Kresy i bezkresy (twarda)

tół dziew­czy­ny po­ło­ży­ły sia­no i przy­kry­ły je bia­łym ob­ru­sem. Pa­mię­ta­ły o uło­że­niu na­kry­cia dla nie­zna­jo­me­go wę­drow­ca. - Jest, jest pierw­sza gwiazd­ka! - Ja­dzia za­krzyk­nę­ła gło­śno. - Uda­ło ci się w tym roku, w na­stęp­nym ja będę pierw­sza - We­ro­ni­ka ża­ło­wa­ła, że to nie jej przy­pa­dło w udzia­le do­strze­że­nie gwiazd­ki. Po­wia­da­no, bo­wiem, że kto pierw­szy ją zo­ba­czy, temu speł­ni się ży­cze­nie. - Po­dziel­my się opłat­kiem - roz­po­czął uro­czy­ście Alek­san­der i wszy­scy ła­miąc się bia­łym wy­pie­kiem, skła­da­li so­bie ży­cze­nia. - Ko­cha­ni moi, za­siądź­my do sto­łu - po­wie­dzia­ła Anie­la, a cór­ki wnio­sły wazy z za­bie­la­nym barsz­czem z grzy­ba­mi. Ko­lej­ne da­nia po­da­wa­no, ale mło­dzi zer­ka­li tyl­ko na po­dar­ki, któ­re na nich już cze­ka­ły pod cho­in­ką. Wi­gi­lię za­koń­czy­li śpie­wem ko­lęd, a póź­niej mszą Pa­ster­ką w Bo­rej­kach. Wra­ca­li z ko­ścio­ła sa­nia­mi po­śród drzew ob­sy­pa­nych bia­łym pu­chem, po dro­gach jak­by ob­ło­żo­nych dy­wa­na­mi śnież­ny­mi, i w dal­szym cią­gu śpie­wa­li ra­do­śnie ko­lę­dy. Mi­nę­ły chwi­le uro­czy­stych ra­do­ści. - Świę­ta, świę­ta i po świę­tach - na­rze­kał Sta­sze­niu kil­ka dni póź­niej, a Aloj­zy jemu przy­ta­ki­wał: - Jak co roku, praw­da? - Cią­gle stoi na­sza cho­in­ka i cią­gle prze­cież śpie­wa­my ko­lę­dy - bar­dzo mą­drze tłu­ma­czy­ła im Ja­dzia. - Za rok zno­wu wró­cą te pięk­ne chwi­ Do­cze­ka­my się, zo­ba­czy­cie, że czas szyb­ko mi­nie - po­wie­dzia­ła Edzia - a po dro­dze pięk­na wio­sna, lato i je­sień, pa­mię­ta­cie? * * * Przy­szła wio­sna i Edzia po­now­nie od­kry­wa­ła wo­kół pięk­no przy­ro­dy. Ba­jecz­ny kra­jo­braz Tau­ści­cy, zie­lo­ne łąki peł­ne kwia­tów i lasy szu­mią­ce w od­da­li, a nad tym wszyst­kim bez­chmur­ne nie­bo uspo­ka­ja­ły ją i bu­dzi­ły w niej ra­do­sne od­czu­cia. Mała Wan­dzia to­wa­rzy­szy­ła jej w dro­dze do lasu, gdzie w pod­wie­szo­ne na­czyn­ka zbie­ra­ła sok z brzóz, osko­łę. Lu­bi­ła przy­ro­dę, lu­bi­ła szum drzew i śpiew pta­ków, ale naj­bar­dziej lu­bi­ła ma­sze­ro­wać łą­ka­mi peł­ny­mi kwie­cia. Po­ka­zy­wa­ła Wan­decz­ce sto­krot­ki, ka­czeń­ce i żół­te mle­cze, a ma­lut­ka uśmie­cha­ła się ra­do­śnie. Spo­dzie­wa­ła się ko­lej­ne­go dziec­ka. Wy­obra­ża­ła so­bie, jak bę­dzie pia­sto­wać nie­mow­lę i jed­no­cze­śnie opie­ko­wać się wciąż jesz­cze ma­lut­ką Wan­decz­ką. Im bli­żej było roz­wią­za­nia, tym bar­dziej Edzia czu­ła lęk i to nie przed bó­lem, tyl­ko czymś in­nym, sama nie wie­dzia­ła, przed czym. - Wi­tal­ nie­po­kój czu­ję - wy­szep­ta­ła. - My­ślisz, że to już? - prze­ląkł się mąż. - nie, to coś in­ne­go. Przy­tu­lił żonę i cze­kał aż za­śnie. Dwa dni póź­niej Edwar­da po­wi­ła syna. Chłop­czyk wy­glą­dał na zdro­we­go, ale po paru dniach do­stał tor­sji i przy­wieź­li do nie­go le­ka­rza z Bo­re­jek. Nie­ste­ty, dok­tor stwier­dził, że to wo­do­gło­wie. Ma­lut­ki Ka­zi­mierz, bo tak dali dzie­ciąt­ku na imię, po dwóch ty­go­dniach od uro­dze­nia zmarł. Edzia sie­dzia­ła na scho­dach domu ra­zem z małą Wan­dzią i mo­dli­ła się, a po po­licz­kach pły­nę­ły jej łzy. ,,Pa­nie Boż Ty wiesz, kie­dy da­jesz i kie­dy za­bie­rasz. Da­łeś mi syn­ka, a jemu da­łeś to, co dla nie­go naj­lep­sze, da­łeś zgod­nie ze swo­ją wolą. po­kor­nie przyj­mu­ję wszyst­kie Two­je po­sta­no­wie­nia i będę cią­gle wiel­bić Cię za Two­ją mi­łość... mo­je­go Pana i Boga, któ­ry wie, co dla czło­wie­ka jest lep­sze, i któ­ry do­ko­nu­je naj­lep­szych wy­bo­rów dla nie­" Prze­ży­cie utra­ty syn­ka wpro­wa­dzi­ło Edwar­dę w czę­ste chwi­le roz­my­śla­nia i za­ta­pia­nia się w mo­dli­twę. Za­wsze była po­waż­na, ale od­czu­cie dra­ma­tycz­nych zmian w ży­ciu, do­świad­cze­nie utra­ty wła­sne­go dziec­ka, spra­wi­ło, że jesz­cze bar­dzie po­grą­ża­ła się w na­strój za­du­my. Czę­sto tu­li­ła do ser­ca swo­ją Wan­decz­kę i ma­leń­ką Ka­się, któ­rą uro­dzi­ła He­le­na, żona Bro­ni­sła­wa. Z bo­le­ścią w ser­cu, z po­czu­ciem wiel­kiej stra­ty, kil­ka dni póź­niej po­je­cha­ła Edwar­da z mę­żem do ko­ścio­ła w Bo­rej­kach, gdzie czwar­te­go paź­dzier­ni­ka 1938 roku Ja­dwi­ga Ol­sie­wicz i Jó­zef Klo­now­ski bra­li ślub. Edwar­da