Kroma (twarda)

Kiedyś częściej czytałam komiksy, teraz rzadko po nie sięgam, gdyż wciąż szukam czegoś, co by mnie zaskoczyło, a nie tylko pokazało zwyczajną opowieść. Tutaj wielkim plusem jest duży format książki, który sugeruje, że nie powinny jej czytać dzieci. Powiedziałabym, że każda strona jest kolorowa, ale tak naprawdę przewijają się tam tylko mroczne i ciemne zabarwienia. To one oddają emocje, które wynikają z treści. Praktycznie na karcie każdej strony czyha na postacie jakieś niebezpieczeństwo. Nie wszystko, co wygląda na pierwszy rzut oka dobrze, jest dla nich korzystne. Ewidentnie krążą tutaj siły zła. Kiedy już się je zobaczy, czujemy jakbyśmy sami tym przesiąkali. Autor zasugerował tutaj takie ciekawe powiedzenie, żeby nie wierzyć w słowa innych, tylko samemu wysilić umysły, by przekonać się, czy ktoś nie chce nas zmanipulować. Takim przykładem była tutaj dziewczyna, którą uważali za potwora. Każdy się jej bał, gdyż była obarczona złą sławą o której słyszeli. Tylko jeden chłopiec postanowił się przekonać, czy jest w tym jakaś prawda. Zwłaszcza w momencie, kiedy ujrzał jej kawałek twarzy pod maską, która szeptem przeprosiła za to, co zrobiła. Korzystając ze swych względów zapragnął ujrzeć ją jeszcze raz, a następnie uwolnić. Tylko czy to takie proste? Czy mógł na tyle zaufać swojemu sercu, by sprzeniewierzyć się rozkazom innych?
Nie sądziłam, że ta historia tak bardzo mnie wciągnie. Postacie są bardzo twarde i zawistne. Najważniejsza dla nich jest władza i podtrzymywanie jej poprzez nastraszenie i krzywdzenie innych. Wykorzystują ich do obrania swoich celów. Podobało mi się tutaj podkreślenie tego jak ważne jest, byśmy sami myśleli i nie pozwalali brać za pewnik słów innych, zanim sami się o tym nie przekonamy. Jest to też opowieść o odwadze, gdzie wygrywa ten, kto potrafi trzeźwo myśleć. Również o tajemnicach, które miały nigdy nie wyjść na jaw. Jak widać miłość też ma tu swoje prawa, ale tylko silni potrafią ją utrzymać. Na tak mroczną historię, znalazłam tutaj całkiem sporo dobrych uczuć, choć największe w tym wszystkim było zwyczajne zaskoczenie. Jak widać nie ma tajemnicy, która nigdy nie wyszłaby na jaw:-)

Autor komiksu Lorenzo De Felici przenosi nas do zupełnie innego świata. Jak dowiadujemy się z kolejnych stron, z ludzkości ocalała jedynie garstka osób. Powodem tego ma być zemsta niejakiego Króla Kolorów. Pragnie on zemsty, a przez to człowiek stał się zwierzyną. Poza murami Bladego Miasta, stanowiącego schronienie ludzi czyhają gigantyczne, zabójcze jaszczurki. Jedynym sposobem na obronienie się przed nimi jest pozbawienie wszystkiego kolorów. Tak oto w tej szarości i nijakości poznajemy bohaterów komiksu Kroma.

Główną rolę odgrywa tutaj tytułowa Kroma. Jest ona uwięziona z powodu jej kolorowych oczu. Gdy jednak o jej istnieniu oraz fakcie, że jest człowiekiem, a nie żadnym demonem dowiaduje się jeden z uczniów zarządcy Bladego Miasta, udaje jej się uciec. Z pierwszej ręki mamy okazję zaobserwować piękno świata pełnego żywych, dynamicznych barw w kontraście do szarości i nijakości ludzkiej egzystencji. Poznajemy skalę zagrożenia, jakie stanowią wspomniane jaszczury i zastanawiamy się czemu ludzie nie spróbują stawić czoła potworom.

Historia wciąga. Wraz z poznawaniem sekretów tego świata w naszej głowie pojawiają się kolejne pytania. Czy opowieść dotycząca Króla Kolorów jest prawdziwa? Czy nie ma już tutaj odważnych ludzi? To tylko kilka z nich. Zarówno ta ludzka szarość, jak i barwna natura robią ogromne wrażenie pod kątem wizualnym. Niektóre z ilustracji naprawdę zapierają dech w piersiach.

Można przyczepić się tu do faktu, że Kroma bardziej skupia się na kreowaniu świata przedstawionego z charakterystycznymi dla niego elementami niż na rozwoju postaci. Tak naprawdę ktokolwiek mógłby wcielić się w główną rolę i wielce prawdopodobnie nasze wrażenia byłyby identyczne. Zabrakło mi tej możliwości złapania głębszej więzi z bohaterami komiksu. Poza tym momentami fabuła jest nieco chaotyczna i skaczemy od jednego wątku do kolejnego, co potrafi nieco wytrącić czytelnika z równowagi.