Kolory pawich piór

Paw. Ten dostojny ptak dumnie prezentujący swe strojne pióra jest uważany za symbol próżności i pychy. Czy Suzanna Peacock jest również takim pawiem na pokaz? Czy nie ma do zaoferowania nic oprócz zewnętrznego piękna?

Suzanna jest rozczarowana swoim życiem, trudno jej dostosować się do oczekiwań rodziny, męża. Otwiera swój Pawi zakątek, ni to sklep, ni to kawiarnię, który jest jej oazą, miejscem, w którym może być sobą. Czego w życiu szuka? Czy goni za nieosiągalną bajką i oczekuje niemożliwego, czy nigdy nie będzie zadowolona i szczęśliwa?

Trafia na swej drodze na osobę równie zagubioną jak ona sama. Alejandro z Buenoss Aires wbrew oczekiwaniom rodziny zostaje położnym i wyjeżdża aż do Anglii, by odciąć się od otaczających go duchów przeszłości. Unikający zaangażowania, z rezerwą podchodzący do życia, by nie wystawiać się na zranienie.

Czy odnajdą swoje miejsce na świecie, czy pogodzą się ze sobą, z zagnieżdżonym głęboko w nich poczuciem winy za tragedie z przeszłości, na które nie mieli wpływu?

Spotkałam się z opiniami, że bohaterka jest irytująca. Ja widziałam w niej raczej osobę zagubioną, niepewną siebie, swojej wartości i pozycji w rodzinie, dręczonej przez poczucie winy. Kobietę nieszczęśliwą, która nie wie czego chce, ale męczy ją to co ma.

To nie romans, jak mogłaby sugerować słodka okładka, a wielowątkowa powieść obyczajowa o miłości, zagubieniu i poszukiwaniu siebie. O prawdziwej przyjaźni i chorobliwej zazdrości prowadzącej do tragedii. Czasem zabawna, czasem intrygująca, bardzo wzruszająca i dającą do myślenia.

Bardzo ciężko jest mi pisać tą opinię. O ile kocham książki Jojo Moyes i do tej pory wszystkie były dla mnie wręcz idealne, to w tym przypadku nieco się zawiodłam. Ja już od samego początku byłam przerażona główną bohaterką, która na każdym kroku starała się być kimś najlepszym. Można powiedzieć, że to trochę taka rozpuszczona małolata, która ma wszystko co chce. No nie umiem tego dokładnie wyjaśnić, ale ona mnie po prostu denerwowała i działała mi na nerwy, do tego stopnia, że nie potrafiłam skupić się na fabule i cieszyć się lekturą.
Widziałam, że sporo osób już o tym pisało i ja nie będę oryginalna jak to napiszę, ale w tej powieści panuje ogromny chaos. Wszystko jest pomieszane, jedno zaplata się z drugim. Muszę z czystym sumieniem powiedzieć, że po pewnym czasie po prostu gubiłam się i zwyczajnie traciłam wątek, co było dla mnie niedopuszczalne, zwłaszcza u Jojo Moyes! A o czym tak naprawdę jest ta książka? Znajdziecie tu trochę z miłości, trochę z rodzinnych wątków, poznacie historię pewnego lekarza, który było położnikiem. No trochę taki misz masz?
Athene- nasza główna bohaterka to rozkapryszona i pewna siebie dziewucha. Ma wszystko czego chce, ale i tak jej mało. Pewnego razu ucieka z domokrążcą, pozostawiając męża na pastwę losu. Nawet niczego mu nie tłumacząc i nie wyjaśniając. Historia po pewnym czasie zaczyna biec innymi torami, przenosimy się o trzydzieści lat do przodu, gdzie poznajemy Suzanne, która musi zmierzyć się ze sprawami rodzinnymi swojej matki oraz pewnymi tajemnicami, które jeszcze nie ujrzały światła dziennego. Suzanna jest osobą niezwykle dumną ( stąd tytuł książki) i pewną siebie. Lecz brakuje jej jednak kogoś, bo czuje się bardzo samotna?

Poczytni autorzy dzielą się na dwie grupy, jedni z każdą książką stają się lepsi, ich styl bardziej spójny czy fabuła bardziej przemyślana. Drudzy z kolei z każdą kolejną książką "płyną" na swoim nazwisku, a z jakością już bywa różnie. Piszę o tym dlatego, że ostatnia powieść Jojo Moyes jest takim ciężkim przypadkiem, gdzie klasyfikacja jest mocno utrudniona.

Suzanna ma wszystko, ale cały czas ma wrażenie, że w jej życiu czegoś brakuje. Gdy wraca do rodzinnego miasta postanawia otworzyć swój własny sklep - jak to się mówi - szwarc, mydło i powidło. To miejsce będzie początkiem wszystkich zmian przegotowanych przez los dla Suzanny.

"Kolory pawich piór" to ostatnia wydana w Polsce powieść Jojo Moyes. Jednak nie jest nową powieścią, bo została wydana w 2005 roku. I po przeczytaniu chyba wszystkich powieści tej autorki, muszę stwierdzić, że nie jest to jej najlepsza. Na pewno to co wyróżnia tę pozycję, to totalny misz-masz, autorka poruszyła chyba każdy trudniejszy temat, bo i mamy tajemnicę rodzinną, problemy w małżeństwie, konflikt polityczny w Argentynie, rasizm, przemoc w rodzinie czy właśnie szukanie własnego miejsca. I niby ta wielowątkowość jest spójna, ale według mnie brakowało w tym wszystkim emocji, bo mimo tych dramatycznych momentami wydarzeń, wyszło jakoś tak płasko? Najbardziej podobał mi się wątek Alejandra, argentyńskiego położnika. Myślę, że jego historia mogłaby okazać się dużo ciekawsza od perypetii Suzanny, która jest okropnie irytującą postacią, a jej niezdecydowanie nie umilało lektury.

Czy się zawiodłam? Nie, ale spodziewałam się jednak więcej Moyes w Moyes. Tutaj wyszła poprawna, całkiem przyjemna obyczajówka, wielowątkowa. Czekam na kolejne powieści autorki.

"Kolory pawich piór" - Jojo Moyes

"Przestań przekonywać mnie, że jestem kimś, kim wcale nie jestem. Przestań zamieniać wszystkich w lepsze, szczęśliwsze wersje nich samych".

Polscy fani Jojo Moyes musieli długo poczekać na tę książkę - od jej premiery na angielskim rynku minęło... 15 lat! Długo wyczekiwana, o przyciągającym uwagę tytule "Kolory pawich piór", a ja tymczasem czuję niedosyt.

"Pawi zakątek"
Ona i On. Dwoje pogubionych ludzi, którym los chce podarować jeszcze jedną szansę. Suzannie brakuje już sił, by codziennie udawać szczęśliwą. Raz jest lepiej, raz jest gorzej, ale wrażenie, że nie chce w taki sposób spędzić reszty życia, jest mocniejsze z każdym dniem. Nie rozumie starań rodziny, za każdym razem dumnie odtrącając wyciągniętą pomocną dłoń. Zresztą, o pewnych sprawach w tej rodzinie się nie mówi, zwłaszcza na temat jej prawdziwej matki - Athene. Ratunkiem, próbą znalezienia swojego bezpiecznego kącika jest otwarcie "Pawiego zakątka". Ni to sklepik, ni to kawiarnia - w każdym razie ludzie przychodzą z nieśmiałą nadzieją, że przy dobrej kawie ktoś ich wysłucha. A może nawet podaruje słowo otuchy.
Jedną z osób szukających pomocnej dłoni jest Alejandro - Argentyńczyk, który dopiero co przybył do Anglii, by podjąć pracę jako położny. By odkryć powód, dla którego opuścił rodzinne strony, trzeba będzie skruszyć niejeden mur.

Czy warto ocalić stare czy zacząć od nowa?
Tę dwójkę łączy świadomość, że w głębi duszy źle się czują z rolą, którą zdefiniowali im bliscy. Powtarzanie banałów o naturalnej kolei rzeczy, o ścieżce wydeptanej przez poprzednie pokolenia, czy przekazywanie zawodu z ojca na syna, staje się ich koszmarem. Budowany przez lata kokon bezpieczeństwa i stabilizacji, który inni potraktowaliby jak dar losu, w ich przypadku okazał się obezwładniający. Nie pozwala im w pełni oddychać i cieszyć się życiem, chociaż postronne osoby stwierdziły by, że do szczęścia nie powinno im brakować niczego.

Bolesna lekcja życia
Jojo Moyes niesamowicie komplikuje swoim bohaterom życie. Nie mam na myśli tylko Suzanny i Alejandra; przyjaciółka Jessie jest wręcz książkowym przykładem przemocy domowej, nieustannie twierdzącej, że ma wszystko pod kontrolą.
Autorka stawia swoich bohaterów przed życiowymi dylematami, nie narzucając gotowego rozwiązania. Do końca nie wiemy, jak zakończy się ta historia i czy każdy poczuje się usatysfakcjonowany takim rozwiązaniem. Zwłaszcza drżymy o Suzannę - bo w jej przypadku jak na dłoni widać, że najbliżsi sobie ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać, jakby szczerość z góry była skazana na niepowodzenie.
I chociaż bardzo sobie cenię przesłanie całej książki, to uważam, że jest nierówna. Dopiero po połowie książki dostrzegłam dobrze znaną mi Jojo Moyes. Pisarkę, która potrafi niesamowicie wzruszyć i sprawiać, że niejedna łza się w oku zakręci. Tylko ona tak prosto, ale tak przejmująco pisze o miłości dwojga ludzi:
"Ona... jest wszystkim. Nie potrafię dostrzec niczego poza nią, wiesz? Nawet gdy z nią jestem. Nie chcę nawet mrugać, kiedy jest obok, ponieważ nie chcę przegapić...".
Natomiast początek książki to była walka. Z chaosem, z licznymi postaciami (i szukaniem odpowiedzi, na kogo warto zwrócić uwagę), z przydługimi opisami, wywołującymi znużenie. Ale nagrodą za powolne rozkręcanie się fabuły jest prawdziwa lekcja dojrzałości, pokazująca, że życiowy egoizm jest zdecydowanie zdrowszy aniżeli odgrywanie narzuconej roli.

Niepokojąca historia Suzanny, której całe życie zostało zdeterminowane przez decyzje jakie podjęto gdy była małym dzieckiem. Z wierzchu samolubna, oschła, niezdolna do empatii, nie kochająca męża, głęboko w środku skrywa swój smutek, niepewność i poczucie winy. Kochająca rodzina i przyjaciele, którzy ją otaczają nie są w stanie wyrwać jej z nieustającego poczucia niepewności i żalu. Wydaje się, że wspaniałym lekiem na smutek będzie otwarcie własnego sklepu-kawiarni - Pawiego Zakątka. Wszystko zmierzało ku dobremu. Suzanna poznała wspaniałą dziewczynę, która wprowadziła do jej życia dużo radości i uśmiechu, a w końcu została jej pracownikiem. Pojawił się tajemniczy Alejandro, serce Suzanny nie pozostało obojętne. Aż pewnego dnia doszło do wypadku... Dla Suzanny zmieniło się wszystko...

Książka dla wielbicieli Jojo Moyes, choć nie na może konkurować z "Zanim się pojawiłeś".

Niestety ale powieść mnie nie zachwyciła, zbyt chaotyczna, zagmatwana. Suzanna główna bohaterka nie wie czego chce w swoim życiu ma szczęśliwą rodzinę, którą traktuje chłodno, kochającego męża, który stara się by żyli szczęśliwie, lecz dla niej to za mało. Gdy otwiera swój sklep czuje się w nim szczęśliwa i spędza tam każdą wolną chwilę. Dzięki Jessie zmienia się jej zachowanie i podejście do życia, dociera do niej że nie chce już udawać że jest szczęśliwa. Po śmierci Jessie i poznaniu prawdy na temat swojej mamy odchodzi od męża, zamyka sklep i pragnie wyjechać aby wszystko przemyśleć i znaleźć swoje miejsce w życiu. Autorka przez swoją powieść ukazuje nam, że nawet mając wszystko czego pragniemy nie znaczy o tym, że jesteśmy szczęśliwi. Pierwsza połowa powieści strasznie mi się dłużyła, bardzo dużo bohaterów, rozdziały nie pasujące do siebie dopiero po kilkunastu stronach okazuje się, że była to wzmianka do tego co wydarzy się później, przez co czytelnik może się troszkę pogubić. Druga połowa powieści już troszkę ciekawsza wyjaśnia czytelnikowi co tak naprawdę stało się z mamą Suzanny. Ze względu na chęć poznania dalszych losów jakie spotkały zepsutą Athene mamę Suzanny oraz nienachalny urok powieści chciałam przeczytać ją do końca. Główna bohaterka troszkę mnie irytowała zapatrzeniem w siebie nie biorąc pod uwagę uczuć swojego męża ani rodziny. Nigdy nie można myśleć tylko o sobie ponieważ nieświadomie możemy zranić kochającą nas osobę. Fabuła powieści całkiem ciekawa ale niestety nie trafiła do mnie. Niestety okładka wcale nie pasująca do powieści.