Kres zaślepionych

?Kres zaślepionych? to drugi tom książki Marcina Halskiego cyklu Zaślepieniu, pamiętacie, jak wspominałam wam o pierwszym tomie? Autor zaprosił nas do świata pełnego brutalności, niebezpieczeństw i klątwy, która dziesiątkuje ludzkość. Zaślepieni atakują zbiorowiska ludzkie, sprawa nie wygląda dobrze. Czy tym razem ludzkość osiągnie to, czego pragnie? Jak żyć, kiedy nad tobą widnieje zagrożenie? Marcin Halski potrafi zaskoczyć czytelnika, sprawić, że nie będzie w stanie się domyślić jego następnych posunięć. Niewielu autorów potrafi w taki sposób igrać z czytelnikiem. Nie wiedziałam, czego się spodziewać, a kiedy otworzyłam książkę ogrom zaskoczenia, emocji i niebezpieczeństw uderzył we mnie.
W książce ?Kres zaślepionych? aktorstwa Marcina Halskiego dzieje się naprawdę wiele, Soni została uwieziona w stolicy Walmii. Dziewczyna spodziewa się dziecka, a to właśnie w niej i jej potomstwu kładzie się tak wielką nadzieję na pokonanie klątwy zaślepienia. Los Heniego pozostaje nieznany, Soni traci nadzieję na uwolnienie. W zamku, w którym przebywa Soni jest tajemnica do rozwiązania, czy uda się kobiecie to zrobić? Co jeśli to właśnie tam można stworzyć antidotum, o którym wszyscy marzą? Czy znajdzie się ktoś, kto pomoże tego dokonać? W świecie, gdzie zaufanie może kosztować człowieka zbyt wiele trzeba uważać, kogo otacza się wiarą w uczciwość jego motywów. Czy ludzkość zostanie ocalona?
?Kres zaślepionych? ukazuje nam genezę klątwy, co nie było przyjemne, świat ukazany zaraz po jej wybuchu, dezorientacja. W końcu autor pokazał nam, co doprowadziło do katastrofy, a ja nie mogę wyjść z podziwu. Powieść Halskiego jest równa, utrzymuje poziom poprzedniego tomu, jest mrocznie i niepewnie. Akcja książki jest bardzo dynamiczna, czasami zwalnia, daj nam wytchnienie, aby znowu przytłoczyć nas obecnymi wydarzeniami. Zastanawiałam się, czy i tym razem uderzą w nas moralne rozważania i tak było. Ludzka natura ostatnio często mnie negatywnie zaskakuje, jako gatunek jesteśmy zaślepieni i dążymy po trupach do celu. Tak, jak w przypadku poprzedniej książki nie mogłam się oderwać od lektury. ?Kres zaślepionych? to książka, która zagościła na dłużej w moich myślach, pomysł, jak i wykonanie są na najwyższym poziomie. Styl Marcina Halskiego jest bardzo przystępny, łatwy w odbiorze i sprawiający, że bardzo trudno jest odłożyć książkę na półkę. W powieści znajduje się wszystko, co powinno w dobrej lekturze, emocje, fabuła z silnym i wyraźnym przesłaniem, zaskoczenia, nagłe zmiany fabularne. Z całą pewnością czytając powieść nie będziecie się przy niej nudzić.

Kilka dni temu pisałam o pierwszej części, gdzie z wielką niecierpliwością czekałam aż sięgnę po tą kontynuację. Doczekałam się... i tak się zastanawiam... czy autor kończy, może już szykować tom III? Jestem totalnie usatysfakcjonowana tymi dwoma tomami, ale czuję jeszcze niedosyt i chcę więcej, bo w tym tomie nie tylko otrzymujemy odpowiedzi na liczne pytania, które zostały nam po części pierwszej, ale co chwilę dochodzą nowe. Szczególnie o losy potomka Sonii i postępów badań nad zaślepieniem...
Wyobraźnia została rozpalona do granic możliwości, z każda kolejną stroną podsuwa coraz mroczniejsze obrazy i podpowiada, że jakby nasz świat tak wyglądał, to mielibyśmy z lekka przechlapane...
Nadal trzymam się zdania, że pomysł na fabułę jest po prostu genialny, idealnie skrojony i poprowadzony. Nie będę opisywać fabuły, bo tyle się tu dzieje, że nie chciałbym pominąć czegoś istotnego, a tym bardziej zaspojlerować, coś, co sami chcielibyście odkryć.
Drugi tom bardzo nawiązuje do poprzednika i chcąc nie chcąc trzeba znać "Czas zaślepionych" by zrozumieć całą fabułę, poznać istotę zaślepienia, zrozumieć jego działanie, ale tak samo jak poprzednio krótkie rozdziały składają się w spójny i klarowny obraz przedstawionego świata.
Cała historia napisana została przystępnym językiem, z drobiazgowymi opisami realnie oddając bieg wydarzeń, pozwalając puścić czytelnikowi wodze wyobraźni, postawić się w miejscu bohaterów, niemal czując na samym sobie ich emocje, uczucia, pozwalając zrozumieć (i nie zawsze zganić) motywy, które nimi kierują.
Tutaj non stop coś się dzieje, zwroty akcji są niezwykle zaskakujące oraz pojawiają się niespodzianki, które przewracają nasz ogląd na sytuację o sto osiemdziesiąt stopni, a zaskoczone wrażenie i emocje niejednokrotnie fikają radosne fikołki. Nie sposób się tu nudzić. Jest wszystko, co trzeba i to, co lubię najbardziej, czyli krew, pot, intrygi tajemnice, walki, wielkie bitwy i skrajne emocje, do tego dochodzą zombiaki i inne mutanty, i ja jestem kupiona na maksa.

Książkę czyta się fenomenalnie, nie sposób się od niej oderwać. Autor pod intrygującą fabułą i niejednoznacznymi rozwiązaniami patowych sytuacji, skrywa prawdę o nas samych zmuszając nas do refleksji nad tym jak teraz żyjemy, tutaj w tej rzeczywistości. Jest to także opowieść o poszukiwaniu własnego "JA", o walce z przeciwnościami losu, godzeniu się z przeznaczeniem, o spełnianiu marzeń, ale także o konsekwencjach nie zawsze trafionych decyzji.

Czy polecam?
Jak najbardziej tak. Jeśli poszukujecie naprawdę kawałka dobrej fantastyki, która daje też do myślenia, to wybór tej serii będzie doskonały.

"Człowiek pozbawiony nadziei staje się albo marionetką w rękach silniejszych, albo szaleńcem. A niejednokrotnie jednym i drugim."
Plaga Zaślepienia rozprzestrzeniła się na wszystkie żywe istoty, siejąc strach, dezorientację i chaos. Pewne jest tylko to, że zbliżając się do granicy czterdziestu lat człowiek nieuchronnie staje się krwiożerczą bestią podążającą za pierwotnymi instynktami. Wielu, starało się odnaleźć antidotum, korzystając z każdej dostępnej możliwości. Lecz upływający czas jest bezlitosny.
Więziona przez władcę Walmii, trzymana w nieludzkich warunkach Sonia, utraciła nadzieję na ratunek. Niespodziewanie zyskuje sojusznika z najmniej oczekiwanej strony...
Pamiętając każdy z obrazów, który zapisał się w mojej wyobraźni podczas lektury Czasu zaślepionych, wiedziałam, że czeka mnie ogrom emocji. I rzeczywiście, nie można się wręcz oderwać - świetny pomysł, gęsty, mroczny klimat i znakomicie wykreowani bohaterowie. Wkraczamy do świata stojącego u progu ludzkości, owładniętego klątwą zaślepienia. Miejsca, w którym każdy dzień to walka o przetrwanie i obawa przed przyszłością. Poznajemy nowych, wyrazistych bohaterów, którzy bedą mieli istotny wpływ na wydarzenia. Dzieje się wiele, akcja jest dynamiczna, nie pozwala odłożyć książki, nawet na moment. Mocna, miejscami brutalna, niejeden raz zmrozi krew w żyłach równocześnie rozpalając zmysły i wyobraźnię.
To bezpośrednia kontynuacja, więc warto zacząć od pierwszego tomu.
Idealna dla fanów postapo.
Szczerze polecam.

Wyobrażacie sobie świat, w którym tajemnicza choroba (niektórzy nazywają ją też klątwą) odbiera wzrok wszystkim osobom po 40 roku życia? Przerażające, prawda? Nikt nie chciałby żyć w takim świecie. Na szczęście nie musimy sobie nawet tego wyobrażać, bo zrobił to za nas Marcin Halski. Opisana w dwóch tomach wizja postapokaliptycznej rzeczywistości, w której tzw. zaślepieni i półzaślepieni stają się krwiożerczymi bestiami polującymi na ludzi, budzi grozę i przyprawia o dreszcze. Spustoszoną ziemię przemierza grupka wędrowców zdeterminowanych w swoim celu. Czy uda im się znaleźć lekarstwo? A może zaraza jest karą za naszą próżność i brak poszanowania praw natury?
.
Jako ludzkość od zawsze baliśmy się tego, co inne i dla nich niezrozumiałe. Mamy skłonność do nieustannego dążenia do perfekcji, jednak błędnie przez nas rozumianej. Mimo że jako gatunek zdołaliśmy uczynić sobie planetę poddaną, to nadal odczuwamy niedosyt. Im więcej mamy, tym więcej chcemy mieć. Jeśli już czegoś zapragniemy, to nie cofniemy się przed niczym, aby to zdobyć. Zwykle bywa jednak tak, że teoretycznie coś zyskujemy, a tak naprawdę tracimy jeszcze więcej. Ślepota, która nas ogarnia, staje się groźna niczym zaraza. Ślepi i głusi na sygnały ostrzegawcze płynące do nas z zewsząd stopniowo zamieniamy się w takie pożerające wszystko potwory.
.
Autor zgrabnie i ze smakiem połączył wątki znane nam z literatury czy filmu. Mamy tu więc co nieco z ?Resident evil?, ?Miasta ślepców? czy ?Księgi ocalenia?. Nawiązanie do utraty przez ludzi zdolności reprodukcyjnych porównałabym do znakomitej powieści Ludzkie dzieci brytyjskiej pisarki P.D.James. Cykl Zaślepieni jest świetnym przykładem na to, że można zainspirować się tym, co jest dostępne i zrobić to w sposób inteligentny i wyważony, a także dodać coś nowego od siebie. Jako że po literaturę fantasy sięgam niezwykle rzadko, to nie będę kreować się tu na eksperta. Powiem wam tylko, że jeśli miałabym w najbliższym czasie sięgnąć po fantasy, to życzyłabym sobie, aby było właśnie taką mieszanką stylów i konwencji.
.
Oczywiście nie mogę nie wspomnieć o okładkach obu książek. Czy właśnie tak wyobrażałabym sobie zaślepionych? Myślę, że poniekąd tak, choć wizja ta wydaje mi się aż nazbyt przerażająca. Mam też wrażenie, że postać na okładce ?Kresu zaślepionych? jest jakby bardziej ludzka. Czy tą okładką autor daje nam do zrozumienia, że jeszcze nie jest za późno i nie warto tracić nadziei na ocalenie ludzkości? Po odpowiedź na to pytanie odsyłam was do drugiej części cyklu Zaślepieni. Zapewniam, że warto. Fani fantasy z elementami science fiction będą zadowoleni z lektury. Bardzo polecam oba tomy i mam cichą nadzieję na kontynuację tej serii.
.
Za możliwość przeczytania i zrecenzowania obu tomów cyklu Zaślepieni dziękuję jej autorowi.