Kontroler

­ty okre­ślo­ne­go miej­sca w jego oj­czy­stym świe­cie były za­wsze ta­kie same, okre­śla­ne względem uni­wer­sal­ne­go dla tej prze­strze­ni ukła­du od­nie­sie­nia. Ilo­ść iskier do­oko­ła Kar­ma­zy­na zwi­ęk­szy­ła się i jego syl­wet­ka ukry­ła się w sto­żku. Po chwi­li na­stąpił błysk i Kar­ma­zyn znik­nął. Vio­let nie cze­kał, aż przed bu­dyn­kiem ode­zwą się strza­ły usta­wio­nych w pó­łko­lu człon­ków od­dzia­łu ude­rze­nio­we­go. W po­dob­ny spo­sób prze­nió­sł się do ob­ra­ne­go przez sie­bie punk­tu w in­nym świe­cie. *** Pu­łkow­nik Wa­si­lij Gub­ka, we­te­ran star­cia ze Star­szym z roku 2027, a obec­nie awan­so­wa­ny i mia­no­wa­ny do­wód­cą ochro­ny sta­cji, wy­sia­dł z szyb­kie­go sa­mo­cho­du pa­tro­lo­we­go, któ­rym pod­je­chał przed bu­dy­nek H. Dwie dru­ży­ny i nie­do­bit­ki trze­ciej za­bez­pie­cza­ły te­ren, choć wszy­scy zda­wa­li so­bie spra­wę, że nie za bar­dzo było go przed kim chro­nić. Naj­wa­żniej­szy obiekt znik­nął, a do­oko­ła, w pó­łko­lu, le­że­li ubra­ni na czar­no Chi­ńczy­cy, któ­rzy jesz­cze nie­ca­łą go­dzi­nę temu sta­wia­li za­ci­ęty opór. Za­ci­ęty i na swój spo­sób bo­ha­ter­ski - ża­den z nich nie po­zwo­lił się wzi­ąć żyw­cem. - Ale bur­ - wy­ce­dził przez zęby pu­łkow­nik, roz­gląda­jąc się do­oko­ła. - Pa­nie pu­łkow­ni­ku, mel­du­je się... - Obok nie­go wy­ró­sł po­tężny, ubra­ny w nie­co za­bru­dzo­ny mun­dur po­lo­wy i ka­mi­zel­kę tak­tycz­ną żo­łnierz. Czar­ny hełm z przy­łbi­cą trzy­mał w ręce. - Spo­cznij­cie, Fio­do­ro­wicz - prze­rwał mu Gub­ka. - Uda­ło wam się ko­goś poj­mać? - Nie, pa­nie pu­łkow­ni­ku. Wy­gląda na to, że wszy­scy, któ­rzy prze­ży­li szturm na bu­dy­nek, usta­wi­li się tu­taj w dość dziw­nej for­ma­cji. Nie kry­li się, nie umoc­ni­li po­zy­cji, po pro­stu klęcze­li i kła­dli ogień za­po­ro­wy. Zdej­mo­wa­li­śmy ich zza osłon te­re­no­wych jak na strzel­ni­cy. - I jak ro­zu­miem, nie wpa­dli­ście na to, aby któ­re­goś tyl­ko ra­nić? - Pró­bo­wa­li­śmy, ale oni wal­czy­li bar­dzo za­cie­ Na­wet ran­ni nie po­zwa­la­li do sie­bie po­de­jść - od­pa­rł uczest­nik po­tycz­ki z za­fra­so­wa­niem. - Nie­któ­rzy mają w so­bie po kil­ka, a na­wet kil­ka­na­ście kul - do­dał, wska­zu­jąc na jed­no z bli­żej le­żących ciał. - Fa­na­ty­ - wy­ce­dził przez zęby do­wód­ca, okra­sza­jąc swo­ją wy­po­wie­dź siar­czy­stym prze­kle­ństwem. - Ktoś z na­szych prze­żył? - Nikt. Z po­ło­że­nia ciał oraz umiej­sco­wie­nia ran wy­ni­ka, że na­wet jak zneu­tra­li­zo­wa­li ochro­nę, me­to­dycz­nie za­bi­ja­li wszyst­kich. To były eg­ze­ku­ Gub­ka nie mu­siał py­tać o obiekt. Jesz­cze w cen­trum do­wo­dze­nia do­stał mel­du­nek, że obcy, któ­re­go mie­li chro­nić, znik­nął, a klat­ka była roz­ci­ęta, naj­praw­do­po­dob­niej pal­ni­kiem. Ze snaj­pe­rów blo­ku­jących jego od­dzia­ły nic nie zo­sta­ło. Zresz­tą wzgó­rza oka­la­jące dro­gę do bu­dyn­ku jesz­cze się do­pa­la­ły - ła­two­pal­ny żel, któ­rym wy­pe­łnio­ne były bom­by, za­mie­nił w po­piół wszyst­ko, co sta­ło na jego dro­dze. - To była ma­sa­kra, pa­nie pu­łkow­ni­ku - do­dał ze stra­pio­ną miną żo­łnierz. - Spo­dzie­wa­li­śmy się, że po za­trzy­ma­niu nas ogniem za­po­ro­wym za­czną się co­fać, ale oni trwa­li na swo­ich po­zy­cjach. Nie wiem, kto nimi do­wo­dził, ale na­wet w chi­ńskiej ar­mii za­słu­gi­wa­łby na sąd albo naj­le­piej od razu kulę w łeb. Mimo że cho­dzi­ło . . . ...(fragment)... Całość dostępna w wersji pełnej Spis treści Karta tytułowa Karta redakcyjna Prolog Rozdział 1 CZĘŚĆ I Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Rozdział 17 CZĘŚĆ II Rozdział 18 Rozdział 19 Rozdział 20 Rozdział 21 Rozdział 22 Rozdział 23 Rozdział 24 Rozdział 25 Rozdział 26 Rozdział 27 Rozdział 28 Rozdział 29 Rozdział 30 Rozdział 31 Rozdział 32 Rozdział 33 Rozdział 34 Rozdział 35 Rozdział 36 Rozdział 37 Rozdział 38 Rozdział 39 Rozdział 40 Epilog