Księżyc wygląda dziś pięknie

Wróciłam do domu. Księżyc poznałam jeszcze na wattpadzie, przeczytałam, przepadłam. Ta książka to zarazem moja definicja smutku i szczęścia. Zagwarantowanie sercu bólu, ale i radości. Po mojej twarzy płynęło morze łez, ale na ustach widniał uśmiech. Taka właśnie jest historia Rivena i Gwen, dziewczyny, która chciała skończyć ze swoim życiem i chłopaka, który pragnął żyć. Historia, która znalazła swoje osobne miejsce w moim sercu.

Czy muszę mówić, że ten tytuł dostarczy wam multum emocji? Szczerze nie wiem czy jesteście na taki ogrom gotowi. Jestem niesamowicie dumna z Natalki, że jej debiut jest tak wspaniały i cieszy się takim pozytywnym odbiorem. Zasłużyła ona na to w 100% bo stworzyła piękne postacie; Gwen i Rivena. Ta dwójka? uwielbiam ich, osobno i razem. Połączeni przez przypadek, w dosyć trudnych warunkach. Znaleźli się na dachu przez zupełnie skrajne powody, a okazało się, że są sobie przeznaczeni. Ta para to mój pokaz miłości, oni byli swoimi słońcami i księżycami, chcę mieć osobę, która będzie moim księżycem. Tak, księżycem. Bo to właśnie w nocy człowiek jest najbardziej samotny i gdy otacza nas ze wszystkich stron ciemność, a demony z naszej głowy mogą się w nią wtopić i zacząć gnębić, to księżyc oświetla mrok, dając upragnione światło. Riven i Gwen są kwintesencją odwagi, dzięki czemu ich podziwiam. Życie mogło palić im mosty pod stopami, a i tak nieprzerwanie biegli do przodu. Najpierw sami, później we dwójkę, ratując siebie nawzajem, gdy jedno z nich się poślizgnęło i miało ochotę się poddać. Riven to totalny słodziak, ja dla niego przepadłam!!! Jego słowa i czyny wielokrotnie były tak bardzo rozczulające, że byłam w stanie się popłakać, nawet jak to nie było nic smutnego. Po prostu przysięgam ich nie da się nie pokochać, zżyć z nimi, przez co tak naprawdę każda strona boli podwójnie. Muszę wspomnieć o bracie Rivena - Jay, ten mały słodziak, który pomimo wszystko wspierał brata, w mojej głowie odrazu powstała myśl na osobną książkę o nim, gdy dorośnie i mam nadzieję, że coś takiego powstanie spod pióra autorki.

Natalia porusza trudne tematy, bardzo trudne. Co najważniejsze nie traktuje ich pobieżnie. Przelewa te negatywne emocje na papier z tak dużą intensywnością, że wbiło mnie w fotel Proszę zapoznajcie się z ostrzeżeniami bo naprawdę, coś może was zaboleć jeśli sami mieliście takie problemy.

Zakończenie zostawia pustkę. Chyba nie mam co więcej o nim powiedzieć bo wypieram to z głowy. Jednak widzę piękno tej końcówki i nie zmieniłabym go na inne, on był dla niej drogowskazem, pokazał jej jak chcieć żyć. Ostatnie strony to istne apogeum, rozmazane strony, łkanie. Wspomnę jeszcze o tym, że Natalka pięknie operuje językiem, z łatwością brnie się przez historię i ta książka to zbiór cudownych cytatów. Polecam z całego serca