Krzycz po cichu braciszku

Jeremasz i Pamela to czternastoletnie bliźnięta. Rodzinę poznajemy w chwili kolejnej przeprowadzki. Chłopiec różni się od swoich rówieśników. Dla niego dni tygodnia mają kolor i nie akceptuje członków rodziny w niebieski poniedziałek w garderobie innego koloru. Każdy dzień ma swoją barwę w jego świecie. Nie rozstaje się z pokrywką, a jej odebranie może się źle skończyć dla drugiej strony. Spacery z Jeremim też bywają trudne. Wystarczy, że jakieś auto nie stanie na swoim miejscu parkingowym. Chłopiec zeyje w swoim świecie, który każdego dnia próbuje zrozumieć jego mama i siostra. Jeremisz to chłopiec ze spektrum autyzmu niskofunkcjonującego.

Trafiłam na ta książka przypadkiem, szukając ciekawej i wartościowej książki dla córki. Nie jestem pewna kilkulatek zrozumie z niej wszystko, ale na pewno pytaniom będzie końca. To książka zarówno dla dorosłych czytelników jak i dla tych młodszych, napisana bardzo prostym językiem. Nie ma tutaj zagadnień z pogranicza medycyny i psychologii. Żaden z tej książki poradnik, to fikcyjna historia pewnej rodziny, jakich wiele w rzeczywistości... Przede wszystkim opisane są sytuacje wyjęte z dnia codziennego, co pozwala bliżej zrozumieć z czym mierzy się rodzina Jeremiego. Dla kontrastu poznajemy także Patryka, który chodzi do klasy razem z Pamelą. On także ma zdiagnozowane autyzm, ale wysokofunkcjonujący. Dzięki temu, że autorka pozwoliła nam poznać obu chłopców, możemy zobaczyć czym różnią się oba rodzaje autyzmu. Dla laika, który nie miał styczności z tematem, jest to przedstawione w bardzo czytelny sposób. Nie ukrywam, że w trakcie lektury towarzyszyło mi wiele emocji. Zrozumienie dla matki, podziw dla siostry, współczucie, smutek, czasami uśmiech... Cała paleta uczuć. Lektura niewątpliwie potrafi też wycisnąć łzy.
Bardzo polecam. Temat ciężki, ale podany w bardzo prosty sposób.