Królowa głodu

,,Królowej Głodu" to swiat doszczętnie zrujnowany. Przeniesiecie sie do Księstwa Kuźni Zachodu zdradzonego przez Korporacje, na którym grasują chudzielce, gotowe rzucić się do gardła każdej istocie, która jeszcze się porusza. W sumie, nie gardzą też padliną... W lasach możecie się natkąć na żlebodźwiedzie, który nim się obejrzycie, rozszarpie was na kawałki. Narażeni będziecie na głód i czyhającą zarazę, po której także nie można ujścia z życiem. Jednym słowem postapo w czystej postaci.
Pewnego dnia do Kuźni, bogatej w złoża żywmetalu, przyjeżdża Bram. Tajemnicza postać, pełna tajemnic.
Czego szuka? Czegoś co będzie symbolem władzy, bo wojna o wpływy jeszcze się nie skończyła. Ona dopiero się zacznie...

Mam pewien problem z hybrydami gatunkowymi. Zwyczajnie nie lubię, kiedy poloczinych jest aż tak dużo elementów, ale lubię akurat, więc postawiłam sobie za punkt humoru przeczytać ,,Królową Głodu". Nie odnajduje się w tej historii pełen, z jednejnstriny fantastyki, z drugiej grozy, gdzie głównym tłem jest degradowany świat, w którym królują reworwelowcy, niczym na Dzikim Zachodzie. Do końca nawet nie wiem dlaczego. Czułam się jakby to byla druga książka z jakiegoś cyklu, a ja nie przeczytałam pierwszej. Tej najważniejszej, gdzie wyjaśniona jest istota problemu, dlaczego ten świat rozpadł się na kawałki i wygląda jak stara, powojenna twierdza.
Niemniej udało mi sie w jakiś sposób zgłębić w tej historii, ale im dalej tym robiło się bardziej dziwacznie. Nie pociągają mnie wyrafinowane zoombiaki. Toleruje takie istoty tylko w filmach sci-fi. Tutaj zaszło to zdecydowanie za daleko, oczywiście w moim odczuciu.
Pierwsza książka autora na której której zawiodłam, nad czym ubolewam.
Zdecydowanie wolę klasykę kryminału w wydaniu pana Chmielarza i czekam na kolejną książkę z Mortką w roli głównej ????

Wojciecha Chmielarza kojarzę głównie z kryminałów i zaskakujących zakończeń, tym razem Pan Wojciech zakończeniem również zaskoczył, ale zaproponował nam niesamowity miks gatunkowy. W postapokaliptyczny świat wplótł horror, sci-fi, western i klasyczne fantasy. Mamy ogromne, krwiożercze potwory, ludzi zarażonych okropną chorobą, którzy wyglądają i zachowują się jak zombie, jest szeryf niczym z amerykańskiego westernu, są wyborowi strzelcy, szermierze, ryczerze, wrogie obozy zwalczające się wzajemnie i spiskujące przeciw sobie. Czytając tę książkę na myśl przyszło mi, że to takie zgrabne połączenie "Gry o Tron" z "Mroczną Wieżą" S.Kinga. Oczywiście ta książka nie jest tak rozbudowana i spektakularna, ale sporo elementów, i to tych ciekawszych czerpie z tych obu sag fantasy.

Muszę oddać, że autor bardzo zgrabnie połączył wszystkie gatunki i zbił to w jedną, logiczną całość. Świat, który wykreował miał jasne, i spójne zasady którymi się kierował. Mimo, że książka ma dość wysoki próg wejścia, zostajemy wrzuceni w kompletnie obcy świat, możemy się bardzo szybko połapać o co w nim chodzi. A pomimo tego, że różne uniwersa się tu przenikają nic się ze sobą nie gryzie, bo jest przedstawione bardzo wiarygodnie. Dodatkowo język jakim operuje autor jest bardzo przyjemny, dzięki czemu powieść czyta się bardzo dobrze.

Mocnym punktem tej książki są bohaterowie. Mamy tu kilka świetnie wykreowanych postaci jak Bram, Ellen, Siren czy Piotr. Bardzo charyzmatycznych, a jednocześnie niejednoznacznych, które prowadzą ze sobą bardzo soczyste, kapitalne dialogi, nierzadko naszpikowane specyficznym humorem, często opierającym się na grubszym słowie. Mamy też wiele zaskakujących zwrotów akcji, zdrad, niespodziewanych sojuszy i zmian frontu. Bohaterowie są tak tajemniczy, że trudno przewidzieć co zrobią w danej chwili.

W zasadzie jedynymi minusami tej powieści są drobne przestoje w akcji, ale nie jest to uciążliwe, i dość płascy i nijacy bohaterowie drugiego planu, może nie wszyscy, ale większość, ich losy po prostu nie ciekawią czytelnika.

Fantastyka z domieszką postapo, grozy, a nawet westernu? Jeśli taki miks gatunkowy wyszedłby spod pióra innego autora, to mogłoby być różnie, ale Wojciech Chmielarz uczynił z niego fascynującą lekturę. Ta nieprzyjazna kraina, w której ?każdy dla kogoś szpieguje? owładnęła mną niczym gorączka żywmetalu ówczesnymi ludźmi.

Z pewnością na mojej wysokiej ocenie zaważył nie tylko zachwyt nad dotychczasową twórczością autora, ale też zamiłowanie do horroru i fantastyki. Jednak miałam wrażenie, że autor, skupiając się przede wszystkim na wartkiej akcji i kreacji bohaterów nie do końca wykorzystał potencjał, jaki dał stworzony przez niego postapokaliptyczny świat. Ja wolałabym go zobaczyć nieco szerzej, jednak dla innych mógłby okazać się niepotrzebnym balastem spowalniającym dynamikę akcji.

A tej tu nie brakuje! Wyruszający z misją specjalną młody Holender wkroczy na ścieżkę, którą podążają nieprzychylny szeryf, tajemniczy Polak i wyjątkowa dziewczynka. Nie brak tu walk, intryg, zdrady i miłości. Każdy skrywa mniej lub bardziej istotne sekrety i kieruje się własnymi, często skrytymi pobudkami. A w tle majaczy zło, którego nikt się nie spodziewa?

Chmielarz jak zawsze pokazał klasę! Z wprawą nie tylko zarysował niepokojące postapokaliptyczne uniwersum, do którego mam nadzieję pozwoli nam jeszcze kiedyś zajrzeć, ale stworzył też barwnych bohaterów i akcję, od której nie sposób się oderwać.

Chmielarz jest jednym z tych autorów, których książki biorę w ciemno. Tak naprawdę ta książka jest wznowieniem wydania z 2014, które ukazało się jako ebook.


Dwadzieścia lat po tym, jak Księstwo Kuźni Zachodu upadło pod naporem sił Korporacji, zdradzone i opuszczone w decydującej chwili przez sojuszników, jego dawne tereny wciąż pozostają ponurym pasem ziemi niczyjej. Ludzi pamiętających czasy wojny pozostało niewielu ? ci, którzy jakimś cudem przetrwali rzeź, padali ofiarą grasujących w lasach ogromnych żlebodźwiedzi, nieuleczalnej zarazy, ale też zwyczajnego głodu. W końcu przesiąknięte krwią poległych ruiny państwa stały się domem głównie dla przybywających z daleka poszukiwaczy żywmetalu, który jest rzadkim i cennym kruszcem o wyjątkowych właściwościach, którego nawet wątła obietnica wystarcza, by przyprawić o pozbawiający zdrowego rozsądku obłęd wszystkich podążających za wizją szybkiego wzbogacenia.
Do takiego miejsca przybywa młody Holender Bram Huygens. Bez towarzyszy, bez karawany, bez bagaży i bez jakiegokolwiek sprzętu do wydobywania. To już wzbudza podejrzenia, a chłopak dodatkowo nie chce mówić o tym, kto i po co przysłał go do osady żyjącej z poszukiwaczy cennego kruszcu, ale nikogo to nie dziwi ? tutejsi nie są zbyt otwarci. Miniona wojna, która nie wzięła się znikąd, jest pokłosiem chaosu zrodzonego po apokalipsie. Okazuje się, że Bramowi powierzono misję, od której zależy przyszłość dawnego księstwa i jego mieszkańców. Czeka go ciężkie zadanie, szczególnie że nie wiadomo kto z kim tak naprawdę trzyma, a by kłopotów było mało, to lokalny szeryf ma Brama na oku i nie spocznie, dopóki nie dowie się, co skrywa Holender. Jedno jest pewne, w Kaźni każdy skrywa jakiś sekret, a niektóre z nich są pilnie strzeżone, do takiego stopnia, że tak naprawdę nie wiadomo, komu można zaufać, a komu nie.
Dodatkowo gdzieś w głębi lasów budzi się nowa siła ? potężna, obłąkana, żądna ludzkiego mięsa i zemsty.

?Królowa Głodu? to zupełnie inny Chmielarz, jakiego znamy. Mamy tutaj istny miks gatunków. Postapokaliptyczny horror, science fiction, fantasy, a nawet western.

Powiem wam szczerze, że z początku nie mogłam się odnaleźć w tym świecie, (może dlatego, że nie czytam za bardzo SF i fantastyki) ale myślę, że każdy, kto by trafił do takiej Kuźni, też nie mógłby się tam od razu odnaleźć. Akcja momentami jest zawiła i można się trochę pogubić, ale chyba właśnie o to chodzi w horrorach, że człowiek nie wie, co się dzieje, a wszystko czasem jest tak tajemnicze i trudne do zrozumienia, że aż przerażające.
Jednak koniec końców wkręciłam się w tę historię i z zapartym tchem czekałam na rozwój wydarzeń. Nie mogłabym nie wspomnieć o zakończeniu, którego się nie spodziewałam, choć właściwie coś podejrzewałam na początku, ale autor tak pokierował fabułę, że po drodze o tym zapomniałam.

Bez wątpienia, Chmielarz pokazał, że inne gatunki nie stanowią dla niego problemu. I tutaj mogłabym napisać, że jednak najlepiej wychodzą mu kryminały, ale potem w głowie pojawia się seria z Bezimiennym, która jest również westernem i jest genialna. Dodatkowo ostatnio autor poinformował, że szykuje się jakiś horror, także jestem mega ciekawa, co tym razem z tego wyjdzie.

Jeśli lubicie powyższe gatunki, to książka się wam spodoba. Jeśli lubicie Chmielarza, to też polecam.

Pochłonięta! Cieszę się, że po raz kolejny autor pokazał na co go stać i to w jakim stylu! Zdecydowanie każdy z nas kojarzy go z thrillerów, które ja uwielbiam, a tutaj mamy zupełnie co innego! Jeśli nie sięgacie regularnie po książki z elementami fantastyki i postapokalipsy, to myślę, że zdecydowanie możecie ty wypróbować! Zdecydowanie ta książka będzie sporą niespodzianką dla stałych czytelników Pana Chmielarza!

Zdecydowanie przy tej książce nie da się nawet przez chwilę nudzić! Mamy tutaj tyle połączeń i tak wiele gatunków, które mnie całkowicie pochłonęły. Głównie powieść opiera się na fantastyce i
postapokalipsie, ale mamy też sporo horroru, science fiction i nieoczekiwanego westernu! Nasz główny bohater jest Holendrem. Bram Huygens samotnie przybywa do księstwa Kuźni Zachodu, które upadło 20 lat temu. To miejsce to pustka i nicość z którą musi mierzyć się nasz bohater. Przeszłość tutaj mocno oddziaływuje na teraźniejszość, a autor stopniowo wprowadza nam kolejne bardzo charyzmatyczne i mocne postacie. Cała książka napisana jest świetnym językiem i podczas jej czytania nie sposób sobie nie wyobrazić tego miejsca! Jak dla mnie ta powieść to eksperyment, który wyszedł mu genialnie! Tym samym pokazuje nam jak świetnym jest autorem i jaką wyobraźnią może się pochwalić!

No cóż, Chmielarz po raz kolejny mnie zaskoczył. Niestety nie jest to pozytywne zaskoczenie. Przypomina mi to twórczość Mroza. Panie Wojciechu, nie idż Pan tą drogą. Zdecydowanie lepsze, dużo lepsze w Pana wykonaniu są kryminały i powieści obyczajowe. Proszę się ich trzymać. Żaden z nich mnie nie zawiódł, nie rozczarował.
Fantasy...no way.
Na plus Królowej głodu zasługują bardzo ciekawie wykreowane postaci, nawet te, które wzbudziły we mnie obrzydzenie. Autor ma fantazję. Niezależnie od tego, jaką książkę Chmielarz pisze, jego bohaterowie zawsze są świetnie nakreśleni. Są pełni życia, charakteru, wiele wnoszą do fabuły. Można ich pokochać, lub częściej nie lubić, ale z pewnością nie można wobec nich pozostać obojętnymi. Tak samo jest z postaciami Królowej głodu. Chociaż trudno mówić o ich pokochaniu. Postaci są hmm... kuriozalne. Ja wiem, to jest fantastyka, ale mimo wszystko.
Do tego ciekawy (tak ogólnie) pomysł na fabułę, w części bardzo aktualny z tym, co akurat się obok nas dzieje, co odpukać może się wydarzyć...tyle, że na innej planecie, ale wojna i to co po niej, to wojna, niezależnie od planety. Napisałam, że tak ogólnie pomysł ciekawy. Gdyby autor tak bardzo się nie zagłębiał w ten pomysł, ehh...byłoby dużo lepiej. Tak, niby to sprzeczne ze sobą, ale wierzcie mi autor puścił wodze wyobraźni, fantazji i daje się to odczuć w trakcie lektury...niestety.
Może i jest to nieźle napisane, może się nie znam, ale fantasy tak w ogóle to zdecydowanie nie moja bajka. I to do tego fantasy w takim obrzydliwym wydaniu.
Lubię książki w nurcie postapokaliptycznym. Taka jest też Królowa głodu. Ale dołożenie do tego bardzo dużej porcji fantasy sprawia, iż całość jest dla mnie po prostu niestrawna. Takie dwa grzybki w barszczu. O jednego za dużo. Zdecydowanie lepiej by to wyszło gdyby autor pozostał w formule postapokaliptycznej, tylko i wyłącznie. Biorąc pod uwagę, co dzieje się ze światem, dokąd to wszystko zmierza, byłaby to powieść bardzo na czasie. Szkoda, że Chmielarz na tym nie poprzestał. Dołożenie do tego potworów, mutantów i różnych innych... jak to nazwać...elementów...no to za dużo.
Poza tym opisy, szczegóły...no przykro mi, nie jestem zbyt delikatna, nie brzydzę się byle czym, ale to co zaserwował autor, zdecydowanie za dużo tego. Jednak tak jak wspomniałam na początku, fantazji nie można mu odmówić.
Najgorsze jest to, że w pewien sposób książka nie jest zakończona. Całość sugeruje możliwość kontynuacji. I to mnie przeraża. Wojciechowi Chmielarzowi w tym wydaniu mówię zdecydowane NIE.
Czekam za to niecierpliwie na kolejny kryminał autora.

Ta książka bardzo mnie zaskoczyła. Czytałam kilka kryminałów Wojciecha Chmielarza i choć podobały mi się, to nie zachwyciły mnie ponadprzeciętnie. Z ciekawością sięgnęłam po napisaną przez niego powieść fantasy i okazało się to strzałem w dziesiątkę - ciekawy świat, interesujące postaci bohaterów, potwory intrygi, przygoda, ciekawa fabuła. W tej książce znalazłam wszystko czego oczekuję po książce fantasy. W dodatku najciekawsza postać żeńska jest moją imienniczką, przez co jeszcze ciekawiej czytało mi się tą powieść ;) Bardzo polecam!

Książki pana Wojciecha biorę w ciemno???? Jeszcze się nie zawiodłam, dlatego ?Królowa głodu? jest już na mojej liście książek do przeczytania.