Kraina popiołu

"Cesarstwo piasku" dosyć mocno mnie zawiodło. Liczyłem na mocną fantastykę z ciekawym tłem kulturowym, jednak powieść nie do końca spełniła moje oczekiwania. Postanowiłem jednak dać szansę drugiej część cyklu, również z tego powodu, że opowiada ona o innej bohaterce, siostrze Mehr z pierwszej części, czyli o Arwie. Do tego okładka "Krainy popiołu" jest chyba jeszcze piękniejsza niż "Cesarstwa piasku", co na pewno zachęca do lektury.

Rozpoczynając czytanie "Krainy popiołu" nie miałem wobec niej zbyt wielkich oczekiwań, dzięki czemu pozytywnie się zaskoczyłem. Książka jest lepsza niż poprzednia część cyklu, dzięki czytało mi się ją lepiej. Może też po prostu wiedziałem jakiego stylu spodziewać się po tej autorce, ale uważam że ta powieść jest też lepiej napisana. "Kraina popiołu" podobnie jak "Cesarstwo piasku" skupia się na wewnętrznych przeżyciach głównej bohaterki, ale tym razem towarzyszy temu przynajmniej jakaś akcja. Zwłaszcza w pierwszej połowie książki dzieje się sporo i całkiem dynamicznie. Potem miałem wrażenie, że fabuła nieco wyhamowała, mimo że w teorii nadal coś się działo, lecz kompletnie tego nie odczuwałem.

Co do magii, jest ona ciekawa i był to jeden z wątków, który mi się podobał. Motyw z tytułową krainą popiołu i przodkami był dla mnie interesujący. Z nowych bohaterów, najciekawszymi postaciami byli dla mnie synowie cesarza. Każdy z nich był inny, a relacje między nimi zagmatwane.

Uważam, że w toku akcji możnaby pokazać więcej nieszczęść, które spadają na Cesarstwo, a nie tylko mówić, że istnieją. Do tego nie wiem co sądzić o zakończeniu, bo jeśli nie powstanie kolejna część (a seria ta opisywana jest wszędzie jako dylogia) to jestem bardzo zawiedziony takim finałem. Zobaczymy co przyniesie przyszłość.

Reasumując, "Kraina popiołu" nie do końca przypadła mi do gustu, ale mam pewność, że wielu osobom spodoba się taki tok akcji i tło kulturowe. Tak czy siak, warto dać szansę, nawet po pierwszej części tej dylogii.

...

"Kraina popiołu" Tashy Suri to drugi tom Ksiąg Ambhy - dylogii fantasy łączącej motywy cesarstwa oraz wierzeń starego świata, gdzie wyznawcy obcują z duchami (dewa). Pierwsza część, czyli "Cesarstwo piasku", zaintrygowała mnie pustynnym klimatem, wątkiem zaaranżowanego małżeństwa, magią przymusu oraz niezłomną wiarą w zapomniane bóstwa. Mimo że książka nie była idealna, z chęcią sięgnęłam po kontynuację.

Nie spodziewałam się, że autorka popchnie fabułę tak bardzo do przodu. Arwa, młodsza siostra Mehr (główna bohaterka "Cesarstwa piasku"), jest już dojrzałą kobietą po przejściach. Dopiero co straciła męża w masakrze w Forcie Darez, więc, chcąc w spokoju przejść żałobę, udaje się do eremitorium wdów. Tam wskutek zrządzenia losu na jaw wychodzi jej największy sekret - dziedzictwo krwi Amrithi, dzięki któremu jako jedyna przeżyła masakrę.

Świadomość, że w cesarstwie dzieje się bardzo źle, popycha Arwę do ostatecznej decyzji przeniesienia się do pałacu cesarskiego. Zamierza wykorzystać potencjał kryjący się w jej krwi, a co za tym idzie - poddać się szeregom eksperymentów mających pomóc w odnowie cesarstwa.

Gdy Arwa dociera na dwór, czeka ją nie tylko walka z czasem, ale również zderzenie z etykietą dworską, wszelkimi knowaniami, spiskami. Staje na najniższym szczeblu drabiny społecznej. Podobnie jak jej towarzysz, cesarski bękart ukryty w jaskini, Zahir. Czy tej dwójce uda się odkryć prawdę problemów cesarstwa? Czy wkraczając do krainy popiołu, świata martwych, nie zagubią przy okazji siebie?

"Kraina popiołu" Tashy Suri to dobra high fantasy z niesamowicie klimatycznym systemem magicznym. Z początku byłam nieco zagubiona tym nagłym przeskokiem czasowym, ale po namyśle doszłam do wniosku, że pomysł okazał się jak najbardziej trafny. Podobnie jak fakt oddania głosu młodszej siostrze, Arwie. Pokazało to nowe, świeże spojrzenie na znane problemy.

W drugiej części czytelnicy lepiej dowiadują się, jak wygląda cesarstwo od środka. W Cesarstwie piasku autorka skupiła się na przedstawieniu wierzeń i obrzędów Amrithi, teraz czytelnicy poznają problem od drugiej strony. Pojawia się tu więcej knucia, sekretów oraz nocnych morderstw z zaskoczenia. W pałacu każdy bohater gra kogoś innego, przez co nigdy do końca nie wiadomo, komu ufać.

Niezwykle klimatycznym, doskonale poprowadzonym wątkiem były podróże do tytułowej krainy popiołu. Arwa musiała zmierzyć się z własnymi demonami, przeciwstawić strachowi, a przede wszystkim odkryć tożsamość i zrozumieć, kim tak naprawdę jest. Jedzenie popiołu, wprowadzanie się w narkotyczne sny oraz upuszczanie krwi umiejętnie budowało napięcie i tworzyło wyjątkową atmosferę grozy.

Na plus zasługuje również relacja między Arwą a Zahirem. Wypadła niezwykle dojrzale i bardzo realistycznie. Nie pojawiła się namiętność, miłość od pierwszego wejrzenia czy towarzyszące temu szaleństwo. Więź tworzyła się stopniowo, powoli i nieprzymuszenie, co było naprawdę piękne.

"Kraina popiołu" nie jest jednak bez wad. Okropnie nużył mnie początek. Nie potrafiłam się wciągnąć, a główna bohaterka irytowała mnie do granic możliwości. Mimo swoich lat i przeżytych tragedii zachowywała się nad wyraz niedojrzale, jak głupiutka gąska. Na szczęście po około połowie historia wciągnęła mnie do dna; Arwa zaczęła myśleć nad dalszymi posunięciami i przestała się nad sobą użalać. Drugim minusem jest słabe zakończenie, które mimo że na odczepnego domykało fabułę, to autorka nie postawiła ostatniej, przysłowiowej kropki.

Mimo kilku wad "Kraina popiołów" Tashy Suri to naprawdę dobra fantasy okraszona magiczną atmosferą, interesującymi wątkami i niegłupimi bohaterami. Odkrywanie przedstawionego świata urzeka, podobnie jak wędrówki po krainie popiołów. Historia o odnajdowaniu własnego miejsca na ziemi, o podążaniu za dobrem i chęcią ochrony cesarstwa, a także o stawianiu czoła największym lękom, z pewnością spodoba się wielu. Polecam, ale przedtem radzę zapoznać się z "Cesarstwem piasku".

Kraina popiołu Tasha Suri - jest to 2 tom.

Gdy przeczytałam Cesarstwo Piasku miałam mieszane uczucia. Nie porwała mnie tak, jak zakładałam, ale postanowiłam dać szansę kolejnej książce i przekonać się, jak rozwinie się sytuacja.
To był bardzo dobry pomysł. Zdecydowanie ta, podobała mi się bardziej!
W Krainie popiołu dostajemy dalszą historię z punktu widzenia młodszej z sióstr - Arwy.
Możemy lepiej przyjrzeć się ?ptakom?, które w ?Cesarstwie Piasku? były opisywane jako ?Dewa?. Tam, nie do końca mieliśmy jasność czym są, dlaczego itd. Tutaj? momentami było upiornie. Oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa! Świetnie wykreowane postacie! Chciałabym poczytać więcej o nich!

Gdy zanurzasz się w Krainie popiołu? Sen mieszał się z jawą. Nie zawsze wiesz, kiedy to, co się dzieje - jest naprawdę. Ale czy to, co nam się śni nie jest rzeczywistością? Nie wydarzyło się lub nie wydarzy? Co tak naprawdę znaczy być prawdą? Czy to nie jest tylko kwestia tego, co mamy w głowie i na co się zgodzimy?

Wszystko co przeżywała Arwa zasługuje koniecznie na kontynuację, ale z tego co czytałam, to chyba jej już nie będzie?
Właśnie teraz zrobiło się naprawdę ciekawie. Arwa ma potencjał.
Polubiłam ją bardziej niż jej siostrę Mehr.

Świat jaki otacza naszą bohaterkę jest niesamowity. Pustynia, cesarstwo, mieszkańcy, wszystko to kojarzy mi się z Półwyspem Arabskim i Islamem. Klimat, suchość powietrza, stroje, zachowanie? tajemniczość?

Czytając odnajdziemy nie tylko zagadkę, przemianę głównej bohaterki, ale również miłość, samotność i lęk.

Momentami autorka zaskakiwała mnie swoją wyobraźnią, dzięki której pokazywała nam na łamach książki wykreowany świat.

Te sny? całe sytuacje przedstawione? majstersztyk.

Pamiętacie książkę Tashy Suri ?Cesarstwo Piasku?? To pierwszy tom cyklu The Book of Ambha, który jakiś czas temu dla Was recenzowałam. Doczekaliśmy się drugiego tomu, co ciekawsze z zupełnie inna główną bohaterką, która także nie miała łatwego życia. Akcja powieści rozgrywa się dziesięć lat po wydarzeniach rozgrywających się w ?Cesarstwie Piasku?. Tak, jak w przypadku pierwszego tomu szata graficzna jest niesamowita, kolory intensywne, wprost nie można oderwać wzroku od książki. Byłam zaciekawiona dalszym rozwojem akcji, a także zastanawiałam się, czy autorka poszerzy dla nas świat potęgując czytelnicze doznania. Czy spotkamy jeszcze Mehr? Wiele pytań kłębiło się w mojej głowie, dlatego też wzięłam się za lekturę i przepadłam.
Główną bohaterką książki autorstwa Tashu Suri pod tytułem ?Kraina popiołu? jest Arwa, kobieta jest młodszą siostrą wspomnianej wcześnie Mehr. Życie jej było ciężkie, jako jedyna ocalała masakrę w wyniku, której stała się wdową. W świecie wykreowanym przez Tashę Suri takie kobiety musiały się udać w specjalne miejsce, gdzie ostawały do kresu swoich dni. Nazywano je emitorium wdów, jednak dziewczyna jest bardziej niezwykła niż przypuszczała. W jej żyłach płynie krew potępionych, chce tylko się ukryć przed wzrokiem i potępieniem. Czuje, że jest hańbą dla rodziny, chociaż tak naprawdę stara się być przykładną obywatelką. Los jednak bywa przewrotny, ktoś skazany na potępienie ma szansę, aby ocalić świat. Nie można wybrać tego, kim się urodzimy i jaka krew płynie w żyłach, kim są rodzice i bliscy, ani tego, kiedy przyjdzie nam ich stracić. Arwa wraz z przekleństwem otrzymała dar, jak go wykorzysta? Czy znajdzie w sobie siłę i zacięcie, aby odmienić nie tylko swój los, ale także wszystkich innych?
?Kraina popiołu? to książka, która rozwija świat poznany w ?Cesarstwie Piasku?, zachęca czytelnika do zapoznania się z innymi bohaterami, a wszystko to w pustynnej otoczce. Tasha Suri tym razem postawiła na akcję, jest bardziej zarysowana, co sprawia, że ciężko było odłożyć książkę na chociażby na chwilę. Niebezpieczeństwo, emocje, bohaterka wychowana zupełnie inaczej niż Mehr, w końcu w Cesarstwie kobiety nie miały zbyt wiele praw, musiały się podporządkować. Bardzo podobała mi się Kraina Popiołu, o której nie sposób jest nie wspomnieć, musze przyznać, że autorka ma niesamowitą wyobraźnię, z której czerpie garściami. Polubiłam Arwę, momentami było mi jej żal, jednak miała w sobie wiele siły, którą nie zawsze zdawała się dostrzegać. ?Kraina popiołu? to historia, która jest bardzo ciekawa, potrafi rozbudzić w czytelniku emocje, przenieść w zupełnie inny świat sprawiając, że stanie się on częścią zawiłej historii.