Latarnia uśpionych miłości

Pierwsze porywy serca na zawsze pozostają we wspomnieniach. Taka miłość, która po raz pierwszy uderza w nasz umysł i duszę, nosi znamiona wyjątkowości, nawet z upływem lat i kolejnych doświadczeń. Nie zawsze jednak, w zderzeniu z rzeczywistością i prozą życia, ma szansę zostać z nami na dłużej. Nie odbiera to jej jednak prawdziwości, a także tego, jak była dla nas ważna i jak ważna pozostaje w zakamarkach pamięci.

Alba nie bez powodu od lat unika miasteczka, w którym niegdyś spędzała każde lato. To miejsce i przyjaźnie, które się rozwinęły były dla niej wyjątkowe, a jednak również złamały jej serce. A może to jej własne błędy to zrobiły? Pomimo upływu czasu dziewczyna ciągle potyka się na ścieżkach życia, nie wie, którą drogę obrać, nie ma na siebie pomysłu, a jedynie tendencję do kiepskich wyborów i destrukcyjnych relacji. Wyjazd do Vareli jest dla niej trudny, a jednak to jedyne wyjście, by uniknąć rosnącego gniewu rodziców. Ponadto potrzebuje jej ukochany dziadek, którego choroba zabiera coraz bardziej wraz z każdym dniem.

Enol to stara dusza zamknięta w młodzieńczym ciele. Kocha morze i ma wrażenie, że tylko jego bezkres w zupełności go rozumie. Niegdyś to zrozumienie znajdował jeszcze w pewnej dziewczynie, jednak ta odeszła, uprzednio roztrzaskując jego młodzieńcze serce. Chłopak kocha swoje rodzinne miasteczko i nie ma zamiaru stamtąd wyjeżdżać, tłumacząc się chęcią pomocy przy pensjonacie dziadków. Ale może on po prostu na coś bądź kogoś czeka? Trudno stwierdzić, bowiem jest szalenie zamknięty w sobie, stroni od wyznań i większości ludzi, i tylko on wie, co skrywa na dnie serca.

Latarnia uśpionych miłości to powieść skrywająca w sobie dwie romantyczne historie ? jedną teraźniejszą, gwałtowną, pełną błędów i niepewności, a drugą z przeszłości, okraszoną tajemnicami, trudnymi wyborami i bliznami na sercu, które dają o sobie znać nawet po wielu latach. Narracja jest dość nietypowa, bowiem poznajemy wydarzenia nie tylko z perspektywy głównych bohaterów: Enola i Alby, ale także dziadka Alby oraz morza. I co ciekawe, to właśnie morze potrafi zdradzić nam najwięcej sekretów z życia postaci i jest wybitnym obserwatorem. Ta książka to skarbnica cytatów, jest tu naprawdę wiele pełnych mądrości słów, które wręcz uderzają w czytelnika. Napisana w dość specyficzny, nieco poetycki i emocjonalny sposób, umiejętnie łączy przeszłość dziadków postaci oraz ich własną z teraźniejszością, w której przyszło im się odnaleźć. Dużo bardziej zaangażowała mnie relacja pełna sekretów, którą odkrywamy krok po kroku, sprzed lat ? bolesna, piękna, zaskakująca i wyjątkowa. Gdyby to na niej oparła się powieść, byłaby naprawdę niezwykła i chwytająca za serce w całej swej rozciągłości, wraz z latarnią i wzburzonym morzem w tle, co stworzyło piękny, oryginalny klimat historii. Niestety, obserwujemy też rozwój burzliwego i dość chwiejnego związku młodych bohaterów, których działania nie zawsze są zrozumiałe, a charaktery trudne i są momenty, że naprawdę trudno ich polubić, tym samym nie sposób kibicować im w drodze ku odnalezieniu siebie, własnych pragnień i tej jednej, jedynej miłości. Z samym piórem Autorki też nie do końca się polubiłam, bo choć czyta się lekko to bywały momenty zupełnie niepotrzebne, a całokształt powieści wydał mi się nieco przegadany, przez co nie potrafiłam się w pełni zaangażować, a momentami wręcz nudziłam. I choć ta pozycja ma w sobie cały ogrom zalet, ciekawych wątków dotyczących przemijania i trudnych, życiowych wyborów, to w mojej ocenie przez zbyt rozbudowaną fabułę i niezbyt trafną kreację teraźniejszych postaci, wiele traci na całokształcie.

W życiu nie powiedziałabym, że ta książka wywoła we mnie tak wielkie emocje. Dawno żaden tytuł nie doprowadził mnie do takiej ilości łez. I choć daleko jej do ideału, może momentami jest ciut rozwleczona a innym razem wybrakowana, to dla mnie jest jedną z lepszych historii tego roku.


Czy sięgając po ?Latarnię uśpionych miłości? spodziewałam się książki, która poruszy mnie to szpiku kości? Kompletnie nie. W morzu premier łatwo się pogubić, coraz ciężej trafić na perełkę. Książki podobają mi się, owszem, nawet i bardzo! Jednak mało która porusza jakieś skrywane, czułe struny.

"Latarnia uśpionych miłości" to rozwleczoną podróż przez czasy nastoletnie i dorosłość Alby i Enola. Ona- buntowniczka popełniającą wiele błędów. Nie myśli o konsekwencjach swoich czynów, miałam wrażenie, że istnieje dla niej tylko tu i teraz. Enola definiuje jedno zdanie: miał starą duszę. Zawsze ciut wycofany, skryty, żyjący w swoim rytmie. I uczucie, buzujące między tą dwójką od pierwszego spotkania.

Współczesność przetkana jest z czasami przeszłymi, nutką tajemnicy. Dodatkowa perspektywa morza niesamowicie ubarwia tą historię, to była moja ulubiona narracja. W tych rozdziałach nic nie może się ukryć, żadna emocja.

Na deser Pelayo- dziadek. Coraz bardziej schorowany, nieszczęśliwy. I przebłyski przeszłości, wspomnienia wyłapane z chwil, których nie chce zapomnieć, zapisane na kartkach. Bo coś, co miało taką moc, nie może zniknąć w nicości.

Płakałam. Żałowałam, chciałam kłócić się z losem. Finalnie moje serce znalazło ukojenie, i naszła mnie myśl, że czasem szczęśliwe zakończenie wygląda inaczej, niż to kultowe ?żyli długo i szczęśliwie?.

"Latarnia uśpionych miłości" to piękna, sentymentalna podróż po malowniczych ulicach Vareli. To życie. Szczęśliwe, rodzinne. Bolesne, pełne wyborów, z którego konsekwencjami musimy żyć.

- Słyszysz to?
- Co takiego?
- To odgłos pocałunku na dnie morza.

- Jak wygląda dziś morze?
- Jest wzburzone. Niespokojne. Jakby napotkało coś, czego się nie spodziewało.

Czy sięgając po "Latarnię uśpionych miłości" spodziewałam się książki, która poruszy mnie to szpiku kości? Kompletnie nie. W morzu premier łatwo się pogubić, coraz ciężej trafić na perełkę. Książki podobają mi się, owszem, nawet i bardzo! Jednak mało która porusza jakieś skrywane, czułe struny.

"Latarnia uśpionych miłości" to rozwleczoną podróż przez czasy nastoletnie i dorosłość Alby i Enola. Ona- buntowniczka popełniającą wiele błędów. Nie myśli o konsekwencjach swoich czynów, miałam wrażenie, że istnieje dla niej tylko tu i teraz. Enola definiuje jedno zdanie: miał starą duszę. Zawsze ciut wycofany, skryty, żyjący w swoim rytmie. I uczucie, buzujące między tą dwójką od pierwszego spotkania.

Współczesność przetkana jest z czasami przeszłymi, nutką tajemnicy. Dodatkowa perspektywa morza niesamowicie ubarwia tą historię, to była moja ulubiona narracja. W tych rozdziałach nic nie może się ukryć, żadna emocja.

Na deser Pelayo- dziadek. Coraz bardziej schorowany, nieszczęśliwy. I przebłyski przeszłości, wspomnienia wyłapane z chwil, których nie chce zapomnieć, zapisane na kartkach. Bo coś, co miało taką moc, nie może zniknąć w nicości.

Płakałam. Żałowałam, chciałam kłócić się z losem. Finalnie moje serce znalazło ukojenie, i naszła mnie myśl, że czasem szczęśliwe zakończenie wygląda inaczej, niż to kultowe ?żyli długo i szczęśliwie?.

"Latarnia uśpionych miłości" to piękna, sentymentalna podróż po malowniczych ulicach Vareli. To życie. Szczęśliwe, rodzinne. Bolesne, pełne wyborów, z którego konsekwencjami musimy żyć.

- Słyszysz to?
- Co takiego?
- To odgłos pocałunku na dnie morza.?

- Jak wygląda dziś morze?
- Jest wzburzone. Niespokojne. Jakby napotkało coś, czego się nie spodziewało