Kresowe nadzieje

Gdy pierwszy raz zobaczyłam tytuł, wiedziałam, że koniecznie powinnam mieć i przeczytać, ponieważ to dalsze losy poznanych postaci z powieści ?Kresowa miłość?. Bardzo lubię wszelkie kontynuacje, zagłębiane się w historię już poznanych osób, witam się z nimi jak z dobrymi znajomymi. Autorka zafundowała nam opowieść o losach dwóch dziewczyn, jak poprzednio. Tym razem Hanna, Ormianka ze Lwowa w latach trzydziestych poprzedniego wieku i Agnieszka współcześnie, targana smutkiem po stracie pierwszej miłości. Łączą je nie tylko więzy krwi, ale także tragedia śmierci ukochanego. Otulona ciepłą opowieścią, dałam się porwać w bieg zdarzeń. Powróciłam do Dagmary i Adama, którzy teraz jako rodzice, tworzą dalsze dzieje rodziny; z przykrością czytałam o ich wzajemnych pretensjach i braku zrozumienia. Wzruszył mnie pamiętnik Hanny, ale też bawił. Problemy tamtego świata, kobiet będących dodatkiem do marynarki jest dla mnie trudny do ogarnięcia. Jednak te same panie, w latach wojennych i tych zaraz po, udowodniły swoją wartość. Piękny to był czas, beztroski, usłany właściwie takimi samymi problemami, pierwszych drgań serca. Nastoletnie porywy uczuć, pierwsze bunty, ale także ogromny szacunek dla rodziców i osób starszych. Z przyjemnością powróciłam do pióra Pani Beaty; miękkich, łagodnych słów, plastycznych obrazów z przeszłości i teraźniejszości. Historia o życiu i z życia, opowiedziana z uwagą i troską o szczegóły. Niosąca nadzieję na poprawę losu, rozjaśnienie dni; trzeba dać sobie i innym szansę.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, nie miałam okazji czytać żadnej książki pisarki i postanowiłam to zmienić właśnie przy okazji książki "Kresowe nadzieje", do której sięgnięcia zachęcił mnie interesujący opis oraz klimatyczna okładka. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i przyjemny co sprawia, że książkę czyta się naprawdę szybko i z dużym zainteresowaniem. Fabuła została w bardzo ciekawy sposób nakreślona, przemyślana i równie dobrze poprowadzona, a bohaterowie interesująco i autentycznie wykreowani, to postaci z którymi śmiało moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy moralne. Historia ta została przedstawiona w dwóch płaszczyznach czasowych: przeszłość, okres przedwojenny gdzie poznajemy historię Hanny oraz czasy współczesne gdzie poznajemy losy Agnieszki - prawnuczki Hanny. Obie bohaterki od początku zaskarbiły sobie moją sympatię i byłam bardzo ciekawa jak autorka poprowadzi ich losy. Historie obu kobiet zostały bardzo emocjonująco i poruszająco zaprezentowane. Chociaż bohaterki dzieli kilkadziesiąt lat okazuje się, że łączy je bardzo wiele - obie szczęśliwie się zakochały jednak to szczęście zostało im bardzo szybko odebrane. Na kartach powieści obserwujemy jak Hanna i Agnieszka (w tak różnych czasach) stawiają czoła przeciwnością losu i radzą sobie ze stratą, co wywołało we mnie lawinę różnych odczuć. Muszę również wspomnieć o tym, że autorka w niezwykle plastyczny i pobudzający wyobraźnię sposób opisywała wydarzenia mające miejsce w życiu bohaterek, że miałam wrażenie jakbym również im towarzyszyła. Miło spędziłam czas z tą książką i czekam na kolejne powieści autorki! Polecam!

Wspomnienia z przeszłości, pamiętnik prababci, miłosne uniesienia i dramaty to podstawowe tematy najnowszej powieści Beaty Agopsowicz ?Kresowe nadzieje? ???? Powieść napisana jest dwuwymiarowo. Jej wymiar historyczny to życie młodej Hanny Donigiewicz - mieszkanki przedwojennego Lwowa. Razem z Hanią uczestniczymy w spacerach po tym przepięknym, zabytkowym mieście, przeżywamy pierwsze uniesienia ?miłości aż po grób?, a następnie dramaty młodej matki. We Lwowie zastaje nas i bohaterkę wybuch II Wojny Światowej. Ta trzpiotowata, wesoła panienka z dobrego domu zostaje nagle postawiona w obliczu walki o przetrwanie. Musi poradzić sobie z życiem, które dotychczas przynależało klasie niższej. Możemy jednak podziwiać Hannę i jej wolę walki o przyszłość własnej rodziny w tych strasznych czasach. Drugi wymiar powieści to współczesność i losy prawnuczki Hanny, Agnieszki. Okazuje się, że losy dziewczyny i jej prababki splatają się w dramatycznych okolicznościach, gdy obie tracą miłości swojego życia ???? I choć pierwotnie obu wydaje się, że to koniec świata, to ich wewnętrzna siła daje o sobie znać i pomaga podnieść się po traumie ???? Jest to typowa powieść obyczajowa. Bardzo podobały mi się postaci obu bohaterek, choć przez moją miłość do historii, bliższa wydała mi się Hanna. Czytało mi się lekko, choć tematyka była dość trudna. Autorka ominęła szczegóły wojennych dramatów naszych rodaków na Kresach Wschodnich, skupiając się na losach Hanny i jej rodziny. Przyznam, że czytając zatęskniłam za tymi lwowskimi klimatami, atmosferą miasta, z którego pochodzą także moi przodkowie, i poczułam silną więź z młodą, dzielną bohaterką ??

?Dopiero kiedy się pojawił, uwierzyła, że czekają ją jeszcze dobre rzeczy?. Przedwojenny Lwów w całej okazałości to w nim razem z rodziną mieszka młodziutka Ormianka Hanna Donigiewicz. Widzimy jej pierwsze zauroczenia, naukę, szkolne przyjaźnie. W 1935 roku Hanna wychodzi za mąż Jana Ambrowicza, z którym wiodą spokojne życie. Wybuch II wojny światowej zmienia wszystko, Jan zostaje zwerbowany do wojska, ginie w pierwszych dniach wojny. Hanna razem z matką uciekają przed najeźdźcą, niebawem na świat przychodzi jej syn Bogusław. Mijają lata, poznajemy wnuczkę Bogusława, Agnieszkę. Dziewczyna jest uczennicą liceum, właśnie przeżywa swoją pierwszą miłość. Niestety jej chłopak ginie w tragicznym wypadku. Agnieszka pomimo upływu lat nie potrafi o nim zapomnieć. W jej ręce wpada pamiętnik prababci, która podobnie jak ona nie potrafiła pogodzić się ze śmiercią ukochanego. Co da jej przeczytanie pamiętnika? Czy będzie w końcu mogła zostawić przeszłość za sobą? Poplątane ludzkie losy w całej okazałości. Fabuła ciekawie utkana dotyka skomplikowanych ludzkich relacji, a w tle lekko muśnięta prawda historyczna. Płynnie przenosimy się w czasie, daleka przeszłość i czasy współczesne. Ciekawie, wyraziście ukazani bohaterowie, przekrój różnych osobowości. Ludzie, którym przyszło się zmierzyć z przeciwnościami losu, razem z nimi mierzymy się z ich trudną codziennością. Dotykają ich radości, szczęście, porażki, sukcesy, tragedie... Ludzkie losy bywają bardzo zaskakujące. Prababka i wnuczka zupełnie inne czasy, okoliczności, ludzie, a jednak te dwie kobiety łączy bardzo dużo. Każda z nich zaznała szczęścia i przeżyła osobistą tragedię, każda nie potrafi się z nią uporać. Lektura pamiętnika staje się dla Agnieszki impulsem do działania, czy przywróci jej radość z życia? Wspomnienia, bolesna przeszłość, od której nie można się uwolnić, niedomówienia, nowe początki. Słodko-gorzka, mądra, intrygująca, barwnie opowiedziana historia. Czytanie od początku do końca było ogromną przyjemnością. Powieść skłania do zadumy nad kruchością życia, ukazuje miłość, stratę i nadzieję, która jest zawsze. Serdecznie polecam. Tatiasza i jej książki :)