Korona popiołów

Marah Woolf zachwyciła mnie swoim cyklem Kroniki Atlantydy, choć tom drugi nie okazał się tak dobry, jak pierwszy. Z nadzieją więc sięgałam po zakończenie tej trylogii i liczyłam na to, że zakończenie historii Taris i Azraela mnie porwie i wynagrodzi małe rozczarowanie poprzednią książki. No cóż... wyszło, jak wyszło. Więcej o tym w tej recenzji.

Taris i Azrael zostali okrutnie zdradzeni i muszą radzić sobie z konsekwencjami takiej zmiany sytuacji. Kobieta solennie obiecuje sobie, że odzyska swoje życie i zemści się na tych, którzy odważyli się pokazać swoją nielojalność. Taris postanawia walczyć na własne ryzyko, nie przejmując się nikim i niczym ? nawet Azrael nie może jej powstrzymać. Zwłaszcza że on jest nieśmiertelnym, a ona zwykłą śmiertelniczką, a ich miłość i tak nigdy nie miała racji bytu...

Zaczynając lekturę tej powieści, wciąż tliła się we mnie nadzieja na to, że jednak Kroniki Atlantydy okażą się dobrym cyklem od samego początku do końca, z lekkim odchyłem w samym środku tej historii. Tak, moje nadzieje były dość duże, ale niestety, nie zostały zaspokojone w stu procentach (nad czym ubolewam).

Główna bohaterka zachwyca mnie od samego początku swoją postawą, choć i tutaj nie obyło się bez bardziej irytujących momentów. Ostatecznie jednak mogę napisać, że Taris, to jedna z kobiecych postaci, która szalenie przypadła mi do gustu i o takich bohaterkach mogę czytać cały czas. Jej kreacja wyszła autorce bardzo dobrze, co również muszę tutaj napisać. No co ja mogę więcej napisać, pokochałam Taris i mimo wszystko będzie mi jej szalenie brakować (chyba że w przyszłości przeczytam całą trylogię raz jeszcze).

Tym razem chciałabym wspomnieć i o Azraelu, w którym na przestrzeni trzech części zaszła ogromna zmiana. Ach, co miłość robi z człowiekiem... przepraszam, aniołem. Pamiętam, że z początku Azrael nie do końca przypadł mi do gustu i wyjątkowo mocno działał mi na nerwy, jednak z czasem nie tylko się do niego przywiązałam, ale zaczęłam zauważać w nim i te pozytywne strony. Jego postać również mogę uznać za dobrze wykreowaną i przedstawioną, także brawa dla autorki.

Wyżej wspomniałam o tym, że niestety moje nadzieje pozostały tylko nadziejami, co mnie do tej pory gdzieś tam boli. Pierwszy tom rozkochał mnie w tej historii bardzo, drugi okazał się słabszy, natomiast trzeci... Trzeci był ciut męczący. Choć autorka postarała się o to, by na stronach powieści rzeczywiście działo się dużo, to wciąż czegoś mi tam brakowało. Bywały momenty, kiedy czytałam i nie wiedziałam, kiedy przewracam kolejne strony, ale były też momenty, kiedy czytałam po prostu, żeby czytać. Nie wiem sama, czy to być może kwestia mojego braku koncentracji, czy też po prostu autorka dość nieskutecznie utrzymywała moją uwagę na tej historii ? tak czy siak, zadziało się to, co się zadziało.

Marah Woolf ma talent do tworzenia bardzo ciekawych postaci i równie wciągających historii, tego nie mam zamiaru jej odmawiać. Faktem jest jednak, że dość różnie jej to wychodzi, aczkolwiek wciąż mam co do niej taką sympatię, z której nie zamierzam rezygnować. Myślę, że w przyszłości z przyjemnością przeczytam jej inne powieści, by zdobyć szerszy ogląd na całą jej twórczość.

Jeżeli lubicie fantastykę, w której pojawia się również mitologia każdego rodzaju, to myślę, że ten cykl może Wam się spodobać. Jeśli jednak wolicie unikać wszelkich wątków romantycznych, to Kroniki Atlantydy mogą nie być najlepszym wyborem ? aczkolwiek spróbować warto. ????

?Korona popiołów? to ostatni tom cudownej trylogii fanatasy Kroniki Atlantydy opowiadającej o poszukiwaniach trzech bardzo ważnych insygniów mocy zaginionych wraz z zatonięciem Atlantydy - berła światła, pierścienia ognia oraz korony popiołów, angażującej prawdziwe wątki historyczne z czasów świetności starożytnego Egiptu i mitologii egipskiej.

Uwielbiam relację Taris z Azraelem. Chociaż wydawało mi się że jego troska tworzy dla niej złotą klatkę. To ostatecznie jego zachowanie było przekochana i szczegółowo przemyślane, zwłaszcza wzruszyła mnie scena w rzymskiej łaźni. Podobał mi się jak dbał by Taris w obecnej formie czuła się jak najbardziej komfortowo. Nie pozostawię jednak bez komentarza jej relacji z Setem. Przez długi czas nie mogłam rozgryźć czy są dla siebie aż tak dobrymi przyjaciółmi czy też jest między nimi coś więcej. Dlatego w tym tomie, gdy Taris oddaliła się od Azraela i Seta wątek romantyczny był dla mnie nieoczywisty, więc tak jak ciekawiły mnie poszukiwania to zastanawiała mnie także ta kwestia.

Wątek poszukiwań korony popiołów był dobrze rozwinięty i zawiły. Odnalezienie jej łączyło się z wieloma trudnościami oraz poświęceniem. Byłam przekonana, że uda im się ją znaleźć, ale nie wiedziałam w jaki sposób i jakim kosztem, dlatego też nie mogłam się oderwać. Momentami miałam ciarki, gdyż akcja była tak przejmująca i wartka.

Świat przedstawiony był bardzo obrazowy. Autorce udało się idealnie go wykreować. Czytając czułam jakbym tam była. Wszystko wydawało się tak wyraziste. Nawet nowe i całkowicie abstrakcyjne miejsca jak pałac w Gehennie i inne... Ponadto opisy nie były długie, ani nudne. Zostały perfekcyjnie wplecione w akcję i nie zwracały na siebie zbędnej uwagi.

Ostatni tom tej trylogii utwierdził mnie jeszcze w przekonaniu jak uwielbiam Nefretari i jaką jest twardzielką oraz w przekonaniu jak świetnie napisana jest ta historia.

?Korona popiołów? to trzecia i ostatnia część serii ?Kroniki Atlantydy?. Z jednej strony cieszę się, że poznałam już tę opowieść do końca, z drugiej trochę mi smutno, bo zdążyłam się przywiązać do bohaterów.

Od razu wspomnę, że tę serię należy czytać od początku, gdyż każda kolejna część jest kontynuacją poprzedniej.

Główna bohaterka ? Nefertari, nazywana Taris, odnalazła już berło światła i pierścień ognia, czyli dwa z trzech zaginionych insygniów. Pozostaje jeszcze do odszukania korona popiołów i za sprawą mocy drzemiącej w tych przedmiotach będzie można przywrócić na powierzchnię zatopioną Atlantydę. Można też będzie przywrócić dawne życie wszystkim przemienionym, w tym samej Taris, ale najprawdopodobniej insygnia nie dadzą rady za jednym razem dokonać tych dwóch ?cudów?. Który okaże się ważniejszy i zrealizowany najpierw, a na który trzeba będzie poczekać setki lub tysiące lat?

Niektóre wątki są do przewidzenia, ale droga, która do nich prowadzi jest pełna kolein, wybojów i zakrętów, za którymi czają się coraz to nowe niespodzianki. Wiele razy myślałam, że takiego przebiegu wydarzeń to się nie spodziewałam. Końcówka też pełna zaskoczeń i może taka trochę cukierkowa, ale kończąc takie serie i odkładając bohaterów na półkę lubię wiedzieć, że u nich wszystko jest dobrze.

Odnosząc się też do całej serii ? spodobało mi się połączenie kilku religii i mitologii. Był to ciekawy sposób na pogłębienie nieco wiedzy, a przy tym niezwykle emocjonująca była fikcja literacka. Przyznaję, że często gubiłam się w tak licznym gronie postaci, ale najważniejsi byli bardzo charakterystyczni.

Zagadki, tajemnice, postacie z mitologii i historii, niebezpieczeństwo, romans ? jeśli macie chęć na takie połączenie, to polecam Wam ten tytuł, jak i całą serię.

Na tą książkę czekałam, jak na szpilkach. Marah Woolf w swoich Kronikach Atlantydy sprawiła, że nie mogłam przestać o nich myśleć. Minęło trochę czasu odkąd w moich dłoniach zagościło ?Berło Światła?, wspominam z uśmiechem tą chwilę. Nie mogłam się doczekać kolejnych losów Taris jednoczenie martwiąc się, że po tym będzie pustka. To finałowy tom tej trylogii, która dała mi wiele wspaniałych emocji i sprawiła, że przeniosłam się do tak wyjątkowego świata z ogromną przyjemnością. Miałam obawy, że ten tom pozostawi mnie z pustką, że coś nie zagra, jak powinno, jednak niepotrzebnie się martwiłam. ?Korona Popiołów? to idealny finał, intensywny, zapierający dech w piersiach, wyniszczający i szargający nerwy.
Główną bohaterką książki autorstwa Marah Woolf pod tytułem ?Korona Popiołów? jest Nefertari de Vesci, kobieta, która zajmuje się odzyskiwaniem skradzionych przedmiotów. Pracowała wspólnie z bratem, Malachim hrabią de Mandeville nim zginął. W finałowym tomie dziewczyna musi ponieść konsekwencje wydarzeń, które ją dotknęły. Jest wściekła i przepełniona pragnieniem zemsty, sytuacja, w jakiej się znalazła nie jest godna pozazdroszczenia. Transformacja w wampira nie należy do łatwych, pomimo zyskania dodatkowych umiejętności obawia się tego, że nie zapanuje nad łaknieniem krwi. Planuje zemstę na Secie i odebranie mu pierścienia ognia, pozbawienie go życia, tylko czy wszystko pójdzie zgodnie z planem? Czy Nefertari poradzi sobie z kolejnymi i jakże niebezpiecznymi wyzwaniami?
?Korona Popiołów? to powieść, przy której trzeba mieć mocne nerwy, już sama okładka mnie zachwyciła, podsyciła apetyt na więcej. Udałam się w pełną przygód podróż pozwalającą marzyć i jednocześnie podsycając ciekawość. Korona z tłem, świetna szata graficzna i wyjątkowo dopracowane detale. W powieści jest wszystko,
od złamanego serca, walki, cierpienia, zdrady, przyjaźni, po miłość. Taris to kobieta, która nie pozwala, by cokolwiek ją powstrzymało, nawet, jeśli to wpłynie w destrukcyjny sposób na nią samą. Niejednokrotnie zapierało mi dech w piersiach, kiedy zaskakiwała mnie przebiegłymi wnioskami i brawurowymi działaniami. Taris wiele poświęciła, wycierpiała i musiała znieść tak wiele, dlatego, że pomimo wszystkiego, co ją spotkało, chciała wyruszyć na ostatnie poszukiwania. Azrael natomiast woli chronić ją przed wszystkim, nie mogąc interweniować, jego postawa przekracza granice, robi to wszystko by zbliżyć się do celu, choć emocje i tęsknota prowadzą go w zupełnie innym kierunku. ?Korona Popiołów? to powieść, która całkowicie mnie pochłonęła. To wybuchowa mieszanka wielu elementów, tych zarówno niebezpiecznych, jak i koniecznych do wykonania.

2 tom zakończył się tak, że miałam ochotę walnąć Aza w głowę. Przez cały 3 tom się nie zmieniło. Nie będę ukrywać, nie lubię gościa. Tari po pewnych przejściach z 2 tomu zdecydowanie lepiej wypada. Działa, planuje, rozważa.

W tym tomie nie tyle szuka się Korony Popiołów co rozważną taktyczne posunięcia ku odzyskaniu Atlantydy. Więcej tu rozmów, analiz postępowania i dawnych losów. Jest tu dużo emocji, nienawiści i dawania szans.

Niezmiennie zachwycam się tym, jak zgrabnie autorka połączyła różne religie i mitologie z ludzkim światem w sensowną i interesującą całość. Bohaterowie z różnych systemów wierzeń świetnie się zgrywają i nadają serii głębi.

Oczywiście czytałam ten tom głównie dla Seta i Horusa. Uwielbiam ich i rozumiem każde ich zachowanie. A w tej części jeszcze bardziej skradli mi serce.

Samo zakończenie serii oceniam pół na pół. Losy jednych bohaterów nie do końca określono za co plusik. A historia innej pary cóż... za słodka dla mnie ale rozumiem ją.

Naprawdę polecam Wam Kroniki Atlantydy. Poszukiwania, duża dawka historii z elementami fantastyki, świetni bohaterowie i duszny pustynny klimat.