Komórki się pani pomyliły

Przyznaję, że nie czytałam pierwszej części, ale widziałam tyle pozytywnych opinii na jej temat, że gdy druga część komedii kryminalnej z szaloną emerytką wpadła w moje ręce, rzuciłam się na nią niczym mój pies na szynkę. I przyznaję, Zofia Wilkońska od pierwszych stron skradła moje serce.

Co zmaluje tym razem?

Pani Zofia angażuje się w poszukiwania męża, który zaginął przed laty i syna, który również niespodziewanie znika. Dziarska babcia nie odpuści choćby trop prowadził do nocnych klubów, czy w przestępcze szeregi. Nie przeraża jej ani trup znaleziony w domu syna, ani skoki przez mur. Chętnie podejmie dialog zarówno z groźnym mafiosem, jak i Biskupem, Ministrem czy Generałem, byle osiągnąć swój cel.

Udowodni, że nie można się przy niej nudzić, ale też lepiej z nią nie zadzierać.

To komedia absurdalnych pomyłek, które wzbudzają i szok, i śmiech.

Uśmieszki pod nosem, rżenie, głośne haha i łzy rozbawienia - książka wywołała u mnie pełen przekrój radosnych reakcji. Uważajcie więc gdzie będziecie ją czytać, bo osoba patrząca z boku może pomyśleć, że jakieś kółko się Wam poluzowało.

Autor w prześmiewczy sposób pokazuje zarówno przywary naszego społeczeństwa, jak i problemy z którymi boryka się wielu emerytów. Warto zastanowić się i nad tym, tak między wierszami.

Życzę Pani Zofii dużo zdrowia i szczęścia. Jedno i drugie bardzo jej się przyda biorąc pod uwagę jej wiek i tryb życia. A życzyłabym i jej i nam, by jak najdłużej z nami pozostała i bawiła nas do łez.

Kontynuacja przygód Pani Zofii - nieco mnie rozczarowuje, wciaż jest zabawna, lecz przeładowana zbiorem gagów i przygód Pani Zofii.
Czytając ją ma się poczucie zdecydowanie zbyt dużego pędu... gubię się nieco, co gdzie i dlaczego. Choc muszę przyznać, że zdecydowanie zarysowana postać Pani Zofii to wynagradza.

Kupiłam tą książkę zachęcona atakującymi mnie zewsząd reklamami, uznałam, że skoro jest tak wspaniała, to kupię od razu oba tomy.
Cóż mogę rzec... jestem rozczarowana. Gdyby nie peany na jej cześć, może nie spodziewałabym się, że doprowadzi mnie do łez ze śmiechu, jak zapowiadali... Będzie fajnie-mówili :)
Wychowałam się na książkach Joanny Chmielewskiej, płakałam ze śmiechu przy "Lesiu" i wielu innych jej książkach, a ten autor Pani Chmielewskiej do pięt nie dorasta. Zresztą nie tylko ta autorka potrafiła mnie rozśmieszyć.
Cykl o szalonej staruszce może jest trochę śmieszny, ale w odbiorze książek przeszkodziły hurraoptymistyczne recenzje. Czytając każdy tom czekałam na te zapowiedziane fajerwerki humoru, które okazały się ledwo pełgającymi iskierkami. Nie doczekałam się. Szkoda.