Księżycowa zagadka Tajemne przejścia

Cała książka jest dosyć zagadkowa, ale ułożona w bardzo sympatyczny sposób. Wpierw mamy tajemnicze wprowadzenie, jakby wejście do legendy, świata innego niż nasz, gdzie czasami podmuch wiatru zwiastuje jakieś niespodziewane wydarzenia. Następnie mamy wielkie zaskoczenie, gdyż pewna kobieta wzywa pomocy, coś dzieje się w jej garderobie, a koniec końców wychodzi na to, że utracili najcenniejszą rzecz, jaką posiadali. I choć nie wiemy kto ją ukradł, bo znamy jedynie kasztanowe włosy falujące w podmuchu wiatru, to jednak niedługo potem wiemy co kto ukradł, tylko nie wiemy dlaczego. Dalej jest również podobnie, mamy nagłe wydarzenia, dużo znaków zapytania, które później się rozwiązują i tak dalej. Zawsze jest jednak ten punkt, który nie został wyjaśniony, który pociąga za sobą kolejny, by odkryć pierwszy, a drugi później, kiedy pojawi się trzeci pytajnik. Od razu skojarzyło mi się to z jakąś grą, której nazwy nie potrafię sobie przypomnieć, ale wyglądała bardzo podobnie:-) I było tak uroczo i przewidywalnie do momentu, aż pojawił nam się trup. Oskarżenia do razu padają na pewną osobę, która te zarzuty odrzuca. Takim ciekawym dodatkiem był tutaj romans dwóch osób totalnie przeciwnych biorąc pod uwagę ich pozycje, sposób na życie oraz charakter. Z pewnością nie jest to historia jednowątkowa, gdyż choć mamy jeden główny cel, to gdzieś po drodze pojawiają się mniejsze grupki z również zagadkowym skutkiem. I to kolejna pozycja, która pokazała, że jeśli cokolwiek gdzieś nie gra, to należy cofnąć się do rodzinnych przekonań, by ujrzeć sekrety, które nie miały nigdy wyjść na wolność:-)
Ogólnie historia jest ciekawa, ale jedyne, co mnie tutaj rozbrajało, były dialogi między postaciami. Zupełnie nie słyszałam takich porównań, jakby dorośli ludzie zamienili się w maluchy, którym po głowie chodziły jedynie naleśniki:-) Odpowiadali sobie zaczepkami, czasami zupełnie niestworzonymi, ale tak to wychodziło zabawnie, aż uśmiechałam się pod nosem. Męska postać starała się nie gnębić kobiety pytaniami, gdyż bał się jej wystraszyć, a jednocześnie konstruował zapytania w sposób młodzieńczy, by jej zaimponować, wzbudzić zaufanie a u nas wywołać uroczy nastrój. A przynajmniej ja to tak odbierałam:-) A koniec jest dosyć zabawny i świadczy o tym, że będzie część dalsza:-) Jas się na nią szykuję, a wy?

"Księżycowa zagadka. Tajemne przejścia" to jedna z tych książek, które mnie zaintrygowały, rzadko sięgam po książki tego typu, ale tym razem potrzebowałam chwili odmiany. Nie znałam wcześniej twórczości Magdaleny Ciechanowskiej, dlatego też postanowiłam to zmienić. Lubię Kraków, chciałam ponownie go zobaczyć, poczuć jego klimat i poznać ciekawych bohaterów. Do tego wszystkiego należy dodać zagadkę, którą trzeba rozwiązać, sprawę kryminalną, która wcale nie wydaje się łatwa. Już niedługo i u nas zawita jesień, myślę, że ta książka będzie idealna na nadchodzące chłodniejsze wieczory. Jeśli chcecie poczuć ten wspaniały nastrój, wystarczy dobra herbata, świeca zapachowa i ta książka.
Głównym bohaterem książki autorstwa Magdaleny Ciechanowskiej pod tytułem ?Księżycowa zagadka. Tajemne przejścia? jest Dariusz Karski. Ten mężczyzna nie jest dość lubianym policjantem. Nie jest sympatyczny, należy do tych szorstkich, trudnych w obyciu mężczyzn. Żadna z tych cech nie nadaje mu popularności, czy okaże się jednak dobrym specjalistą? Aurora jest nieuchwytną, wręcz legendarną złodziejką, owianą tajemnicą. Spotkanie tek dwójki kończy się dość specyficznym sojuszem, czy takie odmienne osobowości będą potrafiły ze sobą współpracować? Z czasem daje się odczuć wzajemną fascynację, a w tle rozgrywa się śledztwo dotyczące pewnej sprawy kryminalnej, która z każdą chwilą staje się coraz trudniejsza. Czy Karskiemu uda się znaleźć winnego, czy też sam stanie się ofiarą dziwnej rozgrywki?
"Księżycowa zagadka. Tajemne przejścia" autorstwa Magdaleny Ciechanowskiej zabiera nas do świata tajemnic, narkotyków, neopogańskich wierzeń, dziwnych rodzinnych sekretów i między tym fascynacji damsko-męskiej. Autorka napisała powieść obyczajową, w której znajdziemy wątki kryminalne i właśnie w ten sposób powinno się do niej podejść. Bohaterowie są interesujący, są dobrze rozwinięci, stoją pod dwóch różnych stronach barykady, a jednak coś ich do siebie ciągnie. Tak, jak w życiu przeciwności się przeciągają, tak i tutaj jest to dobrze przedstawione. Magdalena Ciechanowska przedstawia nam sposób prowadzenia ciekawego i trudnego śledztwa, które się rozgałęzia, serwuje nam wiele pobocznych wątków. "Księżycowa zagadka. Tajemne przejścia" ma niesamowitą fabułę, dlatego nie można się przy niej nudzić. Jestem zadowolona z możliwości czytania tej książki, nie sądziłam nawet, że jest to debiut. Historia jest napisana bardzo fajnym, przyjemnym językiem, ukazując w sposób niesamowity klimat Krakowa.

Które miasto w Polsce wydaje Wam się najbardziej magiczne?

Dariusz Karski jest policjantem, nad którym zawisły właśnie czarne chmury. Kiedy zastanawia się, jak rozwiązać swoje problemy, na jego drodze staje Aurora.
Weronika, bo tak naprawdę się nazywa, jest legendarną, nieuchwytną złodziejką. Ona potrzebuje pomocy Karskiego. Jemu jej pomoc też może się przydać. Czy taki sojusz ma rację bytu?

Tymczasem w Krakowie zostaje zamordowana kobieta. Panuje przekonanie, że została zamordowana w jakimś mrocznym rytuale. Czy ma ono coś wspólnego ze sprawą, która łączy policjanta i złodziejkę?

Uwielbiam czytać debiuty. Zwłaszcza takie jak ten Magdaleny Ciechanowskiej. "Księżycowa zagadka" to dosyć spokojna i zarazem fascynująca historia z magicznym Krakowem w tle.

Wątek kryminalny jest ciekawy i zagmatwany. Przyznam, że takiego zakończenia się nie spodziewałam. Zupełnie tej osoby na mordercę nie typowałam. Autorce udało się mnie zaskoczyć.

Nie mniej ciekawy jest wątek obyczajowy. Główne postacie Aurory i Karskiego są intrygujące. Zupełnie różne, a jednak podobne. Policjant jest nieufny, ma swoje lęki i koszmary. Do tego jest typem samotnika. W jego życiu próżno szukać przyjaciół.

Aurora zaś jest wygadana, pewna siebie, zwłaszcza jeżeli chodzi o jej pracę, można też powiedzieć, że trochę przebojowa. Podobnie jak Dariusz nie ma za wielu przyjaciół.
Ich relacja początkowo wrogo nastawiona z czasem ulega ewolucji. Rodzi się między nimi fascynacja i coś w rodzaju przyjaźni. Jednak czy dwoje pokiereszowanych przez życie ludzi, jest w stanie stworzyć trwałą i silną relację?

Na uwagę zasługuje także lokalizacja fabuły. Autorka zabiera czytelnika do Krakowa, który jest klimatyczny, piękny i iście magiczny. Aż ma się ochotę pakować i odkrywać ten właśnie Kraków.

Jaki dobry debiut ostatnio przeczytaliście?

Czy zdarzyło się Wam kiedyś, że okładka książki, mylnie nastawiła Was na konkretny gatunek, bądź wątek, a okazała się czymś całkowicie innym, zaskakującym, NIESAMOWITYM?

Okładka "Księżycowej zagadki" wygląda obłędnie, mi przywodzi na myśl jakąś powieść fantasy, lub przenoszącą nas w odległe czasy przygodówkę. Nie ma szans by domyślić się, że na kartach tej książki skrywa się niesamowita zagadka kryminalna. Nie wpadlibyście na to, że głównymi bohaterami są: niepokorny, szorstki i arogancki pan policjant, który dzięki swoim nie do końca legalnym źródłom informacji, potrafi wyłapać wielu przestępców, oraz nieuchwytna i tajemnicza złodziejka, której zdolności skradania, nie raz pomogą fabule pędzić dalej.

Kariera Dariusza Karskiego wisi na włosku, ktoś się do niego przyczepił, chce go zniszczyć, więc by odsunąć uwagę od młodego aspiranta, komendant wysyła go na urlop. Zastrzega tylko, że Karski ma siedzieć na tyłku i nie pakować się w żadne tarapaty. Co jednak może zrobić biedny Darek, skoro kłopoty go kochają. Gdy w jego drzwiach staje "Aurora" i prosi go o pomoc, mężczyzna wie, że dopiero teraz wszystko się zagmatwa.

Uwielbiam dobre kryminały, które oplatają siecią tajemnic i dziwnych, często nieracjonalnych powiązań. Genialnie bawiłam się, gdy wraz z Darkiem i jego małą pomocniczką próbowałam znaleźć odpowiedzi na dręczące ich pytania. Kilka razy wydawało mi się, że wiem kim jest sprawca i co się stało z przyjaciółką dziewczyny. Jednak prawdziwa odpowiedź pozostawiła mnie w niezłym szoku, tak samo jak bohaterów.

Cała książka, składa się z większych lub mniejszych zaskoczeń i plot twistów. Podoba mi się lekki, humorystyczny i sarkastyczny styl autorki. W bardzo przyjemny sposób zbudowała postać, borykającego się z traumami policjanta, oraz złodziejki, która sprawia wrażenie lekkoducha, lecz każdy krok ma doskonałe przemyślany i dopracowany. Bohaterowie są tak ludzcy i prawdziwi, że wcale nie zdziwiłoby mnie, gdyby aspirant Karski zapukał do moich drzwi, by swoim chłodnym głosem zadać kilka pytań.