Kolory naszych serc

Melania poświęciła swoje życie sztuce. Jest znaną artystką i mimo że poszła w ślady ojca, to sama pracuje na swój rachunek. Ludzi trzyma na dystans, gazety rozpisują się o jej skandalicznych zachowaniach, ale Melania skupia się tylko na malarstwie. Jej życie zmienia się po wypadku, po którym nie może już malować. Jej charakter skutecznie odstrasza od niej innych, dlatego Wiktor staje się jej ostatnią deską ratunku.

Melania była bogata, rozpoznawalna, utalentowana, ale wypadek zabiera jej coś, na czym opierała całe życie - możliwość tworzenia. Kiedy wszyscy odmawiają jej pomocy, pojawia się Wiktor.
Mężczyzna liczący każdy grosz i mający brata na utrzymaniu. Dwa różne światy. Melania zatrudniła Wiktora, jako swojego rehabilitanta, mimo że nie zapowiadało się na żadną współpracę między nimi. Z początku bohaterka jest wyniosła, dumna, wymagająca, złośliwa i nieprzyjemna, ale z czasem można dostrzec drobną poprawę. Dużo chaosu w jej życie wprowadzi Wiktor i jego młodszy brat. Życie z tak różnymi od niej osobami miało na nią duży wpływ.

Melania i Wiktor na zmianę poprowadzą narrację. Wydarzenia rozgrywają się już po wypadku Melanii, ale autorka czasami wraca do przeszłości bohaterki. W ten sposób możemy poznać ją bliżej i dowiedzieć się co miało na nią wpływ. O swojej przeszłości opowie również Wiktor i jego brat. Chociaż mogłoby się wydawać, że bohaterowie są zupełnie różni, to z czasem zaczęłam zauważać łączące ich sprawy.

"Kolory naszych serc" to historia z lekkim wątkiem miłosnym, ale głównie jest to historia o wychodzeniu poza strefę komfortu, przełamywaniu granic i odnajdywaniu siebie. Przez to wszystko musiała przejść Melania, aby na końcu stać się inną osobą. W historii znajdzie się miejsce na sztukę, wokół której kręci się życie bohaterki, tragiczne wydarzenia, przeszłość, którą skrywają bohaterowie, zwroty akcji, czy rodzinne tajemnice. Książkę czyta się bardzo szybko, opisy są konkretne i dobrze wprowadzają w fabułę. Bohaterowie są bardzo ciekawymi postaciami i są jak ogień i woda.
Na zakończenie autorka przygotowała jeszcze ciekawą i zaskakującą niespodziankę, co delikatnie namiesza w życiu Melanii.

Melania i Wiktor - dwa różne światy i dwa odmienne charaktery, które ukształtowało życie oraz wychowanie. Jednak, jak się okazuje, miłość rządzi się swoimi prawami i nie można oszukać serca i uczuć, które mienią się ferią palety barw.

Melania to silna kobieta, która od najmłodszych lat uczona była perfekcjonizmu. Osiągnęła sukces jako malarka. Nigdy jednak nie zaznała rodzicielskiej miłości, a samotność towarzyszy jej od zawsze. Jej cięty język i to, że nie da sobie w kaszę dmuchać, sprawia, że odbieramy ją jako osobę zimną, oschłą, niedostępną, przez co początkowo ciężko jest obdarzyć ją sympatią. Jednak, gdy tylko poznamy ją bliżej, zaczynamy się do niej przekonywać i rozumieć. Pomagają nam w tym wspomnienia z dzieciństwa Mel. Kobieta odkrywa przed nami swoje sekrety...

Z kolei Wiktor w wieku siedemnastu lat został obarczony ciężarem odpowiedzialności. To było ogromne wyzwanie dla tak młodego chłopaka. Jestem pełna podziwu, że dał radę. Koszt był wielki, bo bezpowrotnie stracił młodość, radość z bycia nastolatkiem. On od razu musiał wejść w buty dorosłego, ale poradził sobie świetnie, wyrastając na mądrego i troskliwego mężczyznę. 

Historia okazała się być pełna dramatów, a co za tym idzie, wywołała we mnie mnóstwo emocji - od radości, wzruszenie, po rozdzierające serce smutek i ból. Wszystko wydaje się być realne, pozwala utożsamiać się z bohaterami.

Książka niesie ze sobą piękne, uniwersalne przesłanie. Pokazuje, że mimo posiadania różnych dóbr materialnych, można być samotnym. Każdy z nas popełnia błędy, ale one są potrzebne, abyśmy zrozumieli, że w życiu najważniejsi są ludzie, nasi bliscy. 

Mimo iż fabula nie pędzi, to i tak sprawia, że czyta się ją jednym tchem. Mamy możliwość dokładnego przyjrzenia się wszystkiemu, co dotyczy bohaterów, wydarzeń, a przede wszystkim panującej między nimi relacji.

Agnieszka Karecka oprócz wątku uczuciowego, porusza także wiele innych ważnych tematów. Sztuka, malarstwo, akceptacja siebie, rodzinność, przyjaźń, więzy międzyludzkie, bezinteresowna pomoc innym ludziom, życie w blasku fleszy - to część z tego co znajdziemy.

"Kolory naszych serc" to mądra, pasjonująca, chwytająca za serce powieść o odcieniach życia, sile prawdziwej miłości i rodziny, poszukiwaniu i odzyskiwaniu siebie, przełamywaniu granic i wychodzeniu ze swojej strefy komfortu oraz odkrywaniu zaufania. Polecam!