Krew i miód

Po pierwszym tomie pt. "Gołąb i wąż" nie spodziewałam się wiele, a dostałam całkiem przyjemne young adult fantasy z fascynującym systemem magicznym. Przypominam, że tutaj magia jest jakby kolejnym żywiołem, którego się słucha, trzeba nauczyć się nad nim panować, a korzystanie z niego wymaga poświęceń. Miałam duże oczekiwania wobec kontynuacji, dlatego tom drugi kupiłam bez wahania. Niestety tutaj mechanizm zadziałał zupełnie odwrotnie.

Czytałam stronę po stronie i czułam się przy tym, jakbym wchodziła w coraz głębsze błoto. Bohaterowie uciekają, podróżują, ale jest to strasznie monotonne i co jakiś czas miałam wrażenie deja vu (czy ja o czymś podobnym nie czytałam kilkadziesiąt stron wcześniej?). Pomiędzy rozdziałami zaczęłam sobie robić przerwy i przeglądałam recenzje innych czytelników. Znalazłam opinie, w których była mowa o nudnym początku, ale obiecywały one też pełne wariacji zakończenie, dlatego wytrwale brnęłam dalej.... I dalej...

Wszelkie sceny romantyczne były dla mnie żenujące. Uczucia bohaterów były sztuczne. Były momenty, w których wszyscy zachowywali się dziecinnie i totalnie nieadekwatnie do swojej sytuacji. Magia, którą wcześniej podałam jako największą zaletę, tutaj stała się najbardziej irytującym z elementów. Postacie nie mogły z niej korzystać jednocześnie prawie nie zabijając się przy tym albo nie robiąc ogromnej dramy dookoła. W takim razie jaki w tym sens?

Minął u mnie ponad rok pomiędzy czytaniem jednej części a drugiej. Może gdybym zrobiła to ciągiem, to byłabym bardziej zadowolona? Nie wiem. Bohaterowie mieszali mi się ze sobą, większość zachowywała się tak samo. Do nikogo nie umiałam się przywiązać i z czasem po prostu coraz bardziej obojętniałam na to, co się działo. Uczucie głównej pary, na które zresztą wiele osób narzekało w "Gołębiu...", tutaj dopiero we mnie uderzyło swoją naiwnością.

Widziałam, że głosy są podzielone, starałam się dojrzeć w tej książce coś dobrego, ale bezskutecznie. Fabuła mogła pójść w zupełnie innych, ciekawszym kierunku. Zdecydowanie nie mam ochoty na kontynuację.

"Krew i miód" to kontynuacja "Gołębia i węża" autorstwa Shelby Mahurin. Mamy tu przedstawione dalsze losy czarownicy Lou i łowcy czarownic Reida, którzy jak wiemy z pierwszej części są małżeństwem, jak możemy się domyślić, bardzo nietypowym małżeństwem, z czego wynika wiele intrygujących przygód i zawirowań fabularnych. W związku z tym, że jest to drugi tom nie chciałbym za dużo zdradzać z fabuły, ponieważ byłyby to spoilery do pierwszej części, a przecież nie każdy zainteresowany tą recenzją musiał ją już przeczytać, w skrócie więc 2.tom opiera się na poszukiwaniu sojuszników przez głównych bohaterów, aby stawić czoła bezwzględnemu królowi, jak i matce Lou, która pragnie zamordować swoją córkę.

"Krew i miód" to książka z gatunku młodzieżowy romans fantasy. Shelby Mahurin wykazała się bardzo ciekawym pomysłem na fabułę i kreację świata, który może nie jest specjalnie oryginalny ponieważ wzoruje się w jakimś stopniu na średniowiecznej Europie, jednak jest spójny, logiczny, do pewnego stopnia fascynujący, a co ważne angażujący czytelnika. Pewnie wadą nie tylko tej książki, ale całej serii jest jej schematyczność, jednak jest to dość charakterystyczna cecha młodzieżówek. Przyznam szczerze, że "Gołąb i wąż" wciągnął mnie trochę bardziej, bo w "Krew i miód" zwłaszcza pierwsza połowa książki była dość powolna, dłużyła się i bardziej skupiała się nad podbudową finalnych wydarzeń, co mam wrażenie autorka trochę za bardzo przeciągnęła. Podoba mi się za to rozwijający się wątek romantyczny pomiędzy bohaterami, i to pomimo tego że ja nie jestem fanem takich wątków, ale Shelby Mahurin moim zdaniem ograła go bardzo zgrabnie i nie zrobiła z tego wątku typowego młodzieżowego, bardzo infantylnego romansu, który zamiast ciekawić to denerwuje czytelnika, a tymbardziej nie zaproponowała nam jakiegoś niesmacznego erotyku.

Dla mnie plusem tej książki są na pewno głowni bohaterowie, a więc Reid i Lou, ale również Coco i Ansel. Są jacyś, są wyraziści, mają swoje charaktery, ale też widać pewne zmiany w ich postępowaniu i światopoglądzie w stosunku do 1.tomu. Najbardziej podoba mi się przemiana jaka dokonała się w Lou, zdecydowanie ta bohaterka nabrała takiego pazura i stała się bardzo nieprzewidywalna. Warto dodać, że również bohaterowie drugoplanowi nie są bohaterami papierowymi, stanowiącymi jedynie tło dla wydarzeń, wręcz przeciwnie.

Ja już nie mogę się doczekać 3.tomu, który biorąc pod uwagę zakończenie 2.tomu zapowiada się bardzo dobrze, i ja wierzę iż Shelby Mahurin da nam bardzo satysfakcjonujące zakończenie tej trylogii. Jeśli chodzi o samo "Krew i miód" to nie powiedziałbym iż ta pozycja cierpi na syndrom drugiego temu, na pewno jest słabsza niż "Gołąb i wąż", mniej w niej tajemnicy i jakiś niespodziewanych zwrotów akcji, ale stanowi bardzo dobre podbudowanie do finalnej części trylogii. Także jak kogoś zaciekawił "Gołąb i wąż" to tu raczej nie będzie jakoś bardzo rozczarowany, co najwyżej poczuje lekki niedosyt, natomiast jeśli ktoś zastanawia się czy warto w ogóle zaczynać czytanie tej trylogii to ja odpowiadam, że mimo wszystko warto ponieważ Shelby Mahurin pisze bardzo dobrze, ciekawie prowadzi poszczególne wątki i nie oszczędza swoich głównych bohaterów.

Nie miałam co do tej serii żadnych oczekiwań. Żadnych! Sięgnęłam po pierwszy tom bardziej z nudów niż z ciekawości, a okazało się, że znalazłam prawdziwą perełkę, historię która mnie porwała i przypomniała, jak dobrze jest utknąć w fantastyce na wiele godzin...

"Krew i miód" to ciąg dalszy romansu, który nie miał racji bytu, a jednak się wydarzył i przetrwał. Lubię ten wątek miłosny, mimo przewidywalności, mimo że wiele już takich było, po prostu lubię tę chemię między bohaterami i ich roziskrzoną miłość! Największym atutem tej serii jest dla mnie humor, chwilami czarny i sarkastyczny, ale na wysokim poziomie, wywołujący niekiedy nagłe parsknięcie śmiechem. Autorka ma talent do tworzenia bohaterów, którzy wzbudzają sympatię, ale potrafi też wskrzesić mroczny charakter z wyższej półki! No i świat, którzy stworzyła - niby nic nadzwyczajnego, a jednak świetnie się odnalazłam w fabule pełnej czarownic i królewskich intryg.

Drugi tom okazała się godną kontynuacją, chociaż mnie odrobinę bardziej urzekł pierwszy. Polubiłam bohaterów i targały mną emocji w czasie lektury, ale jednak nie przywiązałam się aż tak bardzo, jak przypuszczałam. Myślałam, że druga część rozkocha mnie w tej serii jeszcze mocnej, lecz jedynie podtrzymał moją sympatię do niej.

Osobiście polecam tę serię - wielbiciele lekkiej fantastyki i porywających wątków miłosnych będą zadowoleni! Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko czekać na kontynuację, z nadzieją, że do czasu jej wydania nie zapomnę, co było wcześniej...