Księżniczka

Nowe wydanie Księżniczki Andrzeja Pilipiuka jest jeszcze ładniejsze niz poprzednie. Ale od strony treściowej jest takie same. Czyli świetne! Jest to opowieść o trzech kobietach, których losy nagle krzyżują się w Polsce, a zarazem te losy zapędzają je w ciekawe, niebezpieczne przygody... Bardzo fajna książka, napisana lekkim, przyjemnym w czytaniu językiem, a wciąga tak bardzo, że człowiek po jej przeczytaniu pragnie więcej i więcej i więcej.... Po prostu bardzo dobra książka, którą powinien przeczytać każdy fan dobrego czytania i dobrego humoru.

Katarzyna, Stanisława i Monika zamieszkują razem. Starają się żyć normalnie, pracować, chodzić do szkoły. Do grona znajomych dołącza znajomy Stanisławy, alchemik. Jednak w ich przypadku ciężko o normalność, w końcu tylko Katarzyna jest zwykłą śmiertelniczką i póki co tylko na nią nikt nie poluje.

Druga część przygód rodu pan Kruszewskich, księżniczki Moniki i alchemik Michała jest zdecydowanie ciekawsza od poprzedniej. Tam była dość powoła akcja, poznawanie bohaterów i tego kim są. Tutaj już zaczyna się komplikować kilka spraw. Pojawia się Bractwo Drugiej Drogi i jest z nimi nie mało kłopotu. Zaczyna się też polowanie na wampirke Monikę. Jest kilka ciekawych starć i momentów gdzie można się uśmiechnąć ????ciekawe sploty wydarzeń i wartka akcja, nowe stwory, potwory i gobeliny. To ci mi się tu podoba to połączenie obecnej techniki i ogólnej teraźniejszości z pewną formą przeszłości. Widać to bardzo opisach w lokali, pubów restauracji i ogólnego zarysu Krakowa. Czytając ta część czułam się jakbym z jednej strony znalazła się w przeszłości, gdzie funkcjonowali uliczni kupcy, kramy z wszelkim towarem a jednoczenie jakby wszystko było znajome. Niezwykle ciekawe połączenie, bo zazwyczaj albo jest fantastyka odnośnie postaci albo miejsc a tu jest to umiejętnie połączone ????nie jestem znawcą tego gatunku i nie czytałam nigdy fantastyki nagminnie, ale tutaj mnie to urzekło ????