Krzyk orła (twarda)

Sagę ?Millennium? Larssona przeczytałam wiele lat temu, ale sięgnęłam po nią dość późno, gdy miała już tytuł bestsellera i czytali ją wszyscy. Pamiętam swoje rozczarowanie, bo pierwsze 50 stron to był dramat. Opis sprawy wytoczonej Mikaelowi Blomkvistowi był tak nudny, że poczułam się oszukana. Już miałam odłożyć lekturę, gdy lawina ruszyła i resztę połknęłam nie wiedzieć kiedy. Gdy po śmierci Larssona kontynuację przejął David Lagercrantz, nie miałam odwagi aby zmierzyć się z tematem. Teraz kolejne 3 tomy pisze nowa autorka, a ?Krzyk orła? to część pierwsza. Wprawdzie mimo długiego czasu jaki minął od lektury pierwszych tomów i braku znajomości części 4-6, nie miałam poczucia że czegoś nie rozumiem. Widać jednak, że główni bohaterowie ? Mikael i Lisbeth trochę się zestarzeli. Charakter pozostał, jednak brak tu tego pazura, zwłaszcza u Salander.

Drogi bohaterów przecinają się ponownie. Tym razem spotykają się przypadkiem na północy kraju, gdzie Mikael udaje się na ślub córki, a Lisbeth ma zostać opiekunką swojej bratanicy Svali, której matka zaginęła. Zarówno dziewczynka jak i przyszły zięć Mikaela w sposób zamierzony bądź nie, są wplątani w korporacyjne bezwzględne walki dotyczące przejęcia naturalnych terenów od prywatnych właścicieli. Gdzie władza i pieniądze, tam rodzą się nadużycia i przestępstwa. Porwania, pościgi, szantaże, morderstwa, to wszystko znajdziecie w książce. Czyta się to bardzo dobrze, książce treściowo nic nie można zarzucić, ale mam wrażenie, że równie dobrze mogłaby to być książka kompletnie nie odnosząca się do Millenium. Bohaterowie Larssona, których tak polubiliśmy są potraktowani bardzo marginalnie i ich udział praktycznie nie ma znaczenia. Mam poczucie że ich nazwiska wykorzystane są tylko po to by połączyć książkę z trylogią. Mam nadzieję, że autorka rozkręci się w kolejnych częściach, by miało się pewność, że czyta się Millenium, a nie kolejny szwedzki kryminał.

[...] Przeżyłaś jako jedyna z twojej rodziny. Jesteś świadkiem. Twoja odpowiedzialność polega na tym, aby nie umrzeć. [...]"
To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Karin Smirnoff. Mam nadzieję, że nie ostatnie, ponieważ ta autorka zasługuje na uwagę. Od czasu do czasu lubię sięgać po książki szwedzkich pisarzy. Tym razem do ręki wpadła mi powieść pod tytułem "Krzyk orła". Jest to historia jak najbardziej na czasie. Mamy tutaj mroźny, biały i surowy klimat. Nie martwcie się, ponieważ rozgrzewają emocje towarzyszące czytaniu.
"Krzyk orła" jest siódmą częścią przygód głównych bohaterów: Lisbeth Salander i Mikaela Blomkvista. Czy znacie poprzednie części: "Mężczyźni, którzy nienawidzą kobiet", "Dziewczyna, która igrała z ogniem", "Zamek z piasku, który runął", "Co nas nie zabije", "Mężczyzna,
który gonił swój cień", "Ta, która musi umrzeć"? Nie martwcie się, ja też ich nie znam. Mimo wszystko bardzo dobrze odnalazłam się w tej historii. Uwielbiam szwedzkie kryminały.
Mikael Blomkvist jest byłym dziennikarzem śledczym gazety "Millennium". Wybiera się na ślub córki.
Lisbeth Salander jest programistką i hakerką. Nieźle zna się na informatyce i bezpieczeństwie w sieci. W jakim stopniu przydadzą się jej zdobyte umiejętności? Czy będzie potrafiła zaopiekować się swoją bratanicą (córką swojego przyrodniego brata)? Co się stało z jej matką?
Oprócz wątków obyczajowych znajdziecie tutaj interesujące wątki kryminalne. Oczywiście znajdziecie tutaj ciekawe zwroty akcji.
Co się stanie, gdy prawda zacznie powoli wyciekać? Kto będzie zagrożony? Czy orły lubią żywić się ludzkim mięsem?
Podobały mi się krótkie, zwięzłe rozdziały. Jest ich aż 86. Dzięki nim nie wiało nudą. Nie miałam czasu na odpoczynek.
Jeżeli lubicie książki, w których znajdziecie mnóstwo intryg, spisków i nieprzewidzianych zdarzeń, to szybciutko sięgnijcie po "Krzyk orła". Ta książka powinna przypaść wam do gustu, o ile cenicie sobie twórczość szwedzkich pisarzy.
Nie mam porównania tej historii z poprzednimi. Muszę wam od razu powiedzieć, że pierwsze trzy tomy napisał Stieg Larsson, kolejne trzy David Lagercrantz, a kolejną i jeszcze nie ostatnią Karin Smirnoff. Kiedyś muszę sięgnąć po sześć poprzednich tomów. Trzy pierwsze czekają na mnie na półeczce. Oczywiście chętnie przeczytam kolejne części, które napisze Karin Smirnoff, ponieważ jestem bardzo ciekawa dalszych losów głównych bohaterów.
Jeszcze raz wam przypomnę, że "Krzyk orła" można śmiało czytać bez znajomości poprzednich części.
" [...] Nie dlatego jadę na północ, że chcę, ale jadę. Na terapię chodzę nie dlatego, że chcę, ale chodzę. Nie dlatego, że świat jest dobry, bo jest koszmarny, ale dlatego, że muszę. [...]"

?Prawda to bezpieczny ciąg liczb, które ustawiają się kolejno w szeregu aż do momentu, gdy jedna wypada.?

Karin Smirnoff stanęła przed bardzo trudnym wyzwaniem. Napisanie kontynuacji bestsellerowej serii, która szturmem podbiła świat, zaprezentowała coś mocnego i unikalnego, nie należało do łatwych. Musiała uwzględnić nie tylko specyficzny klimat poprzednich tomów, konkretne pazury w tożsamościach i osobowościach kluczowych postaci, ale także nadać powieści kształt własnego pióra, a przy tym wypełnić oczekiwania wiernych czytelników.

Wiele elementów udało się autorce zrealizować, siódmy tom potrafi wciągnąć, jednak mało było kolorystyki w bohaterach. Wydawali się zbyt zwyczajni, niczym nie zaskakiwali, zbyt gładko wbili się w scenariusz zdarzeń. A przecież to właśnie oni stanowili jedną z głównych żelaznych atrakcji serii. Mikael Blomkvist i Lisbeth Salander zatracili charyzmę, lecz intryga dziejąca się wokół nich, splot różnych ludzkich losów i interesów, wypadł dość dobrze. Scenariusz zdarzeń przekonywał, zwłaszcza kumulacja incydentów, zagadkowość interesów, sprzeczność postaw, nawiązania do przeszłości. Chętnie powitałam przywołanie aspektów powiązanych z zieloną energią i kulisami jej eksploatacji. W opisach i dialogach czułam intensywny szwedzki klimat przyrodniczy, kulturowy i społeczny, coś co fantastycznie, jak dla mnie, wyróżnia skandynawską literaturę.

Mikael stawił się na ślub córki w Norrbotten, najdalej na północ wysuniętej części Szwecji i składającej się z krain historycznych. Miejsce przyciągnęło również Lisbeth, zmuszona była zaopiekować się trzynastoletnią bratanicą z niezwykłymi uzdolnieniami i brakiem odczuwania jakiegokolwiek bólu. Funkcję burmistrza w miasteczku Gasskas pełnił przyszły zięć Blomkvista. Mężczyzna był mocno zaangażowany w budowę farmy wiatrowej na terenie gminy. Instynkt dziennikarza śledczego podpowiadał Mikaelowi, by bliżej przyjrzeć się temu, co działo się w odwiedzanym regionie, osobliwe zniknięcia, nadrzędność interesu społecznego, zmotoryzowana przestępczość. Jak to zwykle bywało, dotarcie do prawdy wiązało się z niebezpieczeństwem.