Księga samozniszczenia

, nie, nazywasz to raczej troską o siebie. Robisz to z miłości do siebie. Robisz to, ponieważ czujesz, że może być lepiej, że musi być coś więcej niż tylko to. Ale to, co oferuje ci branża samopomocowa, to nic innego jak zbiór sztuczek, buforów i trików, które ułatwiają życie, a wszystko po to, żeby pomóc ci przetrwać. Żebyś lepiej grał w tę grę i zapomniał, jak zagadkowy i niepojęty jest ten świat. Przede wszystkim uczysz się ignorować gniew i strach i znosić to, co właśnie jest nie do zniesienia. ,,Przystosowanie się do chorego społeczeństwa nie jest oznaką zdrowia" - napisał kiedyś indyjski filozof Krishnamurti. Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) w ciągu ostatnich trzydziestu lat częstotliwość takich chorób jak depresja i zaburzenia lękowe wzrosła o ponad czterdzieści procent. Depresja jest obecnie chorobą numer jeden na świecie. Stale rośnie zużycie leków. Ludzie łykają tabletki, żeby stłumić stres, lęki i panikę, tabletki, żeby funkcjonować, tabletki, żeby uśmierzyć ból. Tymczasem wcale nie potrzebujemy pigułek, jogi, ani dzienników wdzięczności, tylko zrozumienia, że to nie my jesteśmy tutaj problemem. Jeżeli czujesz, że nie ma dla ciebie miejsca na tym świecie, powiedziała kiedyś Virginia Woolf, nie pytaj, co jest z tobą nie tak, ale co jest nie tak z tym światem. W czasach Virginii Woolf kobieta nie mogła pójść samodzielnie do biblioteki, musiał jej towarzyszyć mężczyzna. Uważano, że wiedza jest niebezpieczna. Chociaż owa wiedza pochodziła między innymi od samej Woolf, nie wolno jej było w pojedynkę kartkować książek, które sama napisała. W takiej sytuacji można zrobić wiele rzeczy. Możesz spróbować się zakraść do biblioteki w męskim przebraniu. To właśnie w całej historii robiły tysiące, jeśli nie setki tysięcy kobiet, które również chciały odgrywać jakąś rolę. Lub też, bardziej nowocześnie, możesz wywalczyć sobie wyjątkowe traktowanie, na przykład rozumując jak mężczyzna i deklarując się jako mężczyzna. Włącz się do gry, jak powiada Sheryl Sandberg, bo Grzeczne dziewczynki nie awansują, jak dodaje Lois P. Frankel. Ale możesz też pomyśleć: pieprzyć to. Jeżeli świat wciąż ci wmawia, że nie jesteś wystarczająco dobra, zdrowa, zgrabna, sprawna, produktywna, nie dość pozytywnie nastawiona i nie dość zen, najwyższy czas, żebyś zaczęła się zastanawiać, co, na miłość boską, poszło na tym świecie nie tak. Jest to również oryginalne znaczenie lub przesłanie wyrażenia ,,okrągły kołek w kwadratowej dziurze". To zdanie nie pochodzi od Applea, ale z dystopijnej powieści Aldousa Huxleya Nowy wspaniały świat (1932). A Huxley miał na myśli coś zupełnie innego niż sugeruje Apple. W Nowym wspaniałym świecie ludzkości udaje się wreszcie być nieustannie szczęśliwą. Ból i smutek zostały wyeliminowane, nie ma już nudy, rozpaczy ani samotności, nie ma lęku przed śmiercią ani stresu związanego z koniecznością dokonywania wyboru. Jest dokładnie taki świat, który tak wielu ludzi ma dzisiaj nadzieję stworzyć dla siebie. W tym celu płody w uniwersum Huxleya poddawane są inżynierii genetycznej w sztucznym łonie. Po urodzeniu dzieci przyswajają sobie odpowiednie wartości poprzez ,,warunkowanie termiczne". Gdy dorosną, ich przeznaczeniem jest z góry określona praca, do której zostali wyhodowani. Cała populacja jest spokojna dzięki zażywaniu leku Soma - jeden centymetr sześcienny i znów z radością bierzesz udział! Ten przyjemny nowy świat jest miejscem pracy i rozrywki, spokojnego życia w równowadze, bez przeszłości i przyszłości; żyje się tu i teraz, w ,,spokojnej ekstazie spełnienia". I wszyscy są z tego zadowoleni. Z wyjątkiem irytującego i utyskującego Bernarda Marksa - z nim coś poszło nie tak. Podczas randki pyta Leninę Crowne, czy nie chciałaby być kimś więcej niż tylko uwarunkowaną niewolnicą: - Lenino, nie chciałabyś być wolna? - Nie wiem, o co ci chodzi. Jestem wolna. Wolna, żeby się cieszyć życiem. Jednak wolność, o której marzy Bernard, jest nieco inna. To wolność życia niepraktycznego i nieszczęśliwego. Wolność bycia nieużytecznym, irytującym i utyskującym. To właśnie Bernard pragnie być okrągłym kołkiem w kwadratowej dziurze. Załóżmy, że firma Apple trzymałaby się tego, co miał na myśli Huxley. Jakże fantastyczna byłaby wtedy to reklama! Żadnych zdjęć Einsteina, Picassa, Gandhiego czy Kinga. Zamiast nich chłopiec wrzeszczący pośrodku dziecięcego chóru. Dziewczynka w napadzie złości. Kobieta w kawiarni, która z nikim nie chce rozmawiać. Samotny mężczyzna pokrzykujący w domu do telewizora. Zdjęcia niewidzialnych outsiderów, ludzi, którzy nic nie wnoszą, a tylko zakłócają, na przykład światopogląd, w ramach którego wszystko kręci się wokół wydajności, szczęścia i sukcesu. [...]