Kpiarz śmiertelnie poważny

�wsze by­łeś ta­kim żar­tow­ni­siem? - Tak, wy­nio­słem to z domu. Mój tato był wiel­kim żar­tow­ni­siem i pew­nie w związ­ku z tym cała ro­dzi­na taka była. - A spo­tka­łeś się z tym, że twój dow­cip ko­muś prze­szka­dzał? - Tak. Wie­le osób to draż­ni­ło. Czu­li się za­nie­po­ko­je­ni. Nie wie­dzie­li ,,co au­tor ma na my­śli". Moja we­soł­ko­wa­tość bywa od­czy­ty­wa­na jako ro­dzaj za­sło­ny dym­nej. I coś w tym jest. Bo to może być spo­sób na pew­ne scho­wa­nie się. Zda­rza się, że kie­dy je­stem czymś po­de­ner­wo­wa­ny, to za­czy­nam moc­niej żar­to­wać. Ale po­ma­ga mi to też być zwy­czaj­nie ra­do­snym. Ta­kie po­zy­tyw­ne po­dej­ście do ży­cia, pa­trze­nie z dy­stan­sem bar­dzo mi po­ma­ga. Za­wsze do­brze współ­pra­co­wa­ło mi się z ludź­mi, któ­rzy mie­li po­czu­cie hu­mo­ru, bo ono za­kła­da też pew­ną dozę in­te­li­gen­cji. - A jak two­je spe­cy­ficz­ne po­czu­cie hu­mo­ru ode­bra­ła żona w mo­men­cie, gdy się po­zna­li­ście? - Iza z moim po­czu­ciem hu­mo­ru zde­rzy­ła się do­syć nie­faj­nie. Pew­ne­go dnia przy­szła do na­sze­go po­ko­ju w aka­de­mi­ku uczyć się che­mii. Pa­mię­tam, że wte­dy so­bie z niej za­żar­to­wa­łem. Chy­ba po­czu­ła się do­tknię­ta, bo od razu wy­szła z po­ko­ju. Ja to za­uwa­ży­łem i po­bie­głem za nią, żeby ra­to­wać sy­tu­ację. Prze­pro­si­łem i to na niej zro­bi­ło ogrom­ne wra­że­nie. Ku­pi­łem ją tym. Na pew­no przy mnie roz­wi­nę­ło jej się po­czu­cie hu­mo­ru. - Lu­bisz ta­kie­go sie­bie? Za­wsze ,,uśmiech nu­mer pięć", opty­mi­sta go­to­wy do boju. Nie miał­byś ocho­ty cza­sem so­bie po pro­stu po­na­rze­kać, po­ka­zać, że też masz słab­sze dni, i że wca­le nie chce ci się śmiać? Z ety­kiet­ką wiecz­ne­go we­soł­ka pew­nie nie ła­two jest na­gle przyjść do ko­ścio­ła ze smut­ną miną, mó­wią­cą: ,,dziś nie jest mi do śmie­chu, nie mam ocho­ty na żar­ty"? - Ojej, tu jest pięć py­tań w jed­ Przy­zna­ję, mam ta­kie sta­ny de­pre­syj­no - re­flek­syj­no - do­łu­ją­ce. I cza­sem po­zwa­lam so­bie na nie. - Ale nie ob­na­żasz się nimi? - To jest od­dziel­ny te­mat. Wszyst­ko za­le­ży od stop­nia za­ży­ło­ści. Je­że­li jest to na przy­kład Łu­kasz, z któ­rym pra­cu­ję, to na dzień do­bry po­tra­fię mu po­wie­dzieć, że wszyst­ko jest do ni­cze­go. On cza­sa­mi mówi ,,ta­kie jest ży­cie", nie pró­bu­jąc mi po­ma­gać czy wy­cią­gać z tego ,,dołu za­gła­dy". - Ale za­pew­ne mó­wisz tak, gdy masz słab­szy dzień. A tak na­praw­dę, co bar­dziej mówi o to­bie: ra­dość czy za­du­ma i mo­men­ty wy­ci­sze­nia? - Sam nie wiem. Ja lu­bię po­pa­dać w skraj­ne sta­ny - śmiać się do roz­pu­ku, sy­pać dow­ci­pa­mi, mieć taki czas, że aż zie­mia się trzę­sie. Lu­bię so­bie po­szy­dzić, po­kpić, po­żar­to­wać. Ale do­dam, żeby po­tem nie było, nie je­stem szy­der­cą bez ser­ca - je­stem szy­der­cą z ser­cem. Kie­dy wi­dzę, że zro­bi­łem ko­muś krzyw­dę moją kpi­ną, jest mi wstyd. Lu­bię też sta­ny praw­dzi­wie do­łu­ją­ce. Wte­dy tak do­sad­nie czu­ję smak ży­cia. Wi­dzę całą praw­dę o ży­ciu, że ono jest nę­dzą i mar­no­ścią. Do­kład­nie tak, Czy­tel­ni­ku! Nic na ten świat nie przy­nie­śli­śmy i nic nie weź­mie­my. Prze­ży­wam ta­kie chwi­le. I te ,,chwi­le" cza­sa­mi po­tra­fią trwać kil­ka dni. A za­tem, od­no­sząc się do tego, czy ob­na­żam się ta­ki­mi sta­na­mi? Ja z tym ni­g­dy nie wy­cho­dzę do lu­dzi. Mogę o tym opo­wie­dzieć, tak jak te­raz to­bie, albo na ka­za­niu, mó­wiąc ,,ro­zu­miem ten stan, bo sam mia­łem ostat­nio dwa trud­ne dni"... Tyle, że to jest taki pa­tent ka­zno­dziej­sko-zwod­ni­czy, bo, gdy o tym opo­wia­dam, je­stem już w in­nym miej­scu, po wyj­ściu z ta­kie­go po­ło­że­nia. Chy­ba nie zda­rzy­ło mi się, abym gło­sząc ka­za­nie prze­lał pe­sy­mi­stycz­ne emo­cje na in­nych. Ra­czej po cza­sie mó­wię w taki za­okrą­glo­ny spo­sób, że pa­stor miał cięż­ko, ale już to prze­ro­bił. Dzię­ki temu inni też mogą coś prze­pra­co­wać, po­dejść kon­struk­tyw­nie i ra­cjo­nal­nie do wła­snych emo­cji. Sta­ram się po pro­stu nie przy­cho­dzić w ta­kim sta­nie do ko­ścio­ła. - Ale za­łóż­my, że jest nie­dzie­la, czu­jesz się fa­tal­nie. Co wte­dy? - Po­tra­fię się prze­łą­czyć. Moż­li­we, że wy­ni­ka to . . . ...(fragment)... Całość dostępna w wersji pełnej