Kto umrze, zobaczy czyściec i raj

zięki, o Panie, że to nieprawda!". Ale dusza, która staje przed Bogiem i widzi, jak bardzo jest splamiona, nie śni, lecz budzi się z dumnych snów o własnej sprawiedliwości, jakie śniła za życia, formułując zbyt powierzchowne i pobłażliwe oceny, które w Boskim Świetle okazują się zwodnicze. Istnieją bowiem nawet w normalnym, codziennym życiu takie czynności, które w zaciszu własnego domu wyglądają na neutralne, a poza domem, w towarzystwie szacownych osób, stają się obrzydliwe. Na przykład wkładanie palców do nosa, drapanie się w miejscu pogryzienia przez pchłę, ściąganie butów, żeby ją złapać, we własnych czterech ścianach wydają się niewinne. Tymczasem poza domem, w cywilizowanym czy szlachetnym otoczeniu, stają się odrażające, do tego stopnia, że raczej zniesiemy dyskomfort z uśmiechem, niż wywołamy złe wrażenie. Na pewnym przyjęciu - opowiadano mi ostatnio - pewna panna poczuła silny ból w boku, ale nic po sobie nie dała poznać ani nie dotknęła ręką bolącego miejsca, ponieważ znajdowała się w eleganckim salonie. Po jakimś czasie ból był tak duży, że przeprosiła obecnych i poszła do innego pokoju, a rozwiązując gorset, ku swemu przerażeniu zobaczyła, jak z dekoltu wyskakuje myszka, która ją drapała. Ubierając się w pośpiechu, nie zauważyła zwierzątka - brzmi to niewiarygodnie, ale zdarzyło się naprawdę. Dusza w Bożym świetle widzi cały koszmar tych działań, które za życia wydawały się jej niewinne, a ogarnięta bólem i zakłopotaniem zdaje sobie sprawę, że jej braki nie były drobiazgami, lecz gryzoniami sumienia, od których pragnie się jak najprędzej uwolnić, usuwając z Niebiańskiego przyjęcia do Czyśćca. To usunięcie się z Niebiańskiego przyjęcia powoduje wielką udrękę, wywołaną stanem łaski, w której znajduje się dusza. Brzmi jak paradoks, ale to prawda. Człowiek potępiony i dusza czyśćcowa Osoba potępiona, przechodząc do Życia wiecznego, znajduje się w stanie ekstremalnej nędzy, a przez utratę Łaski Bożej nie tylko nie odczuwa porywów miłości do Boga, jak dusza czyśćcowa, lecz nienawidzi Go i od Niego ucieka. To niewątpliwie wielki dramat, lecz chodzi tu o stan istnienia, którego nie można zmienić i którego dusza potępiona nie chce zmienić, nawet gdyby mogła, nawet jeśli pragnęłoby tego Boskie Miłosierdzie. Dusza potępiona znajduje się już w stanie potępienia, zachowuje w nim nawet wolność, a jest to wolność nienawidzenia i wyrządzania krzywdy, przerażająca kara za nadużywanie wolności za życia, co stanowi tylko i wyłącznie jej własną winę, a nie wynik nieubłaganej sprawiedliwości Bożej. Podobnie jak impuls ruchu trwa dalej bez dodatkowych bodźców, z powodu zjawiska fizycznego nazywanego inercją, tak winy i upadki życia osoby potępionej nadal trwają w Piekle, bez nadziei na zmianę, ponieważ zmieniają się w stan potępionego, tak jak w ziemskim życiu były stanem grzesznika. Dusza czyśćcowa poza ciałem nie znajduje się w swoim końcowym stanie, lecz wciąż pielgrzymuje, gdyż trwa w łasce. Dąży do Boga z ogromną miłością i nie może Go jeszcze osiągnąć. Dlatego też z wszystkich objawień dusz czyśćcowych wynika, że ich oczyszczenie jest liczone miarą naszego czasu - dziesięć, dwadzieścia, sto lat. Potępiony jest jak ciężkie ciało, które spada w wieczną otchłań i tam pozostaje. Dusza czyśćcowa jest jak rakieta, która jeszcze próbuje się wznieść, lecz wciąż pozostaje w atmosferze, dopóki nie zadziała zapłon rakiety nośnej wyrzucającej ją w górę. Jest ona zdolna jedynie do bólu, ponieważ tylko ból może naprawić jej winy. Jej porywy miłości stają się palącym ogniem, bólem i żalem, dzięki którym traktuje możliwość oczyszczenia się jako łaskę. Zmarły nie żyje i nie aspiruje, mówiąc przenośnie, do życia, ale do rozkładu. Taki jest potępiony. Chory natomiast aspiruje do zdrowia, poddaje się męczącym zabiegom i chętnie je znosi, choć narzeka i wzywa pomocy, aby zaznać ulgi. Taka jest dusza czyśćcowa - jest chora. Jej uciążliwe lekarstwa to oczyszczenie w ogniu, niepokój przebywania z dala od Boga i osobne udręki za każdą poszczególną winę. Dla chorego na ciele ulgą są środki znieczulające, uspokajające i miłosna troska opiekujących się nim osób. Duszy czyśćcowej przynoszą ulgę modlitwa, wypominki i poświęcenia, które są jej ofiarowane. Przypisy 1 Przypisy oznaczone numerami arabskimi pochodzą od Biskupa, popularyzatora tej pozycji oraz jej oryginalnego wydawcy, natomiast przypisy ks. Dolindo Ruotolo oznaczone są dodatkowo gwiazdką. Przypisy od polskiego wydawcy opatrzone są liczbami rzymskimi. I Za życia ks. Dolindo był to często stosowany zabieg w celu pobudzenia pracy serca - przyp. red.