Księga zaginionych opowieści Historia śródziemia Część 2 (twarda)

Spodobała mi się opowieść Berena, kiedy robił podchody pod piękną Tinuviel. Różniło ich wiele, choćby to, że on był gnomem. Uważano ich za istoty zdradzieckie, okrutne i wiarołomne. Nie bardzo wiedziałam kim jest ona, prawdopodobnie elfem, tylko ukazana została przez pryzmat doskonałości, piękności i delikatności, gdyż tańczyła niczym płatki kwiatu na wietrze. Początkowo się go wystraszyła, ale później nasłuchiwała jego nawoływań. Zaprowadziła tanecznym krokiem do swojego domu. Kiedy ujrzał jej ojca, powiedział:

,,A zatem, o królu, pragnę twojej córki Tinuviel, jest bowiem najpiękniejszą i najmilszą ze wszystkich panien, o jakich kiedykolwiek śniłem".

Król natomiast nakazał mu z drwiną zdobyć rzecz, której nikomu innemu się nie udało. Samo czytanie tego przez co przechodził i co go spotykało, bolało. Musiał udać się po kłamstwo, by nie odebrali mu życia. Spotkał tam strasznego Tevilda, który był kotem. Stał się jego sługą kuchennym, często poniewieranym i żałował, że tu trafił. W tym czasie jego ukochana pytała matki swojej o losy Berena za którym tęskniła. Niestety jej plany uwolnienia go nie zostały dobrze przyjęte. Król uwięził swoją córkę w specjalnym domku i nakazał czekać, aż o nim zapomni. Opowieść o tym, co robiła była dla mnie pierwszą tak znaną, zmieszaną i zdumiewającą rzeczą jednocześnie. Pomysłowość jej była godna podziwu, tak jak tęsknota za tym, który gdy tańczyła i śpiewała, wpatrywał się w nią z uwielbieniem. Autor w jakiekolwiek poszukiwania, czy przejścia wplata inne opowieści, by postać, czy osobnik, która się pojawia, była nam znana z tego kim, lub czym jest, skąd się wziął i co robi. Tym sposobem jeśli ukazana jest osoba zwykła, choć magiczna, wiemy jak się zachowa i co potrafi. Nawet pies, kiedy przemawiał do uciekającej Tinuviel miał w sobie coś z człowieka. Każda postać, która się pojawiła była zwyczajna i niezwyczajna jednocześnie. Potrafiła pomagać i kuć, choć w dziwny sposób wiedzieli o kogo jej chodziło, gdy o Berenie wspominała. Ciężko się było oderwać od tekstu, gdyż nie było takiej siły ani mocy, która podpowiedziałaby jak się to wszystko zakończy. I choć imiona występujących tu osób początkowo mi się mieszały ze względu na podobieństwo, to później od razu wiedziałam o kogo chodziło. Podpowiedzią były cechy charakteru, które postacie posiadały. Każdy był bowiem inny i znany z pewnej charakterystyki. Powtarzanie tego zapadało mi w pamięci i trudność wymowy imienia zanikała. Nie sądziłam, że opowieści pochłonie mnie na tyle, że z niecierpliwością wyczekuję teraz kolejnego tomu Księgi Zaginionych Opowieści:-)
Naprawdę bardzo ją polecam!

KSIĘGA POWTÓRZONYCH OPOWIEŚCI

No i jest. drugi tom ?Księgi zaginionych opowieści? ? czyli zarazem drugi tom ?Historii Śródziemia?. Czyli taki zbiór różnych prac Tolkiena, które w sumie już znamy, ale znamy w nieco innych formach, więc odkrywamy je jeszcze raz, na nowo. A i z dodanymi elementami, dotąd nam przecież nieznanymi. Więc jeśli jesteście fanami Tolkiena, ten tom, jak i wszystkie pozostałe to takie absolutne musisz to mieć. Choć trzeba przyznać, że jednocześnie nie jest to lektura, jaka wchodzi łatwo, szybko i lekko.

Pora wrócić do Śródziemia raz jeszcze i poznać kolejne opowieści z najwcześniejszych jego dni. Tu spotkacie Berena i Tinúviel (znaną też jako Lúthien), bohaterów najpiękniejszej opowieści miłosnej tego świata. zobaczycie, jak Turambur walczył ze smokiem czy wyruszycie w podróż wraz z Eärendelem. I będziecie świadkami upadku Gondolinu. A na tym wcale przecież nie koniec.

Te pierwsze dwa tomy, ten i poprzedni, to opowieść obejmująca to, co znamy już z ?Silmarilionu?. Ale, jak pisałem na wstępie, to, podobnie jak w ?Niedokończonych opowieściach?, po prostu jeszcze jedna wariacja na ten temat. Ale za to jaka. Tolkien to był pisarz z wizją, perfekcjonista, ale i piekielnie utalentowany artysta. Jednocześnie wszystko, co robił, planował z zegarmistrzowską wręcz precyzją, w najdrobniejszych detalach. Ostateczne wersje ? choć w przypadku ?Silmarilionu? ciężko o czymś takim mówić, bo sam autor nigdy za życia tego swego opus magnum nie dokończył ? nie zawsze zawierają więc to, co liczne inne, które przez lata opracował. Zazwyczaj są to drobiazgi, ale też i istotniejsze rzeczy ? spójrzcie tylko na kończący ten tom rozdział, wieńczący całą mitologię. No i zwróćcie uwagę na pojawiającą się tylko w ?Księdze zaginionych opowieści? postać ?lfwine, który z innych książek autora zniknął, a tu ważny jest i to bardzo.

I właśnie dla takich rzeczy się to czyta. Trzeba być fanem, trzeba być wielkim miłośnikiem prozy brytyjskiego mistrza, bo nie jest to łatwe dzieło, ale jak to wszystko satysfakcjonuje. Jak dopełnia obrazu i jak pozwala jeszcze mocniej docenić to wszystko. Rozmach też. Wymaga od czytelnika wiele, ale wiele też daje. I potrafi zafascynować, szczególnie samym pisarstwem i wizją Tolkiena, o tym jednak chyba nikogo przekonywać nie trzeba, prawda? Tolkien i jego dzieła to klasyka i klasa sama w sobie, wiedzą to wszyscy, nawet jeśli niektórzy z tym nie zgadzają.

No i co tu dużo mówić, super rzecz. I super wydana. Czekałem latami na wznowienie. I czekałem, marzyłem, że ktoś w końcu wyda to w całości. I Zysk wydaje, a robi to w sposób, który sprawia, że po tomy chce się z miejsca sięgnąć, a potem patrzeć na nie, bo na półce też prezentują się rewelacyjnie. Więc polecam, tak całym sobą, bo świetna rzecz i już nie mogę doczekać się kolejnych tomów i kolejnych nowych materiałów do okrycia.