Dzieci starych bogów Krew wilka Tom 3

Trzeci i zarazem ostatni tom serii Dzieci Starych Bogów
Aine i Bertram po raz ostatni zmierzą się ze swoim przeznaczeniem, po raz ostatni spróbują umknąć śmierci, po raz ostatni się rozdzielą, by znaleźć się w innym czasie i innym miejscu?

Bohaterowie wymęczeni i wyniszczeni powoli kończą swoją podróż po Kerhalorze. Jarly coraz mocniej zaciska pętlę intryg, wabi do siebie niczego nie świadomych Bertrama i jego kompanie, gdy zdaje im się, że mogą odnaleźć Wilgę wpadają w łapy tego, który pragnie boskości, władzy i chaosu. W tym samym czasie Aine po raz wtóry wkracza do Lasu Śpiących. To dzięki podróży przez Lai Silnem, ma szansę dostać się do Cathbada i uzyskać odpowiedzi, których szuka od czasu masakry w Nomander, tylko czy te odpowiedzi będą w jakikolwiek sposób satysfakcjonujące i pomocne?

Nie wiem czy znacie Agę, ja trochę tak, więc na myśl o zakończeniu trylogii, czułam strach. I nie chodzi o to, że w serii autorki krew leje się litrami a flaczki zostają owinięte wokół ofiar. Bałam się bo wiedziałam, że Agnieszka szykuje zakończenie z przytupem, że śmierć, która od dawna towarzyszyła bohaterom w końcu wyciągnie po nich łapy. Czy to się stało? Czy świat Kerhalory dostanie szczęśliwe zakończenie?
W sumie czasem nawet śmierć może okazać się wybawieniem, a nie przerażającym końcem.

To pierwsza seria, którą przeczytałam, i można ją podciągnąć gatunkowo pod horror i która zrobiła na mnie tak duże i dobre wrażenie. Sposób w jaki pisze autorka jest wręcz niesamowity, trochę czarnego humoru, przerażający i obrzydliwych scen, ale i emocji, które gdy złapią czytelnika w swoje szpony nie wypuszczają ani na minutę. Choć teoretycznie to koniec przygód młodego Armina i Wartówny to coś czuję, że Aga da nam kiedyś całkiem przyjemny i krwawy powrót do Kerhalory.

Wiecie, ja to w ogóle podziwiam autorkę za tak liczną mnogość wątków, które spamiętała i opisała tak, że po wprowadzeniu i rozwinięciu, nastąpiło zakończenie każdego z nich. Ile tu postaci, to głowa mała. Każda z nich czymś się wyróżnia, każda wprowadza swoją osobą inny wątek, inny klimat. Czytałam dwie wcześniejsze części i z ręką na sercu zaznaczam, że ta była nie tyle najlepsza, bo każda była wyjątkowa, tylko może najszybsza i najmocniej rozwinięta. Tu działo się najwięcej, pod najmocniejszym i najkrwawszym naciskiem. Wielka chwała jej za wstęp, naprowadzenie o wcześniejszych tomach i rozpiska dat których wydarzenia były istotne dla treści. Rozdziały niby były długie, ale to za sprawą mnogości wydarzeń i opisów niepokoju, nadejścia czegoś, czego się nie spodziewamy, ale wiemy, że coś się wydarzy. Wątki nie tylko tyczyły się akcji, ale i życia prywatnego postaci. Nawet niekiedy przyznają nam się do najbardziej osobistych wyznań. Trudno powiedzieć co chcą w ten sposób pokazać, bo na pewno nie uległość i niemoc. Może bardziej twardość i upór w dążeniu do celu. By za wiele wam nie zdradzać, bo nie każdy czytał dwie wcześniejsze części, dodam tylko, że postacie, które znaliśmy wcześniej zdejmą swoje maski i zobaczymy ich takich jakimi byli naprawdę. W sumie i świat w którym żyli, ich priorytety, które wyznawali, pragnienia do których dążyli, zrobią sobie fikołka. Autorka dobrze podkreśliła tutaj wartość zbyt wielkiego zaufania. Nigdy bowiem nie wolno mieć go w pełni nawet do najlepszego przyjaciela, a co dopiero do wroga. Demony tutaj częściej dochodzą do głosu, jakby oplatają tych, którzy wcześniej się ukrywali. Pokazały, że zawsze widziały wszystkich, nawet tych ukrytych, tylko wcześniej nie nadeszła ich kolej. W tej części pełno wylanych zdziwień i brudnej krwi. Trup goni trupa i zawsze jest jakiś powód, by o tym porozmawiać. Postacie są ciekawe dlaczego ktoś zginął, a tym samym dają nam odpowiedzi na majaczące nam w głowie pytania. Oj było bardzo ostro. Mam nadzieję, że szybko zapomnę tą historię i będę mogła kiedyś przeczytać ją jeszcze raz:-)