Labirynt duchów

"Labirynt Duchów" to ostatnia część duchowej uczty. Dobrze znana czytelnikowi historia, która otula tym samym ciepłem, ale jest opowiedziana w trochę inny sposób.

Wątki silnie rządzą naszymi emocjami. Nie jest to trudne, gdy na jaw wychodzą nowe motywy zbrodni i wielopokoleniowe tajemnice, a sytuacje, w które wplątani są bohaterowie, są kręte niczym tytułowy labirynt. Z drugiej strony, niejednokrotnie miałam wrażenie, że mogłabym usiąść przy stole z rodziną Sempere, którą znam niczym starych znajomych, natomiast nowe, niezmiernie wyraziste postaci nadały opowieści świeżości.

Historia wciąga i angażuje czytelnika. Porwie człowieka, który nie zna poprzednich części powieści, a powracającemu da uczucie sytości i chęć wybrania się ze swoim mentorem na Cmentarz Zapomnianych Książek.

"Labirynt Duchów" to niemal 900-stronicowa uczta, przepełniona magią i nostalgią, które skłaniają do refleksji, a barwny i zabawny język pisarza utrzymuje wszystko w poetyckiej konwencji. To idealna książka na jesienny wieczór, która rozpieści każdego czytelnika Zafona i pozostawi go z pytaniem "A co dalej?".

Bez wątpienia warto, powieść dla wielbicieli Zafona jak i świeżych adeptów pisarstwa Katalończyka. Mamy w niej wszystko co znamy z poprzednich części Cmentarza Zapomnianych Książek. Dobrze zawiązaną intrygę, mroczną i ekscytującą Barcelonę i świetne narysowanych bohaterów.
Na pewno można nabrać ochotę na wycieczkę do stolicy Katalonii

Zafon sprawdzał cierpliwość czytelników oczekujących na kolejną odsłonę Cmentarza Zapomnianych książek dość długo. Jednak sięgając po "Labirynt Duchów" każdy, kto ma słabość do pióra hiszpańskiego autora przekona się, że warto było czekać. 885 stron zabiera w ekscytującą, ale i mroczną podróż po ulicach Madrytu i Barcelony, tak bardzo ukochanej przez Zafona. Mamy intrygę, mamy śledztwo, mamy znanych już z poprzednich książek bohaterów (w tym, a jakże, Fermina Romero de Torres, z jego niezmiennym poczuciem humoru, którego nigdy za wiele), nowych bohaterów z intrygującym życiorysem... Wszystko, co sprawia, że powieści Zafona mają ten specyficzny, uwielbiany przez wielu styl. I w końcu mamy też Barcelone - wciąż zmęczoną wojną, polityką, pełną swoich sekretów ale i uroku Barcelonę. Miasto, które można kochać, albo nienawidzić, lecz nie można być w stosunku do niego obojętnym. Barcelona Zafona jest niczym inny świat - niby realny, ale trochę magiczny, zaskakujący i wywołujący dreszczyk emocji. W tej właśnie Barcelonie wracamy do Cmentarza Zapomnianych Książek, a tam.... musicie przeczytać sami!

Po pięciu latach wytężonego oczekiwania Carlos Ruiz Zafon już po raz czwarty zabiera swoich czytelników w niezwykłą podróż po magicznych miastach, jakimi niewątpliwie są Barcelona oraz Madryt.

?Labirynt duchów? ma bardzo wiele atutów, jednym z nich jest z całą pewnością fakt, iż można czytać go zupełnie oddzielnie, gdyż tak naprawdę każdy z tomów wchodzących w skład cyklu Cmentarz Zapomnianych Książek jest swego rodzaju furtką prowadzącą do serca opowieści wieloma różnorodnymi ścieżkami, których wybór w gruncie rzeczy zależy wyłącznie od czytelnika.

Zamknięcie cyklu stanowi bardzo zagadkowa, pełna tajemnic i spowita w mrokach przeszłości opowieść o śledztwie dotyczącym zniknięcia ministra kultury Mauricia Vallsa. Dochodzenie prowadzi dwoje nietuzinkowych bohaterów ? równie piękna, co tajemnicza Alicja Gris oraz były policjant ? kapitan Vargas. Mimo, iż ich współpraca początkowo nie układa się zbyt dobrze ze względu na ich odmienne preferencje dotyczące metod pracy to w miarę jak śledztwo zatacza coraz szersze kręgi Alicja i Vargas stanowią coraz bardziej zgrany team.

Carlos Ruiz Zafon stworzył bardzo misternie utkaną z wielu wątków opowieść o miłości, nienawiści, zemście, zbrodni, szaleństwie i literaturze. Jednakże pośród wszelakich mroków ukrył również światełko nadziei tkwiącej w przebaczeniu i swego rodzaju pogodzeniu się z nieodwracalną przeszłością.

Wykreowani przez autora bohaterowie, a jest ich tutaj wielu, są nieprawdopodobnie wyraziści i bardzo ludzcy ze swoimi pragnieniami i traumami, które tkwią w nich jak się okazuje niekiedy bardzo głęboko i są mniej lub bardziej świadomie podsycane pomimo upływających lat.

Powieść ta dla wielbicieli prozy Zafona z całą pewnością jest przysłowiową wisienką na torcie jesiennych premier literackich.
Przyłączcie się więc do Alicji Gris i Vargasa, aby wraz z nimi odkryć, co stało się z Mauriciem Vallsem, a także poznać dalsze losy Daniela, seniora rodu Sempre oraz Fermina Romero de Torresa znanych czytelnikom z poprzednich tomów, gdyż gościnne podwoje barcelońskiej księgarni Sempere & Synowie już po raz czwarty otwierają się przed nami zapraszająco?

Gorąco polecam tę prawie 900-stronicową lekturę życząc Wam niezapomnianych wrażeń podczas zwiedzania Barcelony, Madrytu oraz Cmentarza Zapomnianych Książek. Mam nadzieję, że stopniowo rozwiewające się przed czytelnikiem mroki przeszłości, które ujawnią wiele zaskakujących sekretów dostarczą Wam wielu niezapomnianych chwil czytelniczej uczty, jaką po raz kolejny zaserwował czytelnikom Carlos Ruiz Zafon.

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2017/10/opowiesc-nie-ma-poczatku-ani-konca-ma.html

Carlos Ruiz Zafon jest mistrzem i czarodziejem slow. Cien wiatru znalazlam w bibliotece, w jezyku angielski, i nie moglam uwierzyc wlasnemu szczesiu, ze w ogle mozna bylo napisac cos tak pieknego i interesujacego. A potem nalezalo juz tylko czekac i szukac, aby znalezc WSZYSTKO, co zostalo napisane przez tego autora. I tak otrzymalismy wspanialy dar dla serca i duszy, Labirynt duchow. Tego nie mozna ujac w slowa, tylko przeczytac, radujac sie kazda stronnica, i przechowac gleboko w pamieci, bo taka uczta zdarza sie rzadko.

"Labirynt duchów" to kolejne arcydzieło Carlosa Ruiza Zafona, który pokazał, że kolejny tom jego powieści jest wart tyle samo co pierwszy i następny, następny... Jest to powieść, która od początku wciąga i nie da się skończyć jej na 300 stronie, lecz na 896 :) ! Na szczęście, aż tyle stron ! Kiedy czyta się książkę ma się wrażenie, że człowiek jest sam w labiryncie i czeka tylko, żeby przejść do kolejnej strony i odnaleźć sedno powieści, która nie zaskoczy nawet pod koniec. Czytając ma się czasem wrażenie, że jest się w Barceolnie i przeżywa to samo, co główny bohater. Książka porywa, wzrusza, zaskakuje momentami cieszy. Powieść na pograniczu wszechczasów i nigdy nie można się z nią nudzć nawet na 896 stronie !

Carlos Ruiz Zafon umiejętnie uwodzi czytelnika. Język Labiryntu duchów jest jednocześnie prosty i przyjemnie poetycki. Książka jest dopracowana w każdym, najmniejszym szczególe. Nic dziwnego, że ta seria stała się fenomenem wydawniczym na całym świecie.

Co jeszcze można dodać? W książce Zafona odnajdziemy też lekki, ale bardzo subtelny humor, który jeszcze bardziej przekonuje nas to bohaterów tej powieści. Każdy z nich to człowiek z krwi i kości (oczywiście najbardziej krewki pozostaje Fermin).

Zachwyca także atmosfera, jaką zbudował Zafon w swojej powieści. Napięcie rośnie miarowo, by zaciekawić czytelnika, rozpieścić go i oczarować.

Barcelona ma w sobie pewną magię i tę magię można znaleźć też w książkach Zafona. Jeśli jeszcze nie mieliście okazji poznać tego autora, to gorąco Was zachęcam do sięgnięcia po jego powieści.

http://www.czytajac.pl/2017/10/labirynt-duchow-carlos-ruiz-zafon/