ich wspólne "żyli długo i szczęśliwie". Ale, no właśnie. Nic takiego nie miało miejsca, bo sprawca zamieszania jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął.
Parę lat później Paulina spędzając wakacje u mamy natrafia na swojego sąsiada. Nigdy nie wybaczyła mu tego, co między nimi zaszło, a przecież tradycja rodzinna podpowiada, że mają się nienawidzić. Kiedy naprzeciwko tego uczucia pojawia się to całkiem inne, możemy się domyślić, że będzie ciekawie.

Śmiało mogę stwierdzić, że Iza w tych zaledwie 270 stronach zaadaptowała kultowy film z młodości moich rodziców na współczesną komedię. Czytając "Kolorowo jak diabli" nie mogłam się od niej oderwać! Relacje Pauliny i Tomka... Jak ja uwielbiam te dziecięce miłości, które odzywają się w dorosłym życiu! Iskry między tą dwójką były niezaprzeczalne! Do tego cudowny klimat wakacji na wsi (kooocham) i IDEALNIE odwzorowane, karykaturalne zachowania sąsiadów, tych zza płotu! Ta książka to prawdziwa perełka wśród polskich komedii romantycznych, ile ja bym oddała, by ujrzeć ekranizację tej książki!

Gratuluję autorce, tak po prostu! Aż kusi mnie podsunąć tą książkę do czytania mamie, bo już słyszę jej śmiech niosący się po całym domu!